Dat oranje pak waar ze alweer een tijdje in rijdt, daar begint iedereen over. Of ze daarvoor gaat dit seizoen. Maar dat defensief rijden, dat ligt haar niet. “Het zou betekenen dat ik alleen maar op Ineke Dedden zou letten, zij staat het dichtst bij mij.”
Geen doel op zich
Het is het soort kat-en-muis-spel dat ze jaren geleden al eens speelde met Elma de Vries en daar heeft ze geen zin meer in. “Dat maakt een wedstrijd niet mooier”, zegt ze. “We rijden lekker voor de dagoverwinnning, voor de aanval. En mocht het dan toch een sprint worden, dan ga ik niet die sprint aantrekken, maar probeer ik wel zo hoog mogelijk te eindigen.”
“Voor het seizoen bespreken we met de ploeg altijd de doelen, toen hebben we het al over het leiderspak gehad”, vertelt ze. “En we hebben toen met elkaar besproken dat het, omdat het een coronaseizoen is, te onzeker is om daarvoor te rijden. Je kunt wel alles in het teken zetten van dat pak, maar je hebt niet in de hand of je een keer positief bent.”
Rijden voor dagoverwinningen
En inderdaad, het is wat haar naaste concurrente Ineke Dedden eerder dit seizoen overkwam: ze reed na vier wedstrijden in het oranje en kreeg corona. Van der Geest nam na haar overwinning in Hoorn de leiding over en stond die niet meer af. Een mooie bonus, maar geen doel op zich, legt ze uit. Want aanvallend koersen blijft het motto, ‘proberen een kopgroep te forceren en van daaruit het spel te spelen’, dat is wat ze met Team Turner wil.
Het betekent tegelijkertijd niet dat die eerste plaats in het klassement géén rol speelt. “We gaan het natuurlijk ook niet cadeau doen aan een ander”, zegt ze lachend. “We hebben tegen elkaar gezegd: we rijden nog steeds voor dagoverwinningen, dat vinden we heel mooi en belangrijk. We gaan het pak niet weggeven, maar we gaan ook niet alle kansen er voor opofferen.”
Natuurijs in Zweden
Dagzeges zijn dus het doel de komende tijd, en als het net goed valt dat leiderspak, maar er komt ook nog natuurijs aan. Wellicht in eigen land, maar in ieder geval zeker in Zweden. Het wegvallen van de wedstrijden op de Weissensee vond Van der Geest ‘heel jammer, maar dat vond iedereen natuurlijk’, wel legde ze op de Weissensee met de ploeg in andere jaren een basis voor de wedstrijden in Zweden. Dat valt nu weg. “Ik heb altijd het idee dat wij in Zweden vooral goed zijn omdat we beter zijn geworden op de Weissensee”, legt ze uit.
Een zwaar programma van vijf wedstrijden in Zweden, waaronder de Grand Prix-finale over 150 kilometer, vindt ze dan ook helemaal niet erg. “Ik denk zeker dat het niet in ons nadeel is”, zegt ze strijdbaar. “Iris van der Stelt, Merel Bosma en ik zijn heel ervaren rijdsters op natuurijs. We hebben al jaren ervaring en door die jaren wordt je ook wat taaier. Het wordt voor iedereen zwaar, maar als je die ervaring hebt van veel en zware wedstrijden, dan scheelt dat ook. Iris en in ik hebben 10 jaar geleden ook twee natuurijswinters meegemaakt. Dan reed je heel wat klassiekers achter elkaar in een week of twee weken. En daarna gingen we gelijk weer door naar de Weissensee. Je weet echt wel wat afzien is en dat is zeker niet in ons nadeel.” En met die ervaring op zak, zal ze ook in Zweden gewoon gaan voor de overwinning. En wie weet, misschien zit dat leiderspak er op natuurijs ook wel in.
