Exoten geven extra kleur op het ijs van Dordrecht

De tribunes van de Sportboulevard zijn leeg. Geen mooie zwarte doeken rondom de baan die het toneel voor de shorttrackers afschermen van het naastgelegen ijsbaantje en de 275-meterbaan eromheen. Het ontbreekt aan een lichtshow of harde opzwepende muziek, er zijn geen duizend schoolkinderen die hun idolen in de ochtend toejuichen, om van de Kiss Cam of Mascotte race helemaal maar te zwijgen. Bijna alles dat kenmerkend is voor een internationaal shorttracktoernooi  in Dordrecht wordt slechts in stand gehouden door de herinneringen. Gelukkig tast corona de essentie van de sport niet aan. De spectaculaire races, de messen die zich in de bochten vastgrijpen in het ijs en zo hun weg vinden, of de vingertoppen die vredig mee glijden, geven ook deze editie meer dan kleur.

Je merkt het aan alles dat iedereen dankbaar en blij is dat de strijd om olympische tickets voortgezet kan worden. Ook al gaat het gepaard met dagelijks testen, mondkapjes, desinfectie en een zogenoemde 'Thuistribune', waar de rijders van ShorttrackTeamNL persoonlijk gesupport worden met succeswensen van thuis. Die zijn te lezen op een tv-scherm in een speciaal ingerichte huiskamer exclusief voor de Nederlandse toppers.

Het deelnemersveld is indrukwekkend  en heeft geen last van de gevolgen van de pandemie. Maar liefst vijftig verschillende landen van over de hele wereld zijn vertegenwoordigd en dat geeft het evenement  extra allure.  Ooit geweten dat ze ook shorttracken in Singapore, India, Argentinië, Turkije, Colombia of Thailand?

Lucas Jun Jie NG uit Singapore (grote foto boven) beaamt dit meteen: “Een wintersport beoefenen in Singapore is zeer zeldzaam: “In ons land heb je indoor-ijsbaantjes in winkelcentra, superklein en puur voor de leuk. Hier kwam ik door mijn ouders op mijn vijfde in contact met het schaatsen."

De goed Engelssprekende Lucas licht op enthousiaste wijze zijn unieke situatie toe: "Pas tien jaar geleden werd shorttrack In Zuid-West-Azië geïntroduceerd. Heel low profile op die kleine ijsbaantjes. Vier jaar later, in 2012, kwam er een officiële ijshockeybaan. Ik was er vanaf het eerste uur bij en werd geselecteerd voor het eerste nationale shorttrack team. Ondertussen ontwikkelt de sport zich verder. In totaal hebben we nu dertig shorttrackers in ons land. De helft hiervan zijn wedstrijdrijders."

De combinatie van zijn open en vrolijke uitstraling onder een pet met het logo Champion verklapt zijn passie en ambitie voor de sport: “Mijn droom is absoluut om ooit aan de Olympische Spelen te kunnen meedoen. We moeten enorm aan de bak om tegen de grote landen als Nederland op te kunnen. Voor ons is het gat nog erg groot, door een gebrek aan faciliteiten en geld. Mijn teamgenoten en ik studeren of werken ernaast. We kunnen het ons niet permitteren om ons volledig op shorttrack te richten. De Singapore Iceskating Association financiert af en toe het een en ander, maar het grootste deel  moeten wij zelf betalen."

Ondanks de ietwat benarde positie verliest Lucas zijn enthousiasme niet. Het wordt snel duidelijk waarom: “De ijsbaan in Singapore moeten we delen met publieksschaatsen, ijshockey en kunstrijden. Hierdoor hebben we slechts twee ijstrainingen per week tegenover andere landen, zoals Nederland, die wel twee keer per dag op het ijs kunnen staan. Als we op de World Cups zijn, hebben we de mogelijkheid om iedere dag te rijden. Dat is echt speciaal voor ons.”

Colombia is voor ons Nederlandse schaatsliefhebbers, het land van de inliners. Voor de enige Colombiaanse deelnemer in Dordrecht, Nicolas Laborde (op de foto in het geel-blauw), geldt dit net zo goed (hij was degene die samen met Itzhak de Laat in de kussens belandde op de 500 meter). “In Colombia sta ik bekend als de jongen die als inliner shorttracker werd. Momenteel woon ik zeven jaar in Calgary. Als junior zat ik tegen het niveau van het nationale inline-team aan, maar ik wilde na de middelbare school naar het buitenland. Mijn oom woont in Montreal, dus ik besloot daar naartoe te gaan. Tijdens de inline-trainingen die ik daar voortzette, kwam ik in contact met een aantal shorttrackers. Één van hen was Valérie Maltais (succesvol Canadees shorttrackster en nu actief als langebaanschaatsster, red.). Zo maakte ik kennis met shorttrack. In mijn land heb je geen ijsbanen; als je wilt schaatsen, moet je naar het buitenland."

Wie het geluk wel aan haar zijde heeft tijdens de World Cup-reeks van de voorbije maand, is de Oekraïnse Uliana Dubrova. In Dordrecht houdt ze zich voornamelijk op in de achterhoede. Met zichtbaar plezier, dat wel. Hoe dit kan? Tijdens de eerste rit van de eerste World Cup in Peking had ze meteen de hoofdprijs te pakken op de 1500 meter. Er waren valpartijen en er werden twee penalty's  in haar rit uitgedeeld. Dubrova bleef staan en plaatste zich hierdoor volkomen onverwacht voor de halve eindstrijd. Ze pakte hiermee zoveel punten dat ze zich al verzekerd heeft voor een ticket naar Peking.

Ook de Thaise Thanutchaya Chatthaisong, is in haar nopjes. In Thailand hebben ze slechts één ijsbaan (in Bangkok red.). Zij vertegenwoordigt haar land als enige en hoopt er op de Spelen van Milaan in 2026 bij te zijn. Vrijdag was voor haar een speciaal opstapje naar dit ambitieuze doel. Ze zat in de heats samen in de rit met haar idool Suzanne Schulting!

De prijs voor de meest uitdagende voorbereiding richting deze World Cup reeks gaat naar de enige rijder uit India, Akash Aradhya. Let wel, hij heeft zich moeten voorbereiden op skeelers, want in India hebben ze geen ijsbaan. Op slechts vijftien dagen in het jaar na, wanneer het in het noorden van India in de bergen vriest en daar ijs ligt. Er worden dan schaatswedstrijden georganiseerd, waar de basisfaciliteiten ontbreken. Geen Zamboni, geen blokjes. Eigenlijk is er niks.

Toch spat de passie er bij Akash vanaf: “Ik doe nu zes jaar aan shorttrack. In India ben ik de enige shorttracker. We hebben hier alleen heel kleine ijsbaantjes (zoals in Singapore). Daar ging ik af en toe schaatsen. Ik viel op bij onze inline-bond, waar ik van 2010 tot 2015 in het nationale inline-team zat. Die vaardigde mij af naar de World Cups. De ISU stelde vervolgens tijdslimieten in. Om hieraan te kunnen voldoen, ben ik in 2016 voor een paar jaar naar Calgary gegaan om daar fulltime te  shorttracken. In 2019 heb ik ook nog een jaartje in Nederland getraind (met het team van Leon Bloemhof, red.). Voor de rest train ik alleen maar inline. Mijn voorbereiding op deze World Cup-serie waren voor mij de ritten op de wieltjes. Ik heb geen ijs gezien.”

De sympathieke Akash is blij met Nederland: “Ik houd van de Nederlanders. De passie die zij hebben voor ijs is waanzinnig. In 2019 was ik in Leeuwarden. Ik zag zoveel mensen tegelijk op het ijs. De energie die jullie Nederlanders hebben is geweldig! Het is een paradijs!”