Wie zit er achter dit succes?
Nou, daar doet Dennis Kruijswijk niet moeilijk over. Hij mag als voormalige shorttrackjunior met bovengemiddeld talent de man zijn die zich ontfermt over de mooie, grappige, flitsende en pakkende filmpjes en foto’s, hij zegt ook hoe het werkt in de wereld van de sociale media. Met een absolute blikvanger als Suzanne Schulting, niet alleen ’s werelds beste rijdster van de jongste jaren maar ook een verschijning die er mag zijn, heb je iemand die zo even het verschil kan maken.
“Vorige week plaatsten we een reel (mini-video van maximaal vijftien seconden, voorzien van muziek) van Suus die met een opengeritste jas en daaronder een super strak bovenlichaam van de ijsbaan wegloopt. Dat filmpje is intussen meer dan zeven miljoen keer bekeken. Natuurlijk, dankzij Suzanne die zelf een Instagram-account heeft met bijna 370.000 volgers. Ze is al een bekende naam en ongelooflijk populair, dat helpt enorm om een reel viral te laten gaan (in heel korte tijd massaal gedeeld via de sociale media-kanalen)”, legt de 26-jarige Westlander uit, die met Jorn Rohde (van Ten Content Agency) voor de creatieve invulling van shorttrackteamnl zorgt.
Zo’n reel is door Instagram bedacht om de concurrentiestrijd met TikTok, een soortgelijk medium dat als basis korte muziekvideo’s deelt, aan te gaan. “Je moet inspelen op de trends. Mensen houden van snappy content (luchtig). Dat fragmentje van Suus heeft weinig tot geen inhoud, maar pakt wel veel views die ons in staat stellen te groeien als platform”, aldus Kruijswijk. Oftewel: alles eraan doen om shorttrack veel groter en bekender te maken bij het publiek, door middel van (bewegend) beeld.
De KNSB heeft Kruijswijk en Rohde ingeschakeld om via Instagram het team, de rijders en hun sport bij een groter publiek bekend te maken, wat ook interessant is voor sponsoren. Het biedt de fans unieke kijkjes achter de schermen van wedstrijden en trainingen. Diezelfde liefhebbers steken bovendien wat op over de achtergrond van de sport en de shorttrackers zelf. Dat alles dankzij de beelden die via ShorttrackteamNL de wereld overgaan.
Het is een privilege wanneer je als oud-rijder gemiddeld tweeënhalve dag per week mag optrekken met de besten in Nederland. Kruijswijk zelf was al klaar toen hij nog moest doorbreken, al mocht hij zich op dat moment reeds juniorenkampioen noemen. “Ik vond shorttrack leuk. De rest eromheen niks. “Het was eerst langebaanschaatsen, dat deed ik samen met Dylan Hoogerwerf (lid van de nationale shorttrackploeg,red.). Nadat ik een keer had geprobeerd te shorttracken, wist ik wat ik wilde. Kom man, zei ik tegen Dylan, dat moet je ook gaan doen. Hij was meteen verkocht. Ik deed het voor de lol, nooit met de insteek een wereldtopper te willen worden. Kennelijk vond men me goed genoeg, want op mijn vijftiende kreeg ik een uitnodiging voor Jong Oranje die ik afsloeg. Mijn ouders zagen er niets in mij zo jong alleen te laten verhuizen naar Heerenveen.”
Een jaar later werd er opnieuw aan Kruijswijk getrokken door de bondstrainers. “Ik had er al geen plezier meer in. Shorttrack deed ik graag, aan de trainingen die erbij hoorden – op de racefiets bijvoorbeeld – had ik echter een hekel. Iedereen betreurde dat ik ermee stopte. Ach, als je geen plezier meer hebt, is het moeilijk de top te halen. Het afzeggen voor Jong Oranje bood me mooi de kans eens mee te doen aan de Redbull Crashed Ice, een race door een ijskanaal dat naar beneden loopt. Dat was altijd een wens van me die ik niet kon realiseren omdat het me als shorttracker werd verboden.”
Er waren vierhonderd inschrijvingen, de beste veertig zouden doorgaan naar een selectieronde voor televisie-opnames. “Ik werd 26e. De volgende race viel ik in de eerste bocht en scheurde mijn enkelband. Was ook al snel einde oefening. Zo viel de deur naar sport in het slot en ben ik mijn eigen weg gegaan. Niet wetend dat ik tien jaar later weer binnen zou geraken als fotograaf.”
Dat was een hobby, het is ondertussen zijn werk geworden, ondergebracht in zijn eenmansbedrijf Shapevisions dat videoproducties maakt en fotograferend aan de weg timmert. “Prachtig om mijn passie van vroeger te combineren met de passie van nu. Ik heb er geen spijt van dat ik destijds ben opgehouden. Soms bekruipt me de gedachte: waar zou ik hebben gestaan als ik nog wel aan het shorttracken zou zijn? Dat antwoord zullen we nooit kennen. Kijkend naar Dylan, met wie ik ben opgegroeid sinds mijn derde, ben ik alleen maar trots op hem en zijn carrière. Nee, het voelt niet raar wanneer ik langs de boarding sta en hem volg in de zoeker op mijn camera. Ik bemoei me ook niet meer met de wedstrijden, trainingen of wat dan ook. Waarom zou ik? Iedereen in de nationale selectie weet er meer van dan ik.”
