Pittige klus, op de kortste afstand van het mondiaal toernooi. Vijf keer een seconde of negen en een paar tienden met de straalmotoren aan razen over een strook asfalt, en goud ligt te wachten. Oftewel, binnen vijftig tellen heb je eeuwige roem te pakken. Jelmar Hempenius gelooft dat het kan. Hij móet wel, want wie geen vertrouwen heeft in een succesvolle afloop, hoeft niet te starten.
En van zelfvertrouwen bulkt de boom uit Friesland, ook na de eigenlijk een beetje mislukte generale van donderdag. Oké, de one lap was geen speerpunt en in Montecchio al helemaal geen doel, maar lekker flitsend wegknallen van de startlijn zou hem in elk geval het idee hebben gegeven dat het met de timing wel goed zit. Hempenius mechanisme haperde echter, hij verloor na vertrek direct het contact met de drie ‘hazen’ die in zijn heat reden en daarna was het de 320 meter volmaken. Jelmar tilde er niet zwaar aan.
“Ik had een aantal aandachtspunten voor de race besproken met Valentina (Berga-Belloni, de bondscoach, red.). De uitvoering liet te wensen over en was niet naar mijn kunnen. Al ging dat niet bewust, het lag wel in de lijn der verwachting dat dit niet m’n beste optreden zou zijn… Om door te mogen, moest ik bij de zestien tijdsnelsten behoren. Dat was niet realistisch. Mijn voorbereiding is verder uitstekend geweest. Ik voel me fysiek enorm sterk, fris en ben mentaal klaar voor dit kampioenschap”, meldt hij.
De route naar een gewenste medaille neemt, hoewel er in dat geval nog altijd slechts vijfhonderd meter dienen te worden afgelegd, een halve dag in beslag: ’s morgens de kwalificatie, dan de achtste finales, en ’s middags achtereenvolgens, kwartfinale, halve eindstrijd en de finale. “Met de pauze ertussen is dat prima te doen”, aldus de man die een jaar geleden tot ieders verrassing met EK-brons naar huis ging.
Gezien de imposante reeks eremetaal die Colombia bij elkaar heeft gereden – 42, waarvan 26 goud – is het misschien wel veel meer dan een pittige klus voor Hempenius. Top-3 zou al geweldig zijn in een veld met bloedsnelle kereltjes uit Zuid-Amerika en de voor eigen publiek spetterende Italianen. Het kan hem enigszins helpen bij zijn verwoede poging de sport op honderd procent professionele wijze te beoefenen. Dat wil zeggen: zonder een baantje ernaast dat inkomsten moet genereren. Uitzicht op een A-status via NOC*NSF is er niet, dus is Hempenius al blij met het telefonisch thuiswerk dat hij voor de overheid doet. Geen fysiek zware arbeid, zodat hij de dagelijkse trainingen goed kan uitvoeren. Plus: het brengt knaken in het laatje.
“Het zorgt ervoor dat ik mijn sport kan blijven betalen. Als je op een gegeven moment op een bepaald niveau zit, beland je ook in een omgeving die veel geld kost. Een keer op trainingskamp, EK-deelname waarvoor je flink wat sets wielen moet hebben, nieuwe schoenen: je weet niet wat het allemaal kost. Ik ben heel dankbaar voor de bijdrage van mijn sponsors. Alleen, dat is niet genoeg. Daarom doe ik er wat naast. Het is heel iets anders dan wat ik voor mezelf in gedachten had met mijn studiekeuze. Maar goed, zo lopen die dingen.”
Eerst maar eens zien of hij wat reclame kan maken voor zichzelf. Wat zeker is: goud is op dit moment waarschijnlijk van grotere waarde dan het verhaal van een sympathieke skeeleraar die de touwtjes aan elkaar knoopt om zijn droom in leven te houden.
Alle info over het WK Inlineskaten kun je hier vinden.
