“Eerst plaatsen voor de shorttracknummers, daar ligt de focus, en dan pas kijken of het het waard is me ook op enkele afstanden te richten van de langebaan”, zo luidt de duidelijke boodschap van de onbetwiste kopvrouw in de nationale selectie die zich woensdagavond in de trendy club van KNSB's mede-hoofdsponsor Lynk & Co in Amsterdam heeft gepresenteerd. Bondscoach Jeroen Otter trekt ten strijde met een groep van zeventien rijders en rijdsters, elf mannen en zes vrouwen.
Het liefst zou de energieke allroundster alles tegelijk willen aanpakken. “Maar het is een lastig verhaal. De komende vier World Cups shorttrack zijn cruciaal. Daarin moeten we onze plaatsen veiligstellen voor Beijing. Daarna kan ik bepalen of er langebaanwedstrijden achteraankomen. Als ik er geen energie uithaal – want dat is absoluut een voorwaarde – wat voor zin heeft het dan om mee te doen aan het olympisch kwalificatietoernooi”, aldus de 23-jarige Friezin.
Theoretisch valt er een combinatie te maken van haar hardcore business en de 1000 meter. Daags na de laatste discipline van het shorttrackprogramma (1500 meter, 16 februari) wordt om het goud gereden op de dubbele sprintafstand. Twee dagen later is de mass start, eveneens een onderdeel dat Schulting goed ligt. “Ik vind het lastig er heel harde uitspraken over te doen, want ik kan nu moeilijk inschatten wat er mogelijk is. Wat ik wel weet: we zullen in China tien dagen volle bak moeten shorttracken, dat is erg intensief. Neemt niet weg dat het idee in mijn achterhoofd blijft opgeslagen.”
Schultings ‘probleem’ is er een van luxe. Zij lijkt zich in elk geval niet druk te maken over de planning die er uiteindelijk moet uitrollen. Het olympisch avontuur, waarin dé veelvraat van de jongste jaren (met zeven wereldtitels en twaalf Europese kampioenschappen in de voorbije drie seizoenen) als de ultieme schietschijf voor de buitenlandse concurrentie zal fungeren, is voornamelijk een feest om te schitteren. Druk? Van buitenaf? Niemand kan haar meer gewicht van verwachtingen bezorgen dan zij zichzelf.
“Ik wil opnieuw goud winnen, het liefst meer dan een medaille”, meldt ze bijna droogjes. Aan zelfvertrouwen ontbreekt het niet. “Nee, want ik ben de afgelopen jaren gegroeid als shorttrackster en ben daardoor veel zekerder van mezelf. Iedereen kijkt naar me. Als anderen zeggen dat ik drie of vier keer goud moet veroveren terwijl ik er niet zo tegenaan kijk, dan wordt dat vervelende druk. Maar na wat ik heb gepresteerd de laatste seizoenen vind ik dat ook. Ik geloof echt dat het kan.”
Die overtuiging dankt ze deels aan de opgedane ervaring. “Ik geniet meer van waarmee ik bezig ben, omdat ik de route al heb meegemaakt. Ik ben bekend met de rompslomp van passessies van de teamkleding, van alle denkbare verplichtingen die je naast het trainen en wedstrijdprogramma moet afwerken. Vier jaar terug was ik onwetend en voelde ik meer onzekerheid. Wat ik heb sindsdien heb beleefd, zorgt ervoor dat ik nu rustig ben.”
Laat maar komen, de hectiek van de wedloop naar roem en glorie in Beijing. Over drie dagen mag ze voor de eerste keer los, na een mislukte start in Italië. Een irritante buikgriep belette Schulting anderhalve week geleden deel te nemen aan de Courmayeur Cup. Op de eerste dag lag ze zwak en misselijk onder de wol, daags erna leek ze herboren en stond ze bij wijze van spreken klaar om de gashandel open te draaien. Maar daar stak de staf een stokje voor. Het zou daarom niet vreemd zijn als ze zaterdag in de openingsrace van de KNSB Cup shorttrack verschroeiende rondjes op het ijs van Thialf uit haar benen schudt. Even een visitekaartje afgeven, of zo.
