Blij zijn ze kort na de vrijdagmiddag als eerste van zevenentwintig duo’s aan hun verplichte ritmedans (hetzelfde als de korte kür in de andere disciplines) begonnen, en nog net zo verheugd kijken ze naderhand terug op de eerste drie minuten ‘in dienst van de Nederlandse leeuw’. Het juryoordeel (49.39 punten) stemt hen tevreden, al realiseren ze zich dat ze op de eindafrekening de sluitpost of daaromtrent zullen zijn. De besten doorbreken deze middag eenvoudig de grens van zeventig punten. Een vervolg van het toernooi met de vrije dans is een utopie. Het heeft er allemaal netjes uitgezien, de muzikale mix van Boney M’s ‘Daddy Cool’ en ‘Black Velvet’ van Alannah Myles klinkt lekker. Wie evenwel de gehele voorstelling heeft uitgezeten, zal constateren dat ervaring, oefening, flair, durf én bekendheid tot meer (punten) leiden. IJsdansen is daarom bij uitstek een onderdeel dat vreemd genoeg het meest van marathonschaatsen weg heeft: je moet een lange adem hebben.
Met dat laatste worstelt de 21-jarige Jakucs nogal, als een van de miljoenen op deze aardkloot die te grazen is genomen door het coronavirus. De vier jaar oudere Milanees Galli kan z’n meisje nog zo uittekenen van de momenten dat ze in hun appartement uitgeput op de bank naar adem heeft liggen snakken met een veel te hoge hartslag. “Ja, de ziekte heeft me best parten gespeeld”, benadrukt ze zelf. “Ik heb er nog last van, maar nu gaat het wel weer. Een half jaar hebben we niet samen kunnen trainen.” “Omdat de dokters moeilijk de juiste diagnose hebben kunnen stellen, is het zoeken geweest naar de behandelmethode”, vult Alessio aan. “Dat is nadelig geweest voor de voorbereiding op ons seizoen. De andere paren zijn in maart gestart met hun programma’s instuderen; wij konden pas in september aan de slag. Maar…” klinkt het in stereo, “we staan hier. Dat is al heel wat.”
Vier jaar kennen de twee elkaar. Het is logisch dat de ultieme samensmelting als schaatskoppel meer tijd vraagt dan in het dagelijks leven naast en met de ander. Geen probleem, oordelen ze, het plezier in de sport drijft ze voort. Het lot is hen goed gezind, want legt Galli uit: ‘Het heeft zo moeten zijn dat we sinds een paar jaar voor Nederland uitkomen. Niet eerder hebben we de support gekregen en gevoeld die we nu ervaren. Afgelopen jaar was het al ons idee naar Nederland te verhuizen. We studeren allebei nog en oriënteerden ons op de plek waar we zouden kunnen wonen. De pandemie heeft ons ervan weerhouden, ook omdat Hanna behoorlijk ziek was. Veel reizen leek ons niet slim. in die periode.”
Alles op zijn tijd, zegt de kleine Jakucs. Op hun reis, zojuist afgetrapt met het eerste gezamenlijke Europees kampioenschap, is het verstandig stapsgewijs door te groeien. Begeleid door de geroutineerde, strenge coach Barbara Fusi Poli (bronzen-medaillewinares op de Winterspelen van Salt Lake City) zien ze zich heus op de ladder van de ijsdans-scene klimmen. “De sport zit in ons hart. Ik zou niets anders kunnen, want alleen op het ijs voel ik me incompleet”, merkt Galli op. De dramatiek is in verbale zin niet ver weg. Dat aspect kan trouwens ook van pas komen bij de moves op het ijs. Want is dansen geen vorm van expressie? Valt de jury onherroepelijk voor.
De uitslagen van het ijsdansen vind je na afloop van de wedstrijd hier.
En alles over de EK Kunstrijden is hier te vinden.
