‘SPRINGEND OP MIJN BLOTE VOETEN: IK BEN WERELDKAMPIOEN!’
“Er zijn te veel mooie momenten die in me opkomen, maar zodra je de beste van de wereld wordt, brengt dit zo’n uniek gevoel met zich mee. Dit is bij mij twee keer gebeurd; op het WK Junioren in 1992 en het WK Afstanden in Hamar in 1996. Het afwachten na je rit, de onzekerheid; die minuten zijn zo ontzettend spannend. In het Vikingschip zat ik in één van de eerste ritten, het wachten leek uren te duren. De spanning was zo intens, als sporter zit je in een soort roes. Dat zag je terug toen ik na mijn 1500 op mijn blote voeten liep te ijsberen op het middenterrein.
De race vloog daar nog eens door mijn hoofd. Ik reed tegen ploeggenoot Ids Postma. Hij was de dag ervoor wereldkampioen geworden op de vijf kilometer, daardoor was er al een soort feestvreugde in het team. Na 700 meter op de schaatsmijl gebeurde iets dat achteraf gezien allesbepalend was voor de uitslag. Ik reed op de kruising af en besloot heel resoluut: Nu kies ik voor mezelf, dit is mijn kruising, dit is mijn afstand, deze is van mij. Ik kwam van buiten en dacht: Sorry Ids, ik heb voorrang. Hij moest iets omhoogkomen en vond dat volgens mij prima. Verder kon ik me niets meer van de race herinneren. Je hebt zo’n tunnelvisie en bent zo gefocust op één taak: goed schaatsen tot en met de eindstreep.
De iets tragere omstandigheden in Hamar waren in mijn voordeel. Ik had niet de beschikking over de hoge snelheden die je nodig had op snelle ijsbanen. Drie weken daarvoor tijdens de wereldbekerwedstrijden in Calgary werden er tijden geschaatst in de 1.50 en 1.51 minuten. De Canadees Neil Marshall en de Japanner Hiroyuki Noake reden ons naar huis. De tijd die ik in het Vikingschip noteerde was 1.53,94. Het waren allemaal gedachten die door me heen flitsten toen ik op dat middenterrein liep. De onzekerheid: is mijn tijd genoeg? Is het de juiste beslissing geweest om het allrounden te laten varen en me te specialiseren op de 1500 meter? Het was ook nog eens het allereerste WK Afstanden ooit gereden.
In de laatste rit moest Marshall tegen Noake. Ik zag ze doorkomen op 1100 meter en dacht: Dit kan eigenlijk niet meer stuk, waardoor er al een soort van vreugde ontstond. Maar je bent pas wereldkampioen zodra iedereen over de streep is. Het ongeloof kwam pas echt toen de tijden van de mannen op de klok werden geprojecteerd.
Wat een moment. Springend op mijn blote voeten: Ik ben wereldkampioen! Zo’n enorme ontlading; een waanzinnig gevoel. Het zag er een beetje awkward uit, zoals mijn vier dochters dat nu zeggen. Het podium was uiteindelijk heel verrassend. De Noor Ådne Søndrål werd in zijn thuisland tweede (1.54,14) en Martin Hersman reed naar het brons (1.54,38). De keuze om me te specialiseren op de 1500 meter, was de juiste geweest.”
De European Para Championships maakten een korte documentaire over hun toernooidirecteur, Jeroen Straathof. In het volgende fragment is zijn moment op het middenterrein kort te aanschouwen:
