Yara van Kerkhof werd geboren met een gaatje tussen de boezems in haar hart, waardoor een deel van het orgaan harder moest werken. De afwijking kwam aan het licht, omdat ze als kind weinig energie had. Na een operatie herstelde ze zo goed dat ze inmiddels al jarenlang het uiterste van haar lichaam kan vragen op de shorttrackbaan. Van Kerkhof wilde graag iets terugdoen en werd ambassadrice van Stichting Hartekind.
Zo kwam ze in aanraking met deze stage. “Deze stichting zet zich in voor kinderen die met een hartafwijking zijn geboren en financiert ook dit onderzoek. Toen ik vertelde dat ik op zoek was naar een mooi afstudeeronderzoek was één en één twee. Deze kans wilde ik graag grijpen”, vertelt van Kerkhof.
“Het doel van het onderzoek is om kinderen met een hartafwijking meer te laten bewegen. Het is heel belangrijk dat ze dan gemonitord kunnen worden, zodat je weet wat voor hartslag ze hebben. Sommige patiënten mogen niet onder een bepaalde hartslag komen, anderen hebben juist een bovengrens”, legt de Zoetermeerse uit.
“Momenteel is het apparaat dat de hartslag meet heel onhandig. Er zitten veel draadjes aan en het kan maar 24 uur gebruikt worden. Tijdens het sporten is juist een klein apparaatje prettig. Dan kunnen de kinderen gewoon sporten en hebben ze niet het gevoel dat ze aan ziekenhuisslangetjes vastzitten.”
Aan de shorttrackster de taak om verschillende meetinstrumenten te onderzoeken. “Ik zal twee systemen testen: een t-shirt en een soort polsbandje. Die vergelijk ik met het huidige meetsysteem. Wanneer de nieuwe apparaten betrouwbare resultaten opleveren, biedt dat perspectief voor de toekomst. Dan kunnen de kinderen veilig sporten, zonder het gevoel te hebben dat ze in een ziekenhuissetting zitten en met de zekerheid dat ze goed in de gaten gehouden worden. Bovendien neemt het een stukje onzekerheid weg bij de ouders.”
Voordat Van Kerkhof zal uittesten welk meetinstrument het beste werkt, zal ze eerst haar onderzoeksvoorstel schrijven. De rijdster zal de komende tijd veel in het ziekenhuis te vinden zijn, waar ze zelf ook geopereerd is. “Het Sophia Kinderziekenhuis is best wel veranderd de afgelopen 26 jaar, maar ik herinner me toch een paar dingen. De gang waar ik opgenomen lag bijvoorbeeld of hoe ik al snel na mijn operatie op een fietsje door het ziekenhuis racete.”
Wanneer haar onderzoeksvoorstel is afgerond, zal Van Kerkhof veel in contact komen met de kinderen. Als olympisch kampioene kan zij een voorbeeld zijn; hét bewijs dat sporten op hoog niveau ondanks een hartafwijking mogelijk is. Al geeft de 32-jarige rijdster aan dat zij geluk gehad heeft. “Iedere hartafwijking is natuurlijk niet hetzelfde.”
“Ik heb me nooit echt een patiënt of heel erg ziek gevoeld. Voor onderzoeken ben ik één of twee keer naar het ziekenhuis geweest. Vervolgens werd ik geopereerd en heb ik er elf dagen gelegen. Sindsdien kwam ik er alleen voor controles. Er lopen natuurlijk kinderen rond die veel zieker zijn. Dat vind ik wel heftig om te zien. Het lijkt me heel mooi als ik een rolmodel voor hen kan zijn. Of dat ik ouders vertrouwen kan geven. Zelfs als ik maar voor één iemand iets kan betekenen, ben ik al heel erg blij.”
Het shorttracken hoeft niet op een lager pitje gezet te worden voor Van Kerkhofs stage. “Gelukkig kan ik het flexibel inrichten. Twee à drie dagen in de week ben ik in Rotterdam, waar ik natuurlijk ook kan fietsen en krachttrainen. De rest van de week ben ik in Heerenveen om te trainen. Zo kan ik het prima combineren”, vertelt Van Kerkhof, die het liefst voor september haar stage afrondt.
