De concurrentie in het Hongaarse Debrecen, pleisterplaats van de derde World Cup deze winter, was zaterdagmiddag sowieso gebrand de Friese koningin van de spektakelsport duidelijk te maken dat de taart soms wat gelijker mag worden verdeeld. Want had ze niet vroeger in de middag, een paar minuten voor drie om precies te zijn, al ongenadig huisgehouden op de slopende 1500 meter, een gerecht op het gebruikelijke shorttrackmenu van de World Cup waar ze al een achttal keer eerder haar tanden in had gezet?
Het kortere, explosievere werk is Schulting evenmin vreemd, maar er rijdt wel een paar pure specialistes rond dat net wat vinniger weg vlamt van de startlijn, en dat zich kan vastbijten in een opdracht van goed veertig seconden. Twee van hen zijn bovendien gelouterde schaatssters die het klappen van de zweep door en door kennen. Want wie trof ‘Suus’ in de finale tegen de klok van vijf uur? Onder anderen de olympisch kampioene Arianna Fontana en de Canadese Kim Boutin (wereldrecordhoudster).
Of, om het in de woorden van het boegbeeld van Oranje uit te drukken: “Het crème de la crème van shorttrack. Als je dergelijke meiden dan kunt verslaan, op deze manier, mét inhaalacties: dat is gewoon shorttrack, en wat het heel erg vet maakt. De gouden medaille op de 500 meter van vorig seizoen tijdens de WK was erg bijzonder (Schulting doelde op de druk die ze zichzelf had opgelegd om de overleden Lara van Ruijven op te volgen als wereldkampioene, red.). De finale van vandaag werd speciaal door de rijdsters die erin stonden.”
Ze reed hard, rustig, met controle en anticipeerde geweldig in de slotfase, toen de te verwachten inhaalmanoeuvres van Boutin en Fontana kwamen. Haar blijdschap was enorm bij het passeren van de finishlijn, zeker in vergelijking met de vreugdtaferelen na het binnenslepen van de zege op de schaatsmijl. Trouwens, ook die van moeder Hannie, alle dagen aanwezig als zeer hartstochtelijk meelevende toeschouwster. “Tja, die ontlading. De 500 meter is niet per se mijn ding. Kijk naar Boutin, die is zó snel weg bij de start. Of mijn ploeggenote Selma Poutsma, die vrouwen vliegen de eerste twee ronden. Ik moet er steeds iets harder voor werken en er net wat meer aandacht aan schenken. Dat is niet erg hoor. Maar als je dan de winst kunt pakken op deze wijze, door kwalitatief goed te schaatsen, geeft dat een gigantische boost.”
Schulting verwees naar de World Cup in Nagoya, eind oktober. Daar legde ze naar eigen zeggen de basis voor deze machtsgreep. Op aanraden van bondscoach Jeroen Otter probeerde ze vanuit een meer defensievere positie te schaatsen (meer van achteruit), om in de eindfase van de race alsnog toe te slaan. Daarnaast dwong ze zichzelf zich niet te vergalopperen door die andere aanpak, maar rustig te blijven. “Van die lessen heb ik veel kunnen meenemen naar dit weekend. Dat geeft een geweldig gevoel. Bij mij gaat zoiets heel snel. Ik moet op m’n bek gaan om te leren, dat is de beste leerschool.”
Dan zal ze zondag ongetwijfeld nog een kleine rekening willen vereffenen met de Amerikaanse vlo Kristen Santos. Die nam in Nagoya haar de maat op de 1000 meter, waar ze tevreden moest zijn met een zilverkleurige hanger. De twee treffen elkaar direct in een heat van de kwartfinales. En, om het feest in stijl af te ronden, ligt er ook nog een gouden bekroning in het verschiet op de aflossing. Die ging zaterdag bijna de mist in door wat onoplettendheid bij….juist, Suus. Door een fout van Fontana bij het uitkomen van de laatste bocht ontsnapte Nederland aan uitschakeling.
“Ik was niet heel blij met mezelf en baalde ervan dat ik China binnendoor liet komen, omdat ik alleen bezig was met snelheid bouwen. Ik dacht er te gemakkelijk over. Als ik wat alerter ben, heeft niemand aan de binnenkant een schijn van kans. Dat het nog zo tricky afliep, echt niet leuk. Dat kan mijn dag best een beetje verpesten, terwijl ik twee keer goud heb gepakt. Balen.”
