Hij kan de felicitatie vanwege zijn pupil die sprintgoud heeft veroverd, wel waarderen. “Genieten van de wereldtitel die Jutta heeft behaald, doe ik niet. Ik bundel momenteel de krachten als mens en als coach om tijdens dit kampioenschap de focus niet kwijt te raken, omdat ik anders haar in de problemen zou brengen. Dat is supermoeilijk geweest, emotioneel en slopend. Dit zijn geen gewone kampioenschappen zoals ik ze misschien al twintig jaar heb beleefd, natuurlijk door de situatie in de wereld die mij persoonlijk raakt. Ik heb familie in Oekraïne, wat het enorm lastig maakt hier te zijn en tegelijkertijd te proberen in gedachten daar te zijn. Neemt niet weg dat steeds de missie van Jutta, wereldkampioene worden, ook mijn doel is geweest. Zo werk ik met sporters; hun doelen neem ik over”, vertelt de coach van Team Worldstream, en daarmee een vertrouweling van de Westlandse topper.
Hij zegt niet te hebben overwogen de reis naar Hamar te skippen. “Dit was afgesproken te doen en daar houd ik me aan. Niemand verwachtte toch wat er is gebeurd? We gaan van het positieve uit, hoe dreigend de situatie ook was. Helaas hebben we moeten constateren dat onze wereld in een week tijd compleet anders is geworden. Ik hoop desondanks dat het heel snel weer….”, hij twijfelt over de woordkeuze, “normaal zal het niet meer worden, maar veilig en vooruitkijkend naar de toekomst.”
Hij gaat wat dieper in op de toestand van zijn familie. “Mijn broer is in Charkov. Zijn vrouw reist nu met twee kleine kids naar de grens in het westen. We hopen dat ze veilig het land uit kan geraken en bij ons in Heerenveen kan komen. Dat is een grote zorg en maakt het dubbel moeilijk voor mij. Ik heb contact met hen, via internet, maar niet altijd. Er wordt soms gevochten, dan zijn de lijnen dood.” Poltavets maakt plots een bruggetje naar de strijd die zijn schaatsster op het ijs voert. “Dat kun je een beetje vergelijken. Jutta’s gevecht biedt wat steun aan de mensen in Oekraïne die moeten zien te overleven. Ik had de gedachte om er zelf naartoe te gaan om te helpen in de oorlog, maar mij werd gezegd dat iedereen beter zijn of haar bijdrage kan leveren op het terrein waar hij of zij goed in is.”
Hij heeft gekeken of hij een hulpactie op touw kan zetten. Oud-profvoetballer Evgeniy Levchenko assisteert hem erbij. “Misschien kunnen we het schaatspak van onze wereldkampioenen hier veilen en de opbrengst naar Oekraïne sturen”, oppert hij. Ondertussen pakt hij zijn telefoon om een foto van zijn jeugd in Charkov te tonen. Na een tel of wat staakt hij die poging. “Het is een zwart-wit foto uit 1964 waarop mijn vader, zelf ook een schaatser geweest, op skeelers over het plein rijdt dat nu is verwoest en weggevaagd. Dat moet hersteld worden en daarom hoop ik op een staakt-het-vuren.” Tot zo’n heuglijk moment zich aandient, ‘vlucht’ Poltavets in het schaatsen. “Het is wel een beetje een uitlaatklep, al voelt het zo nu en dan als een strijd om op te brengen waar ik goed in ben, omdat ik ook met m’n hoofd elders ben.”
