Nou is dat niet de voornaamste reden voor de schaatsbond om de beloftevolle shorttracktieners van de regio’s Noord, Midden/Oost en Zuidwest te verzamelen In Heerenveen; eerder een prettige bijkomstigheid. Nee, waar het om draait is kennis en ervaringen delen. “Een team traint hier, een andere selectie daar. Iedereen doet dat een beetje volgens eenzelfde visie, maar vertaalt dat op zijn eigen manier, omdat je eenmaal hebt te maken met verschillende coaches”, vertelt Jetske Wiersma, hoofdcoach Talentontwikkeling bij de KNSB.
Des te beter is het de verschillende inzichten en teams met elkaar te mixen. “De voordelen? Zien hoe een ander traint. Wat doet hij of zij en wat valt ervan te leren? Uiteraard wordt er achter elkaar aan geschaatst, maar dat krijgt een andere dimensie wanneer je de niveaus en verschillende snelheden mixt. Zit je (in je eigen regionale selectie) altijd achter dezelfde rijder, dan prikkelt dat vroeg of laat niet meer. Kom je plotseling te schaatsen achter iemand met een totaal andere slag of een hogere snelheid, dan word je meer uitgedaagd om dat ook te doen. Dat – onder andere – is het mooie van deze trainingsperiode”, aldus Wiersma, van oorsprong een langebaanschaatsster.
“Je ontdekt een klein beetje hoe je er fysiek voor staat met de winter in aantocht. Al heeft het niet alles te betekenen. Sommige gasten rijden nu superhard en moeten misschien straks wel afhaken, wanneer de competitie begint”, is de 19-jarige Pieter Bolsius van mening. “Het is wel lekker er een hele week tegenaan te beuken, op z’n tijd goed naar de kloten te gaan, en niet te veel met andere zaken bezig te hoeven zijn. De aandacht gaat naar het materiaal, en eenmaal op het ijs naar het schaatsen. Ik vind het moeilijk om het niveau tussen de rijders van verschillende selecties te vergelijken. De trainingsschema’s lopen namelijk niet gelijk.”
In het geval van Bolsius is er wel sprake van gemengde gevoelens. “Dit trainingskamp is een soort afscheidsweek voor me geweest. Ik verhuis in november naar Zwitserland. Na vier of vijf jaar in het Talent Team heb ik conclusies moeten trekken: het lijkt me beter dat ik een maatschappelijke kant opga, namelijk een vliegopleiding volgen. Tot die tijd schaats ik nog lekker mee, om mijn ploegmakkers van dienst te zijn, en rijd ik een paar laatste wedstrijden. Daarna is het shorttrackhoofdstuk voor me voorbij. Jammer, maar vliegen is superleuk.”
Zo meteen dus -1 shorttracker. Dat verlies tikt harder aan dan je denkt. Wiersma: “Een trainingskamp met vijftig rijdsters en rijders lijkt heel veel, maar dat valt mee. Wat vooral een punt van zorg is, is de kweekvijver eronder. De doorstroming van S-2 (verenigingen en opleidingsploegen) naar S-1 (KNSB Talent Teams) heeft te weinig body. Dat probleem heeft onze aandacht: we moeten genoeg sporters hebben om de teams op te vullen. Want per slot van rekening zijn de KTT’s (KNSB Talent Teams) de leverancier van de nationale selectie. Een shorttrackploeg heeft body nodig om effectief te kunnen trainen. Zestien rijders moet je minimaal tot je beschikking hebben als je goede (relay-)trainingen op het ijs wilt afwerken.”
Van dergelijke puzzels hebben de energieke toppers-in-spe geen last. Die melden zich in opperbeste stemming in Heerenveen en constateren dat alles pico bello is georganiseerd. “Fijn ijs, je verblijft met z’n allen in een huisje op een camping en de hele week staat in het teken van trainen”, legt Mans Boskamp uit Utrecht uit. “Je wordt beter door en van elkaar, zowel op de ijsbaan als ernaast, want dan is er aandacht voor de voeding, je rust en ontspanning. Het is echt een periode waarin de focus nóg meer op de sport alleen ligt”, aldus de 18-jarige voor wie ooit deelnemen aan de Olympische Spelen een ‘heel vet doel’ is.
“Goed dat Mans dat aanstipt”, zo haakt Wiersma in. “Je hoopt atleten gedurende hun opleidingstraject als shorttracker meer mee te geven dan alleen de sport. We proberen ook een stabiele basis te creëren waarbij ze leren keuzes te maken, voor zichzelf te zorgen, aan zelfreflectie doen. Het streven is dat iedereen uiteindelijk een zelfstandig opererend persoon wordt, en dat is wat ons betreft breder dan alleen zelfstandig te kunnen sporten.”
“In een week krijg je een uitstekend inzicht wie er al wat zelfstandiger is. We laten ze zelf inkopen doen en koken, dan is prima te monitoren hoe ver ze zijn. Normaal gaan ze na de training naar huis en weet je niet of thuis mama degene is die het eten verzorgt. Door dat (bij) te sturen en er gesprekken over te voeren, steken de jongens en meiden ook wat op. En in rap tempo. Een trainingskamp is als een snelkookpan waarin ieders ontwikkeling een boost krijgt.”
Volgens Rotterdammer Jeroen Wilhelm (18) draait het tijdens de week om anticiperen en leren. “Je bent niet gewend met anderen te trainen dan je vaste teamgenoten. Dat is wennen. Het ene team rijdt andere lijnen dan je eigen ploeg, of ze hebben een andere manier van water gieten om de baan weer te herstellen. Daardoor krijg je dikwijls te maken met onbekende situaties waar je wat mee moet. Dat hoort erbij…”
Op weg naar de top, had hij eraan kunnen toevoegen. “Iedereen wil het hoogste bereiken, dat lijkt me voor de hand liggend. Via mijn vader die schaatsen een leuke hobby vond, ben ik als langebaanrijder begonnen. Een vriend van mij deed aan shorttrack. Acht of negen jaar geleden stelde hij voor een keer mee te doen aan een training. Sindsdien ben ik niet meer gestopt. Al gaat het met ups en downs gepaard (het laatste anderhalf jaar heb ik last van een knieblessure; gelukkig gaat het nu de goede kant op), ik vertrouw erop dat ik komende winter veel sterke wedstrijden zal rijden en me tussen de senioren kan handhaven.”
