Pas op de plaats, dus. Dat lijkt valse bescheidenheid. Is het echt niet, zo countert Boeve vrijwel meteen de veronderstelling. De ploeg heeft Bart Hoolwerf, algemeen beschouwd als de rapte sprinter van de Topdivisie, zien vertrekken naar Team Jumbo-Visma. De jongste van de drie familieleden (er is nog broer Evert en neef Willem) jaagt een olympische droom na: hij wil in Beijing meedoen aan de mass start en gokt erop dat hij door de bondscoach (Jan Coopmans) minder snel over het hoofd wordt gezien in zijn geel-zwarte outfit. “Dat hij weg is, vind ik vervelend. Maar hij is ‘gewoon’ een sprinter die naarmate hij ouder wordt ook verbetert, zonder dat hij daar veel voor hoeft te doen”, zegt Boeve.
De oud-marathonman tilt veel zwaarder aan het afzwaaien van Frank Vreugdenhil, vooral een goalgetter op natuurijs én zeer waardevol als de natuurlijke leider. “Ik herinner me een race waarin we slecht presteerden, wat ik naderhand aan de kaak stelde in een donderspeech. De rijder die ik er persoonlijk op aansprak, ging er tegenin. Frank reageerde onmiddellijk heel fel. ‘Wat denk jij nou? Als Roy dit beweert, is het zo!'. Kijk, zo’n persoon mis ik nu in het team. Gary zou dat kunnen zijn, maar hij is geen Frank. We zijn Vreugdenhil kwijt, en hebben Crispijn Ariëns erbij gekregen. Die is, naar schaatskwaliteiten, kracht en fitheid gekeken, beter dan Frank. Hij is echter onrustiger dan Frank was. Daarom wordt het nog zoeken en dat is een minpuntje, waardoor we nooit opnieuw zo’n droomseizoen kunnen hebben.”
32 podiumplaatsen en 14 overwinningen zijn de cijfers die bij die goudomrande winter van 2019-2020 horen. Vrijwel allemaal aansprekende overwinningen, weet Hekman, die er zeven op zak stak. “Zeges met een verhaal”, noemt hij ze. “Naar de wedstrijd komen, even winnen en weer naar huis gaan, dat vind ik geen verhaal. Wij wonnen over het algemeen als team, met een plan en zo werd het steeds een compleet plaatje. Dat zal niet altijd voor de buitenwereld zichtbaar zijn geweest; wel voor ons.”
De nieuwe samenstelling maakt alles anders. “Wat zeker is: we gaan niet Barts wedstrijd rijden”, is de waarschuwing. “Hij is vanaf deze jaargang een opponent die moet verliezen. Onze racetactiek wordt mede afgestemd op hem. Als hij zo snel blijkt te zijn als we op voorhand verwachten, dan zullen we de sprint niet afwachten, al kan Gary hem zo nu en dan best kloppen in een rechtstreeks duel. Het wordt niet eenvoudig. We hebben een kleine groep, met Crispijn beschik ik over een heel ander type, dat is een hele uitdaging voor me. Met Vreugdenhil erbij hadden we het ideale team, want we wonnen alles. De komst van Ariëns vraagt erom dat we iets nieuws bouwen; ik ben niet iemand die probeert voort te borduren op wat er was. Dat zou hetzelfde zijn als wanneer je van je roodharige vrouw zou scheiden, om vervolgens te zoeken naar een andere roodharige vrouw omdat het wel beviel.”
“Crispijn is een rijder die blijft gaan. Ik probeer als coach wat structuur aan te brengen in de wedstrijd. Het wordt flink werken om hem in zijn kracht te zetten en ook voor de ploeg te laten werken. Als dat lukt, kan er wederom een ploeg ontstaan die de vorige kan overtreffen. Ik zeg erbij: dat zijn we nu nog niet.”
