De gezondheid van Leidy heeft ervoor gezorgd dat twee vertrouwde gezichten na ruim dertig jaar niet meer actief zullen zijn in de organisatie van inlineskatewedstrijden. Leidy: “Op mijn 39e kreeg ik de diagnose MS en werd ik voor tachtig procent afgekeurd. Ronald en Michel waren vier jaar. Vanaf mijn zeventiende ben ik gaan werken in het Sophia ziekenhuis (nu het Isala ziekenhuis in Zwolle, red.) als verpleegkundige. In die periode heb ik ook MS-patiënten verpleegd. Vaak waren dit patiënten met ernstige klachten. Toen ik hoorde dat ik het zelf had, was dit voor mij wel even een schrikbeeld. Het is gelukkig een lange tijd goed gegaan, maar wel met ups en downs.”
De laatste jaren verlopen minder goed en is de mobiliteit van Leidy verslechterd. “Ik kan niet meer alleen lopen, zelfs niet met de rollator in huis. Als ik val, krijgt Luud me niet meer omhoog. Alles gaat met de trippelstoel in huis en buiten gebruik ik mijn scootmobiel, of de opvouwbare variant die achter in de auto kan. Dit is voor ons de reden geweest om een punt achter het vrijwilligerswerk te zetten. In de beginperiode van het skeeleren kon het hele gezin met ons mee naar de wedstrijden. We hadden in die periode een Mitsubishi busje: het ‘Turkenbusje zonder gordijntjes’, zoals de jongens deze gekscherend noemden. Hierdoor kon ik al die jaren nog mee.”
Luud vult aan: “We beleefden nog veel plezier aan onze werkzaamheden in de skeelersport, dus daar lag het niet aan. Toen Leidy dit besluit genomen had, stond voor mij de keuze om te stoppen ook vast. Samen uit, samen thuis.”
Het skeeleravontuur is voor de familie Mulder begonnen bij een jongen die vader Luud als wiskundeleraar bijles gaf. De jongeman had skeelers, die vader Mulder uitermate geschikt leken voor zijn twee oudste zoons, Harald en Berry. Het bleek een gouden match en niet veel later zaten beide jongens op skeeleren. Vader en moeder Mulder kregen in totaal zeven zoons, van wie hun middelste zoon, Edward, op tweejarige leeftijd overleed aan een ernstige hartafwijking. Daarna kregen ze nog drie zoons, van wie tweeling Michel en Ronald de jongsten zijn. Luud en Leidy brachten de kinderen overal naartoe: van voetbal tot orgelles, en van skeeleren tot schaatsen. Niets was te gek.
Luud: “We hebben wat afgereden met de kinderen. We waren uren onderweg voor een wedstrijdje van 100 meter, maar het maakte ons geen fluit uit. Wij vonden het prachtig wat ze deden en we wilden hen in alles faciliteren. Er werd zo’n 55.000 kilometer per jaar gereden, zowel voor de sport op wielen als op het ijs.” Leidy: “De dichtstbijzijnde kunstijsbaan voor ons was 36 kilometer verderop in Deventer en dan was er rondom Zwolle ook nog vaak file. We hadden het er allemaal voor over.”
“Wanneer je als ouder altijd komt kijken, dan weet je wel wat er gebeurt…”, lacht Luud breeduit. “We waren er toch, dus dan kun je je maar beter nuttig maken. In 1990 werd ik uitgenodigd om eens plaats te nemen in de jurywagen. Het werk sprak me meteen aan en de spanning of ik het wel goed deed, vond ik mooi. Van het een kwam het ander.”
Baanwedstrijden had je in de beginjaren nog niet. Marathonwedstrijden vonden plaats op de weg, zonder transponders en videobeelden. Luud: “In die tijd had je ook al een aantal functies binnen het jurycorps, zoals een hoofdscheidsrechter, aankomstvoorzitter, een rondenbeller, de jury en natuurlijk jury langs het parcours. Ik heb wat velletjes volgeschreven om bijvoorbeeld de gedubbelden te noteren.”
Het inlineskaten was vlak na de Elfstedentocht erg populair. “De mensen stonden zes rijen dik om de Elfstedentoppers op wielen van dichtbij te kunnen zien. Daarnaast had je pelotons van meer dan zeventig man per categorie. Er waren wel eens grappenmakers die tijdens hun race langs de kant van het parcours stopten en vervolgens een ronde later weer bij het peloton aanhaakten. Probeer dit als jurylid maar eens bij te houden,” merkt een van plezier grijnzende Luud op.
Door de jaren heen kwam er een videocamera bij de finish. Het was een uitkomst om de laatste meters van de rit terug te kunnen kijken. Ook werden er baanwedstrijden geïntroduceerd. “Hier kwamen andere jurywerkzaamheden bij kijken”, vertelt Luud, die eveneens mede-oprichter was van de zogeheten Stouwdam Competitie. “Er werd een digitaal programma in het leven geroepen, waar nauwelijks een jurylid mee wilde werken. Ik heb me laten overhalen, waardoor ik eigenlijk een soort secretariaat werd.”
“Trouwens…”, zegt Luud, terwijl hij zijn vinger opsteekt om aan te geven dat hij een punt wil maken, “ik ben er voorstander van dat er weer marathonwedstrijdjes komen voor de jeugd, voorafgaand aan de senioren. Dit stimuleert.”
Leidy kan zich de geldprijzen uit de beginjaren van het skeeleren nog goed herinneren. “Als je nu in de prijzen valt, dan wordt het overgemaakt door de KNSB. Toen was het na de races meteen enveloppen uitdelen.” Luud haakt lachend in: “Ja, dan was het gezellig druk in het café.” Leidy: “De enveloppen gevuld met geld van de premies en uitslagen werden door mij aan de rijders verstrekt.”
Vanaf 1997 heeft moeder Mulder de inschrijvingen gedaan bij de inlineskatewedstrijden. Rijders konden zich bij haar melden voor een startnummer. Leidy: “Dat waren nog van die plastic nummers, die je met veiligheidsspelden op je pak speldde. Stinken dat die dingen soms deden. Tegenwoordig heeft ieder z’n eigen nummer en volstaat alleen een handtekening op de inschrijflijst om je aan te melden.”
Tussen het enthousiasme door van beide Mulders zijn er toch ook minder leuke aspecten uit het juryvak te bespeuren. Leidy: “Voor de inschrijvingen zat ik vaak in een wijkcentrum of een gymzaal. Het kwam regelmatig voor dat ik in een achterkamertje werd weggestopt. Alleen de rijders kwamen bij je, voor de rest zag je niemand. Je was er op de wedstrijddag als eerste en je ging als laatste weer naar huis. Dit was niet altijd even leuk.” Luud: “Het mooiste voor Leidy waren de dagen waarop ze langs het parcours werd geplaatst, maar dat was niet vaak het geval. Dat is jammer. Dan zit je er maar te zitten.”
Was het voor vader en moeder Mulder nog lastig om de kinderen niet te kunnen aanmoedigen als juryleden? Luud: “Nee, dit hebben we nooit vervelend gevonden. De regel is overigens: als je eigen kinderen rijden, dan stap je als ouder even uit de jury.”
Voordat Luud in de wereld van het jureren belandde, was hij werkzaam als nucleair chemisch analist op de isotopenafdeling van het Sophia ziekenhuis in Zwolle, waar hij Leidy heeft leren kennen. Vervolgens heeft hij 32 jaar voor de klas gestaan op een gereformeerd vrijgemaakte school. In deze kringen werd sporten op zondag niet gewaardeerd. “Tijdens wedstrijden zorgde ik ervoor dat er geen camera op mij werd gericht, zodat ik niet op tv kwam. Dan hoefde ik me maandag op school ook niet te verantwoorden. Op het moment dat de jongens veelvuldig op tv kwamen, was ik al met pensioen, dus hoefde ik me hier ook geen zorgen meer om te maken,” voegt Luud met twinkelende ogen eraan toe. Leidy: “Met het niet sporten op zondag waren wij zelf ondertussen ook makkelijker geworden. Uiteindelijk hebben we de jongens zelf laten kiezen en dat was oké. De meesten van ons gezin gaan nog steeds naar de kerk.”
De beide Mulders zijn trots op de successen die de tweeling heeft behaald, waarop Luud meteen benadrukt: “En dat zijn we op al onze kinderen! Ieder van hen kan terugkijken op een mooie levensperiode, die de sport hen heeft geboden. Michel en Ronald zijn beloond met onder andere olympisch goud en brons, maar ik heb het vooral heel fijn gevonden dat al onze jongens erbij waren tijdens de Olympische Spelen in Sochi.”
Na ruim drie decennia komt er een einde aan alle ziel en zaligheid die Luud en Leidy Mulder in de sport hebben gestoken. “Ik ga de sociale contacten missen”, zegt Leidy. “We zullen nog wel bij wedstrijden komen kijken,” verzekert Luud. Dat vinden wij veel te mooi. En we genieten nu enorm van onze kinderen en kleinkinderen. Ronald zei laatst: ‘Pa, je bent een voorbeeld voor me. Jullie zijn overal bij geweest, hebben zoveel voor ons betekend en ons altijd gesteund. Ik ga dit ook voor mijn kinderen doen'. Dit is toch geweldig. Wat wil een mens nog meer?”