De pijn is niet te harden, zo zegt Melle van 't Wout, terwijl hij net een kwartier onophoudelijk op en neer is gewandeld langs de baan in de Elfstedenhal van Leeuwarden, waarop in een hoog tempo de kwalificatiewedstrijden van de NK worden afgewerkt. In gedachten verzonken en afgesloten van de buitenwereld door muziek die via een koptelefoon zijn oren binnen tettert, heeft hij geprobeerd de spieren in die vermaledijde onderrug van hem nog enigszins soepel te houden. Het lijkt een kansloze klus. "Ik heb niet eerder in mijn leven zoveel pijn gehad", moet hij erkennen, en uitgerekend op een moment dat hij had uitgekozen om te trachten zich nog een keer de olympische selectie in te katapulteren.
"Die kans is nu bijna verkeken. Over veertien dagen is er nog een gelegenheid (IIC) die wat houvast geeft. Balen. Frustrerend. Jammer." Hij kan nog veel meer woorden verzinnen om zijn enorme teleurstelling te benadrukken, maar wat voor nu heeft dat? "ik had echt nog hoop dat ik me in het team zou kunnen schaatsen. De rug weigert mee te werken." Wat de oorzaak is, weet hij niet. De medici evenmin. Wanneer de ellende is begonnen? Ook al moeilijk te achterhalen. "Ik voelde voor de eerste keer iets in Hongarije, tijdens de World Cup half november. Dat was niet ernstig en ik had ook het idee dat het gaandeweg weer verdween, want veel last ondervond ik er niet van."
De tweede keer dat de pijn erin schoot, is vorige week geweest. "We hadden een trainingswedstrijd waarbij iedereen een afstand mocht kiezen die hij wilde rijden. Ik koos voor de 500 meter, omdat er op die afstand nog plaats is in de olympische ploeg. Het was helaas direct foute boel. Sindsdien ben ik niet meer pijnvrij geweest. Weet je, het is zelfs zo erg dat ik amper nog mijn schoenen of schaatsen kan aantrekken. Voorover buigen lukt alleen wanneer ik met mijn handen onder in mijn rug duw om er beweging in te brengen."
Met die handicap heeft-ie zich desondanks gemeld op de nationale kampioenschappen waarvan op oudejaarsdag de kwalificaties plaatshebben en de finales worden afgewerkt op 2 januari. "Ik had veel inspiratie gehaald uit de manier waarop langebaanschaatser Hein Otterspeer zich ondanks zijn liesblessure heeft kunnen plaatsen voor de Winterspelen. Hij zat volledig onder de pijnstillers en die hebben hem er doorheen geholpen. Zo dacht ik het ook te doen. Alleen bij mij was vrijwel onmiddellijk duidelijk dat de pijn dwars door al die pillen knalde. Het was niet vol te houden. Ik had nog geluk dat we de wedstrijden begonnen met een 1000 meter. Daarop hoef je niet zo fel te starten. Dat werd anders bij mijn heat op de 500 meter. We moesten vier keer opnieuw worden weggeschoten na een valse start. Nou, dan weet je wel welke krachten er vrijkomen op je rug...", klinkt het sip.
"Het is over en uit. Niets aan te doen. We moeten 2021, waarin ik drie van de vier World Cups heb mogen rijden, verder maar heel snel vergeten en vooruitkijken naar het volgend jaar. Dan mag alles weer mijn kant op vallen. Ik heb een voordeel: mijn leeftijd. Hopelijk kan ik nog veel jaren mee..."
