Over haar blauw-oranje TeamNL-sweater hangt een gouden kettinkje met de vijf olympische ringen. Ze heeft het sieraad onder haar trui vandaan gehaald voor de foto’s die in groot formaat de sportpagina’s van De Telegraaf zullen halen. “Staat mooi als ik de medailles omhooghoud”, is Schultings idee. Ze vindt het prima alle tijd te maken voor de media of de mensen die iets van haar willen, maar dan moet ze ook een beetje knap in beeld worden gebracht, oordeelt de shorttrack-kampioene die er net een vraaggesprek met de Chinese staatstelevisie op heeft zitten. Daar is haar verteld dat ze de eerste shorttrackster is in de geschiedenis die vier medailles tijdens een editie heeft veroverd. “Wel indrukwekkend. Tenminste, als die mensen hun statistische huiswerk goed hebben gedaan… Ik weet alleen dat Choi Minjeong een keer vier plakken meenam van een World Cup.” Ja, plus Suzanne Schulting, winnares van vier onderdelen in het Hongaarse Debrecen (november 2021)...
Schulting geniet van vertellen over de voorbije Spelen, en de heftige, veeleisende aanloop naar het evenement. Ze is een van de weinige, grote Nederlandse atleten die geen moeite heeft met de vele mediaverplichtingen. Des te vervelender vond ze het om eind 2021 juist alle contacten te bevriezen. Dat was haar eigen besluit. De snel naderende Spelen zorgden voor een verwachte tsunami aan aanvragen. “Ik ben alles gaan afstoten, omdat ik zoveel bij mezelf wilde blijven. Zo doe ik het ook op de World Cups en de WK’s, dat werkt het best. Ik had zelf het gevoel, aangezien er al zoveel druk stond op dit toernooi, en ik legde mezelf al zoveel druk op, dat voortdurend praten over medaillekansen het nog erger zou maken. Voor je er erg in hebt, en er hoeft maar dit te gebeuren (ze knipt met haar vingers), bezwijk je eronder. Dat wilde ik voor zijn.”
Wat ze als veel ingrijpender heeft ervaren: de familie en vrienden voor langere tijd opzij te moeten zetten. “Heel treurig, dat afscheid in Oranjewoud. Ik heb daar wel hard om gehuild, en mijn moeder ook. Mijn vader probeerde het weg te slikken, wat vaders in principe altijd doen. Dat vond ik wel heel lastig. Dan ga je een beetje wandelen, wetend dat je op een gegeven moment afscheid moet nemen. Je staat op tweeënhalve meter, mijn moeder zei: ‘Stel dat je nu van ons corona krijgt, dat is het gewoon niet waard'. Dat was ook zo, maar op zo’n ogenblik ben ik dan wel zo zwak dat ik eraan kan toegeven en wil knuffelen, al is het met mondkapjes op. Mijn moeder was heel erg standvastig. ‘Dat gaan we gewoon niet doen’, reageerde ze. Suzanne houdt het niet meer droog bij die woorden.
“We zaten in de bus, klaar om te vertrekken naar de belangrijkste wedstrijd van ons leven, m’n moeder op een paar meter afstand buiten. Dat je elkaar niet even kon vastgrijpen, dat was zo naar. Xandra Velzeboer had hetzelfde, haar vriendje stond ook afscheid te nemen, ik jankend in die bus. Een dikke huilbui-aanval, zij hetzelfde, en onze fysio ook huilen. Het was een groot jankfestijn van alle vrouwen in die bus. Vreselijk! Al wisten we waarvoor we het deden: het grote doel. Daarna ging BAM!, de knop om.”
Het zijn de offers die hebben bijgedragen aan het geweldige succes. Neemt niet weg dat het van start tot finish een helse strijd is geweest, altijd op het scherp van de snede. “Ons toernooi was heel intensief. Ik merkte dat ik die extra dag zonder competitie richting de 1500 meter echt nodig had. Je bent je voortdurend mentaal zo intensief aan het opladen, ontspannen kun je niet omdat er elke dag moet worden getraind. Naarmate de dagen vorderen, ga je je beter en beter voelen. Wat ik buiten het ijs voelde, heb ik heel snel overboord gegooid, omdat het schaatsen lekker ging.”
Dat was te zien aan ‘haar’ 1000 meter die nu nóg meer van Schulting is, door het verbeteren van het wereldrecord. “Dat is wel heel nice. Vorig jaar had ik na de WK op de achterkant van mijn schoen 1.26.5 gezet, en toen kwam ik er in het toernooi heel dichtbij. Vlak voor de reis naar Beijing had ik nieuwe schoenen laten maken, met weer die tijd erop. Ik droeg ze voor de eerste keer en na de kwartfinale keek ik op het scorebord waar 1.26,52 stond. Holy shit, dacht ik, dit is wel echt ziek, want het is ook gewoon een dikke 5, letterlijk dezelfde tijd die ik op mijn schoenen heb. Heel bizar. Wat was ik blij, maar dacht ook: dit is heel hard en ik moet het wel zien vast te houden voor de halve finale en de finale.”
“Voor een race heb ik meestal een gevoel dat me vertelt of ik kan en ga winnen, of niet. Bij de 1000 meter kreeg ik het idee dat ik de wedstrijd naar m’n hand zou zetten en winnen. In de kwartfinale moest ik mezelf er echt bij houden. Oké Suzanne, we blijven wel bij onze taak. Ik mocht niet denken aan dat goud. Moeilijk hoor, dát wil je juist terwijl je eerst de kwart- en halve finale moet overleven. Blijf in je houding, blijf technisch schaatsen, met dat soort dingen ben ik dan bezig. Zodra ik het ijs opstap, trek ik me altijd even terug om iets hardop tegen mezelf te zeggen: Nou Suzanne, je moet dit doen, dit doen en dit doen en ervan genieten. Dan kijk ik Jeroen altijd nog even aan. Dat is een ritueeltje waarbij ik het gevoel heb dat het ook werkt.”
De Spelen zijn zo goed als voorbij. Een kleine maand heeft alles om resultaten en presteren gedraaid. Verder niets. Die intense periode in een woord samenvatten valt niet mee. De uiteindelijke keuze van Suzanne valt op goud. “Het was goud, het is goud, het was goud waard. Het was in elk opzicht goud, de verhoudingen in het team, hoe de stafleden met elkaar omgingen. Alles was goud. Geen gezeik in de ploeg en ook geen akkefietjes. De herinneringen zijn ook goud. De dag dat ik goud pakte op de 1000 meter was heel intens. De mannen hadden alles verloren en huilden omdat ze trots waren op mij en van het besef dat het hen niet was gelukt. Dat vind ik heel bijzonder. Het is makkelijk om te juichen als het met jezelf goed is gegaan, maar als het slecht is gegaan en je kunt dan toch juichen voor een ander, geeft dat aan dat het team goud is.”
Nu chillen? “Dat is dubbel. Je wilt het nu natuurlijk een beetje vieren, maar je weet ook dat je je moet voorbereiden op de WK, want daar wil je ook weer goed schaatsen. Op dit moment moet ik daar nog helemaal niet aan denken, omdat ik blij ben dat ik even de spanning kwijt ben. Ergens is het rot dat de wereldkampioenschappen nog zo ver weg zijn, tegelijkertijd lekker. Er is nu even ruimte om te ontspannen. De langebaners bijvoorbeeld zijn een week thuis en dan moeten ze alweer. Verschrikkelijk.”
“Heel veel vrije tijd zal er niet zijn. Maandag gaan we terug, worden we gehuldigd op Schiphol, dinsdag naar de koning, woensdag een clinic. Dan is de week alweer grotendeels gevuld en begint het ongetwijfeld te kriebelen om weer te gaan trainen. De spanning heb ik niet volledig losgelaten, dat hoor je wel aan hoe ik aan het praten ben. Er komen gewoon wereldkampioenschappen aan.”
Schulting zal er in Montreal (18-20 maart) vast staan, loerend op nieuwe titels. Nog even en ze heeft de status van levende legende. “Als ik naar mezelf kijk, zie ik dat totaal niet zo. Maar zie ik statistieken voorbijkomen, dan denk ik wel: dat is wel een grote shorttrackster geweest. Of m’n naam zien staan op een lijstje tussen Nederlands grootste sporters roept iets bij me op van: da’s een grapje zeker. Ik ben gewoon Suzanne, weet je. Punt. Ik weet niet of ik legendarisch ben of word. Jeroen zei ook: ‘Ik denk dat je pas beseft wat je hebt gedaan wanneer je ooit stopt. Ik vind mezelf veel te jong om al legendarisch te zijn. Ik ben 24. Hoe oud is Ireen Wüst? Kijk, daar gaan we al, 36. Die is gewoon meer dan tien jaar ouder dan ik. Dat zij een legende wordt genoemd, is logisch. Ik moet niet degene zijn die dat zegt. Dat moeten anderen dat maar bepalen. Ik zal het never nooit beamen, want ik voel dat helemaal niet zo. Ik ben dezelfde Suzanne als toen ik ooit begon met schaatsen. Zoals wij over Viktor An spreken, hem vinden we echt sick. Het zou mooi zijn als mensen dat ook over mij zullen zeggen. En er achteraan dat ik een superleuk persoon ben. ‘Ze was een geweldige atlete, maar als persoon was ze ook geweldig’.
