In de olympische winter veranderde elk ijs waar Schouten op reed in goud. Niemand wist hoe de Noord-Hollandse verslagen kon worden. Stabiliteit, dat was haar kracht. Het World Cup Kwalificatietoernooi (WCKT) was een prima opwarmertje voor het internationale werk, maar in Stavanger haperde de machine. Schouten ontving het zilver, een resultaat wat haar niet beviel. Technisch haalde ze niet haar niveau.
Het verlies maakte de atlete gretig. Zeker in een vol Thialf liet ze het niet nog een keer gebeuren. Ze bewees bij de tweede World Cup dat ze fysiek in orde was. Hoewel de Spelen net achter haar lagen en Schouten deze zomer dingen veranderd had in haar voorbereiding, verkeerde ze in goede vorm. De toeschouwers in Heerenveen gaf ze een geweldige show door op de 3000 meter een baanrecord te rijden, aangewakkerd door revanchegevoelens.
Het lek was boven. Schouten won weer, zoals haar fans van haar gewend zijn. Toch bleek het geen vanzelfsprekendheid om week in, week uit te domineren. Want bij haar eerste race in Calgary, enkele dagen na haar aankomst, zette Schouten een zeldzaam slecht resultaat neer. Met de woorden ‘het leek alsof ik niet meer kon schaatsen’ gaf ze zelf ook aan dat ze in onwetendheid leefde.
Maar een kampioene bewijst haar status door juist uit de mindere ritten energie te halen. Op haar beste afstand, de vijf kilometer, bewoog ze weer soepel over het ijs. Haar schema was vlak, liep op het einde iets af en de concurrenten kwamen niet in de buurt. “Ik kan het toch nog,” klonken de eerste woorden van de schaatsster bij de NOS.
“Je blijft onzeker omdat die rit van vorige week nog in je hoofd zit. Ik was bang voor een herhaling.” Juist die onverklaarbaarheid zat Schouten dwars. Want als je weet wat er niet klopt, kun je daaraan werken. Maar de rijdster van Albert Heijn – Zaanlander bleef met vraagtekens zitten. “Gelukkig won ik vandaag wel. Ik hield me eraan vast dat ik op de trainingen wel goed reed en dat ik me fit voelde.”
In Joy Beune had Irene Schouten op vrijdag een goede opponente. De eerste zes rondjes gaf ze de regie aan de schaatsster van IKO, terwijl ze zelf stabiele rondetijden klokte. Daarna haakte ze aan, nam ze over en zag ze de uiteindelijke nummer vier Beune tien seconden na de finish weer. De winnende tijd van de Zwaagdijkse was 6:48,06. Ragne Wiklund (6.52,86) en Ivanie Blondin (6.54,81) volgden op gepaste afstand.
Het smetje van het WCKT was voor Schouten het missen van de 1500 meter geweest. Omdat Jutta Leerdam zich afgemeld heeft voor zaterdag, zal de langeafstandsspecialiste in Canada voor het eerst internationaal aan de start verschijnen op die afstand. En dat bracht een glimlach op het gezicht van Schouten. “Ik ben heel blij dat ze zich op tijd heeft terug getrokken, want daardoor mag ik starten.”
Het vergelijken van de A- en de B-groep zal altijd discussie oproepen (door kwartetstarten is er meer luchtcirculatie), maar feit is wel dat Schouten niet de beste tijd van de dag op haar naam kreeg. Een paar uur na de hoogste divisie verscheen Sanne in 't Hof op het toneel. Tijdens een trainingswedstrijd in Thialf enkele weken geleden zette ze al een persoonlijk record neer (6.50,47). In Calgary deed ze er nog een schepje bovenop en verbeterde ze haar snelste tijd met drie seconden, 6.47,28.
Ook Arianna Pruisscher was rapper dan ze ooit geweest was, zij haalde er bijna een tel vanaf (7.04,38). Tussen de Nederlandse dames in finishte Miho Takagi. De Japanse veroverde eerder op de dag zilver op de 500 meter en in de B-divisie eindigde ze op dezelfde plek. Hoewel ze twee seconden van haar PR afreed, kon ze net de magische grens niet passeren (7.00,08).
Alle uitslagen van de World Cup in Calgary vind je hier.
Teamsprint tweede
Omdat Kai Verbij ziek verstek moest laten gaan, mocht Kjeld Nuis enkele uren na zijn gewonnen 1500 meter weer het ijs op voor de teamsprint. Met Merijn Scheperkamp als starter, Hein Otterspeer als gangmaker en Nuis als afmaker was de ploeg één van de kanshebbers op de overwinning. Het Nederlandse trio kwam tot 1.18,93, maar Polen was met 1.18,90 net iets sneller. Hieronder het verslag van de mannen.
Merijn Scheperkamp: "We verloren bij de start wat met Kjeld. Hij heeft net zijn 1500 meter in de benen, dan wordt het lastig om op het scherpst van de snede een topprestatie neer te zetten. Ik denk dat Kjeld het nog heel goed heeft gedaan door in de laatste ronde nog een halve seconde dicht te rijden."
Hein Otterspeer vulde aan; "Wij kunnen niet in zijn benen kijken hoe goed hij nog is. Zelf moeten wij fris aan de start staan en hopen dat hij het bij kan houden in het begin, zodat hij in de derde ronde zijn kunstje kan uitvoeren." Otterspeer had zelf niet door dat Nuis niet kon aanhaken: "Tijdens de rit was er geen tijd om na te denken, ik had alleen Merijn in het vizier. We startten wel iets minder hard."
Kjeld Nuis haakt erop in: "Als we nog harder gestart waren, had ik het helemaal niet bijgehouden. Bij de ceremonie zei ik sorry jongens. Maar zij vertelden mij dat we het samen gedaan hadden. Op de eerste kruising zag ik ze netjes in elkaars slag rijden en zat ik nog te knokken. Dan kan ik geen krachten sparen die ik voor het eindschot nodig heb. Ik heb een halve seconde goedgemaakt en dat is normaal gesproken prima, alleen lagen we nu net iets verder achter."
Volgens Otterspeer was het niet Nuis te verwijten, maar de ISU: "Bij de 1500 meter ga je zo diep, dat is twee uur later niet hersteld, zeker niet op hoogte. Daarmee schiet de organisatie zichzelf in de voet."
Verloren race? Zeker niet volgens Nuis: "Die jongens zijn megasnel, - zonder arrogant te zijn - het is een lekker traininkje om op hoge snelheid er bochtjes achteraan mogen te rijden zonder dat je zelf de wind hoeft te breken."
