De inventarisatie stelde haar meteen gerust. Met de voorraad aan medische oplapspullen kan ze de komende week als het moet het halve peloton van inlineskaters op het Europees Kampioenschap wel behandelen. Beter te veel dan ergens naast grijpen, is het devies van de 29-jarige Lemelse die sinds vorig jaar als teamarts is verbonden aan de nationale selectie. Hoewel ze zelf nog graag de skeelers of schaatsen aantrekt en weinig hoeft onder te doen voor de Nederlandse skeeler- of marathontoppers, vindt ze de rol van medicus geweldig. Ze voelt dan ook geen enkele behoefte om zich te bemoeien met de competitie in de baan of op het wegparcours.
“We hebben twee bondscoaches die heel goed weten wat er moet gebeuren in de races. Bij hen moet je zijn voor de tactische en technische tips. Dat is heel duidelijk; ik ben er voor vragen over wonden die niet willen genezen, om schaafplekken schoon te maken en te verzorgen, of wanneer het nodig is een rijder te vergezellen naar het ziekenhuis. Hopelijk is dat niet aan de orde deze week”, zegt Hendriks, die na de opleiding tot basisarts aan de slag is gegaan als arts-assistente op de afdeling cardiologie in het Deventer Ziekenhuis.
Dat werk beschouwt ze als een tussenstap om ervaring op te doen, want uiteindelijk wil ze sportarts worden. Een probleem: jaarlijks zijn er zeven plaatsen beschikbaar voor die opleiding. “Dit najaar solliciteer ik naar een plek. Lukt het niet, dan moet ik een jaar wachten. Bovendien kun je niet blijven solliciteren, dus is het zaak dat ik ook nadenk over wat ik nog meer zou willen. Maar het moge duidelijk zijn dat ik dolgraag in de sport verder wil. Met mijn sportachtergrond denk ik op meer terreinen het nodige te kunnen toevoegen. Daarom hoefde ik een jaar geleden nauwelijks na te denken toen Frank Fiers (een van de bondscoaches, red.) me vroeg of ik al klaar was met studeren. Terwijl ik even eerder wel een beetje was uitgekeken op topsport", bekent ze er direct achteraan.
Ze verwijst naar 2016, de periode waarin Hendriks overliep van de activiteiten. "Ik wilde van alles tegelijk, maar dat viel nauwelijks te combineren met de co-schappen die ik moest volgen voor mijn opleiding. Had ik er een lange dag opzitten, kon ik 's avonds weer gaan trainen op de skeelers of schaatsen, en wist ik dat er elk weekend wedstrijden wachtten. Pas nadat het allemaal wat rustiger werd en ik ritme vond in mijn werk, keerde de liefde voor het skeeleren en schaatsen snel terug. Nu zeg ik: het is nog steeds leuk om te doen. Wat me erg aanspreekt is dat het een teamsport is. Lekker op zaterdag na een werkweek met je ploegmaten het beste eruit zien te halen. Wat dat betreft, verheug ik me alweer op de winter met ons team A6.nl."
Maar goed, terug naar het verhaal van haar entree bij de Nederlandse ploeg. Fiers polste Hendriks voor de 'dokterspost', die reageerde onmiddellijk enthousiast en niet lang daarna vloog ze mee met Oranje naar het EK in het Portugese Canelas. Het werd een leerzame, maar vooral leuke week. Ze kwam op en rond de piste vooral in actie na valpartijen, voorzag rijders van voedingsadviezen en deelde her en der een paracetamolletje uit wanneer er sprake van hoofd- of buikpijn was. Een keer stond ze paraat toen de Vlaamse Fran Vanhoutte met haar gezicht over de baan was geschoven en veel bloedverlies leed.
“Ach, je moet dat niet overdrijven. De Belgen hadden geen dokter bij zich, daarom dacht ik mee met die mensen. Ze werd keurig in het ziekenhuis geholpen. Als ik er zo aan terugdenk ben ik bijna meer bezig geweest met andere zaken regelen: boodschappen doen voor het eten, rijders ophalen of wegbrengen, en indien nodig kon ik ook wielen van de skeelers verwisselen. Dat moet ik gedurende het seizoen namelijk ook bij mezelf doen, hè. Aan het einde van de week dacht ik wel: goh, ik heb best veel te doen gehad. Eenmaal thuis moest ik gewoon even bijkomen. Als sporter ben je puur bezig met je eigen programma, maar als arts ben je overal bij betrokken, zeg maar een manusje-van-alles. Alleen wist ik dat vorig jaar nog niet op het moment dat ik eraan begon, hahaha!”
