Ze wint de wedstrijd. Niets bijzonders. In de sprint van een kleine groep. Evenmin verrassend. Maar de Noord-Hollandse in de huid van solerende avonturier te zien ‘schuren’ over het welbekende werkijs van de Amsterdamse Jaap Edenbaan, maakt de tachtig ronden tot puur amusement.
De feiten. Het vrouwenpeloton, 49 schaatssters sterk, moet nog ontwaken wanneer een trio van Team Zaanlander na drie ronden de benen neemt. Melissa Wijfje (vooral thuis op de langebaan), Marijke Groenewoud en Elisa Dul gooien er zo’n tempo uit dat ze binnen no time een halve baan voorsprong hebben. Met het rondenbord op 66 springt er een rijdster uit de meute tevoorschijn die aan een achtervolging begint. De motor van Schouten ronkt en dat is goed te horen. En, niet te vergeten, zichtbaar. Binnen drie keer vierhonderd meter sluit ze aan bij haar ploeggenotes, van wie Dul ogenblikkelijk het vaantje strijkt. Wijfje houdt het evenmin langer vol, hetgeen duidelijk wordt zodra ze een rondje wordt gelapt door Schouten en Groenewoud.
Een, twee slagen probeert ze opnieuw aan te pikken; op het moment dat haar linkervoet niet doet wat ze van plan is, staakt ze de poging. “Ik dacht: oh, dat doe ik nog wel even, maar ik kwam er niet meer in”, zal ze naderhand vertellen. “Wat er precies aan scheelt weet ik niet. Mijn linkervoet doet het hele voorseizoen al vreemd, wat zwabberig. Ik hoop niet dat het een echte zwabbervoet is, want dan ben ik verder van huis. Deze keer was het de vermoeidheid in mijn scheenbenen die me opbrak. We hadden afgesproken: als je Schouten helpt, help je haar ook en moet je geen blok aan haar been zijn of in de weg rijden. Ik voelde dat ik dat werd, liet het daarom maar lopen, balend, dat wel.”
Groenewouds helpende hand is ook van korte duur. Vanaf ronde 57 buffelt Schouten eenzaam aan het front, voortdurend met een gat van tweehonderd meter ten opzichte van de enorm uitgedunde groep. “Dit was het strijdplan van ons”, aldus Wijfje. “Een beetje de toon zetten.” Of het bovendien een geste is naar het publiek, dat een onorthodoxe ijsoorlog als ouverture best kan waarderen? “Ik heb sowieso weinig ervaring met dit spelletje, maar we hebben wat moois laten zien.”
Niks van gelogen. Schoutens solo duurt veertien ronden. Dan sluit een eerste groepje van twaalf vrouwen aan dat vervolgens versplintert. Op tien kilometer van de streep is de strijd gestreden. Dertien vrouwen leiden, met uiteraard de koningin van de marathon als een van hen. Schouten? Niet kapot te krijgen. Ze pakken een ronde op het peloton. Iedereen beseft: wat er ook gebeurt, ze zal winnen.
“Dit was de bedoeling”, verklaart Schouten. Er heeft een weeffoutje gezeten in het masterplan van ploegleider Arjan Samplonius: “Het was de bedoeling dat ik in m’n eentje een ronde zou pakken, maar ik kwam iets te vroeg alleen voorop. Ik kon niet langer wachten met Marijke bij me, omdat de rest al naderde. Joh, ik heb aardig wat ronden vooruit geschaatst. Na verloop van tijd schoot door m’n kop ‘als ik het nu nog zestig ronden moet uitzingen, wordt het heel lang’. Tijdens de trainingen had ik gezien dat ik het wel ietsjes langer kon volhouden dan de andere meiden in het team. Melissa liet zich ergens in de race afzakken, een moment waarop ik stiekem hoopte dat ze me wat kon assisteren. Dat werd niks meer, hahaha. Daarna had ik even de illusie dat Marijke het zou kunnen. Helaas. Ik had en heb meer snelheid dat de andere meiden. Maar samen hebben we er een prachtige race van gemaakt, toch? Ik vond het in elk geval mooi. Voor het publiek en het marathonschaatsen is dit belangrijk.”
De uitslagen staan hier
