“Wat ik het meest interessant vind, is het tegenvallende presteren van de Jumbo-Vismaploeg. Vooral het interview met Jac Orie naderhand bij de NOS vond ik prachtig. Ik had hem graag langer gehoord. Ik zat op het puntje van mijn stoel toen Orie heel terecht begon over de meerdere oorzaken die eraan ten grondslag lagen. Ik dacht: nu komt het. Er volgde echter een enorme anticlimax. Hij noemde dat er ‘bepaalde technische aspecten’ zijn aangepast, maar verder wilde hij er niet inhoudelijk op ingaan. Het viel me zo zwaar tegen dat hij zei: ‘Ik ga je niet alles vertellen, Bert.’
Wat ik al vaker heb gezegd: Jac denkt dat zijn taak is om zijn ploeg te laten winnen, maar hij moet de schaatssport beter maken. Dan moet je al die elementen die volgens hem niet goed gaan juist wél benoemen. Mocht je hiermee iemand kwetsen, omdat diegene z’n been bijvoorbeeld niet goed neerzet, dan heeft die persoon pech. Kom op Jac, wees open en vertel het gewoon!
Door alleen ‘technische dingetjes’ te noemen, blijven zoveel elementen in het ongewisse. Dan ga ik het zelf invullen en mezelf afvragen: is de krachttraining niet goed gegaan, heb je aan je aerobe vermogen niet goed gewerkt, test je te veel, is het te wetenschappelijk? Door het onbenoemd te laten, gaan mensen speculeren. Het is zoveel sterker om te zeggen wat er is. Hierdoor behoud je de regie.
Hij zei ook: ‘Ik had het eerder verwacht dat het minder goed zou gaan’, waardoor hij het nodige binnen zijn ploeg heeft aangepast. Toen werd er terecht op doorgevraagd: ‘Wat heb je dan aangepast?’ Dat zit hij niet. Het slaat nergens op. Geheimen bestaan niet in de sport. Al zou je alle details van je trainingsschema delen; de één gaat er goed op en de ander niet. Ieder mens is anders. Het zijn allemaal privégegevens, dat snap ik, maar laat dan geanonimiseerd zien wat er gebeurt. Daar wordt de schaatssport beter van. Natuurlijk kijkt de concurrentie mee, maar jij voert het anders uit. In het ergste geval verlies je, maar ook dat is niet erg en daar leer je van. Dat Nils van der Poel zijn volledige trainingsdagboek heeft gedeeld, is toch geweldig?
Wat ik wel goed vond, is dat Jac aanhaalde dat het om meer aspecten gaat. ‘We proberen grenzen te zoeken. De ene keer lukt het beter dan de andere keer om problemen op te lossen.’ Deze complexiteit is fascinerend. We denken vaak eendimensionaal: 'Ik heb slecht gereden, dus ik ben niet in vorm of ik heb wel goed gereden, dus ik ben wél in vorm.' Maar rondjes van 24 of 25 seconden rijd je niet zomaar, ook al ben je in bloedvorm. Er zijn zoveel elementen die prestaties maken of breken. Het is een combi van techniek, kracht, familie, sfeer in de ploeg, noem allemaal maar op. Alles speelt mee. Al weegt het hebben van een goede techniek wat mij betreft het zwaarst. Al die andere elementen kunnen nog zo slecht zijn, met een goede techniek maak je veel goed. Dit zie je terug bij Team Reggeborgh.
Heb je bij deze rijders van de zwart-groene brigade wel eens op de hoeken van het bovenlichaam gelet? Femke Kok, Kjeld Nuis en ook de anderen, zoals Tim Prins en de 1,95 meter-lange debuterende Nederlands kampioen, Jenning de Boo, rijden extreem compact. Die hoek is zoveel kleiner dan de rest van het veld. Bij Jumbo-Visma vind ik het er technisch niet uitzien. Zelfs Jutta – begrijp me niet verkeerd, ik ben groot fan van haar, zij is een groots schaatsster - vind ik niet mooi rijden. Ik ben een liefhebber, dus ik houd van de schoonheid van het schaatsen. Er is geen Jumbo-Visma-rijder, op de techniek van Chris Huizinga na, die mij bekoort. Dat is natuurlijk dodelijk. Over de hele linie rijden ze bij Reggeborgh technisch veel verfijnder. Je moet eens zien als ze in een treintje achter elkaar aan rijden; hoe klein ze zich maken. Het is prachtig om naar te kijken.
Een ander interessant element zou nog kunnen zijn, dat Jac gewend is om met kampioenen te werken, terwijl de meesten van zijn huidige team middelmaat zijn of het nog moeten gaan maken. Mark Tuitert gaf hier op tv ook een interessante analyse over. Het zou natuurlijk best kunnen dat zijn formule niet werkt voor dit type rijder. Een tegenargument hiervoor is dat onder hem uitgerekend de coach van de concurrerende ploeg, Gerard van Velde, in 2002 olympisch kampioen werd. Het argument dat hij alleen maar met kampioenen zou kunnen werken, gaat dus niet op. Toen bracht hij ook iemand. Daar heb ik nog steeds diep bewondering voor.
Groepsdynamiek is eveneens een belangrijk facet. Wat je de afgelopen jaren hebt gezien bij Jumbo-Visma: alles en iedereen stond in dienst van één individu, Sven Kramer. Het primaire doel was: hoe maken we Kramer beter? Hier draaide alles om. Daarom werkte het waarschijnlijk. Nu dat ‘gezamenlijke doel’ en element zijn weggevallen, houd je eenlingen over. Bij Reggeborgh trekken ze zich aan elkaar op. Hierdoor wordt er bewust of onbewust een hecht team gesmeed, waardoor ieder individu boven zichzelf uitstijgt. Bij Jumbo-Visma kunnen de mannen bijvoorbeeld Jutta beter maken, maar voor de rest profiteert niemand daarvan mee.
Het kan bijna niet anders dat Jumbo als sponsor zal stoppen, maar dan komt er wel weer wat anders. Weet je wat interessant zou zijn? Jac moet Femke Kok en Tim Prins zoveel geld bieden dat zij naar zijn ploeg overstappen. Dan kun je over vier of vijf jaar zien hoe ze dan schaatsen…”
