“Ik verheug me op zaterdag. Een thuiswedstrijd is altijd leuk, zeker met veel publiek uit het dorp. Het is alleen jammer dat er maar zeven vrouwen op de startlijst staan”, vindt Groenewoud. De meeste marathons voor de vrouwen zijn tussen de dertig à veertig kilometer, het ONK telt 66 kilometer. “De vrouwen waren al bang voor een vierdaagse en nu ook voor Hallum. Het bloedt een beetje dood…”, is de treurige conclusie van de Friezin.
Bijna overal waar Groenewoud aan de start staat, gaat zij of haar ploeggenote Elisa Dul aan de haal met de overwinning. Zouden de tegenstanders zich bij voorbaat al gewonnen geven? “Of het mijn schuld is dat er slechts zeven rijdsters deelnemen? Ik mag hopen dat ze mij niet te goed vinden. Zij kunnen voor een andere winnares zorgen.”
Het geringe aantal deelneemsters heeft invloed op het verloop van wedstrijd. “Als je een grote groep vrouwen heb, kunnen er veel aanvallen. Daar wordt het moeilijker door. Nu heb je een klein koppeltje, is het heel overzichtelijk en kan ik snel reageren. Wat mij betreft mogen ze de wedstrijd van de mannen en vrouwen combineren. Ik hoop dat ze dat doen, anders wordt het geen leuke race.” Groenewoud vreest niet voor een uitputtingsslag. “Met de trainingen hebben we ook vaak lange ritten gereden. Als je met de mannen mee moet, wordt het wel een stukje pittiger.”
Hoewel ze zaterdag graag haar titel met succes wil verdedigen, heeft de Hallumse afgelopen dagen weinig uren op het asfalt gemaakt. “Sinds twee weken sta ik weer op het ijs en skeeler ik niet meer in de trainingen. Dat heb ik een beetje afgesloten. Vorig jaar heb ik mij op dezelfde manier voorbereid en dat is goed bevallen. Bovendien is het moeilijker om van het skaten naar het schaatsen te gaan dan andersom, omdat bij skeeleren minder techniek komt kijken. Ik ben de switch gewend.”
Groenewoud zit met haar hoofd alweer in de winter. Afgelopen seizoen heeft ze grote stappen gezet op de schaats. Ze won voor het eerst een individuele wereldbekerafstand, werd derde tijdens haar debuut op het EK Allround en prolongeerde haar wereldtitel op de mass start. “Steeds verbeter ik mezelf en voer ik de motor op. Ik wist dat het erin zat, maar het moest er even uitkomen. Daarom was ik niet heel verbaasd”, aldus de nuchtere Friezin.
Er is weinig reden voor Groenewoud haar schema aan te passen. “Als je elk jaar beter wordt, doe je het goed”, is de uitleg daarvoor. “Bij Jillert in het team verandert er niet zoveel. Dit is mijn zesde of zevende jaar bij hem en in die tijd hebben we niet veel aangepast. We houden het bij de basis.” Iets waar de 24-jarige goed bij gedijt. “Je weet waar je aan toe bent.”
Groenewoud heeft er weer zin in, na een bijna geruisloze zomer. Bijna. “Met de ploeg zijn we gevallen tijdens een skeelertraining, waarbij Daan (Gelling, red.) zijn sleutelbeen heeft gebroken. Er reed een auto uit een uitrit en de bestuurder had niet goed gekeken. Wij kwamen daar met 45 kilometer per uur aan en zijn met z’n allen de berm ingeschoten. Mijn helm was kapot, waardoor ik bang was voor een hersenschudding. Dat viel gelukkig mee. Het had veel erger kunnen aflopen...”
