We gaan even twee maanden terug in de tijd. Schaatsen.nl is op bezoek bij Niki Wories in Saint-Julie, voorstad van Montréal, waar die week de WK Shorttrack worden verreden. Niki zal twee dagen later als enthousiaste fan zelf op de tribune zitten, nu neemt ze in het krappe koffiekamertje van haar eigen trainingshal de tijd voor een interview.
Een uur lang spreekt ze vol passie over haar loopbaan, die ze nieuw leven heeft ingeblazen, nadat die afgelopen winter ietwat roemloos leek te stoppen. Na anderhalf jaar coronapauze, een enkelkwetsuur bij de herstart en een kansloze battle met Lindsay van Zundert om een olympisch ticket heeft Wories zichzelf herpakt. Mede dankzij coach Ian Conolly, met wie ze een hechte band heeft opgebouwd, is het vuurtje voor het kunstrijden weer opgelaaid.
“Toen ik na corona weer hier kwam, ben ik veel relaxter gaan trainen. Veel meer met passie, in plaats van moeten. Ik ben weer van de sport gaan houden. Met mijn coach, die mij al die jaren zo veel heeft gegeven, is ook een andere dynamiek ontstaan. Hij ziet weer groei bij mij, als schaatser en als mens, en weet dat er nog veel meer in zit. Dus hij zei: waarom ga je niet nog een jaar door?” Niki denkt kort na en stemt in. Ze verlengt haar loopbaan, niet voor slechts één jaar, maar voor een complete olympische cyclus.
Je kunt het wispelturig of impulsief noemen, Niki Wories volgt haar hart. Dat doet ze in 2015, wanneer ze als 18-jarige naar Canada vertrekt om haar geluk als kunstrijdster te beproeven. Begin dit jaar doet ze het weer. Als 25-jarige kiest ze opnieuw voor een onzeker bestaan, waarin ze gratis onderdak vindt bij een gastgezin en haar trainingen bij Conolly ‘terugbetaalt’ door zelf les te geven aan pupillen van de kunstrijschool in Saint-Julie. Het is geen duurzaam model, maar Wories steekt er haar ziel en zaligheid in. “Ja, ik ben gestoord dat ik het zo doe.”
Elk kind dat verliefd wordt op kunstrijden en een beetje aanleg heeft, droomt al snel van deelname aan de Olympische Spelen. Dat ideaal heeft Niki ook jarenlang nagestreefd. Tevergeefs. Voor Lindsay van Zundert werd die droom afgelopen winter in Beijing wel werkelijkheid. Wories wil nu vol overtuiging echt die strijd aangaan met de acht jaar jongere Brabantse. Over vier jaar wil ze erbij zijn, op de Winterspelen van Milaan 2026. Maar nee, dat is geen heilig moeten. “Ik wil met plezier schaatsen en dan het beste uit mezelf halen. En ja, dan weet ik dat het erin zit om die Spelen te halen. Als ik gezond blijf en mijn lichaam het aankan, waarom niet?”
Haar uitvalsbasis is op dat moment dus Saint-Julie, een naam die met een beetje fantasie klinkt als een paradijs. De werkelijkheid is minder poëtisch. Hier staan drie kale ijshallen tegen elkaar vastgeplakt. Sobere schaatspistes, in grote aluminium schoenendozen, zonder franje. “Dit is mijn thuis en ik beschouw het als mijn paradijs, want hier heb ik alles wat ik nodig heb, qua faciliteiten en coaches”, lacht ze. “Maar het klopt, het is hier niet echt mooi, dit is geen Thialf.” In die Heerenveense ijstempel gaat deze zomer het Nationale Trainingscentrum Kunstrijden van start. Wories is daar ook welkom, maar dan zou ze afscheid moeten nemen van coach Conolly, met wie ze net de weg naar Milaan is ingeslagen.
Ze ziet enige vorm van samenwerking wel zitten, bijvoorbeeld via tijdelijke stages in Heerenveen. Ze voelt zich ook een beetje verplicht om samen te werken, omdat ze oprecht blij is met alle positieve energie die de KNSB momenteel in het kunstrijden steekt. Ze gaat binnenkort praten, maar Saint-Julie blijft toch echt haar thuisbasis, meldt ze.
Tot zover het interview in Canada...
Het bandje met de gesproken tekst is nog niet verwerkt tot een geschreven verhaal als Wories’ wereld er ineens heel anders uitziet. De KNSB kiest voor Niki om Karen Venhuizen op te volgen als disciplinemanager. “Dit was een gamechanger. Ik heb altijd gezegd: wat Karen doet vind ik heel leuk. Als disciplinemanager beteken je iets voor het kunstrijden in Nederland, je kunt andere atleten ook echt helpen.”
De precieze invulling van haar rol wordt komende weken duidelijk. “Ik ben nog jong, maar weet hoe het is als zaken niet helemaal lopen zoals je zou willen. Dat leer je niet uit boeken, dat moet je ondervinden. De KNSB zet nu goede stappen voor de ontwikkeling van het kunstrijden in Nederland en ik denk dat ik daaraan vanuit mijn eigen ervaring echt een steentje kan bijdragen.”
Zelf schaatsen is er echter niet meer bij. “En dat is heftig. Ik heb een mooie carrière gehad, misschien niet als je kijkt naar mijn resultaten, maar het schaatsen heeft mij ook als persoon ontzettend veel geleerd en gebracht. Die ervaring gaat mij helpen in deze job. Ik stop met schaatsen om aan een nieuw avontuur te beginnen en dat voelt goed. Ik ga niet weg bij het kunstrijden, maar stap juist dieper de sport in. Als atleet doe je alles voor jezelf, in mijn nieuwe rol ga ik anderen helpen. Dat geeft rust, want het betekent ook dat alles wat ik heb meegemaakt niet voor niks is geweest. Dat verzacht een beetje de pijn van het stoppen.”
Haar leven krijgt zo weer een onverwachte wending. Op stel en sprong regelt ze een reeks praktische zaken, waarna ze een enkeltje naar Amsterdam aanschaft. “Op 1 juni land ik letterlijk in Nederland, na zeven jaar in Canada te hebben gewoond. Daar komen wel wat emoties bij kijken, maar I am ready! Zo’n mooie kans kan ik toch niet laten liggen? Mijn carrière als atleet sluit ik nu af. Maar ik ga door voor de KNSB. Het is mooi dat zij het in deze rol in mij zien zitten. Na al die jaren hard werken, vol pijn en tranen, jaren waarin ik altijd loyaal aan de bond heb proberen te zijn, zie ik dit echt als een waardering van de KNSB. Dit is de grootste gouden medaille die ik heb gewonnen.”
