Voor Roest volstond de tweede plaats om ook een ticket naar Beijing te kunnen boeken. De 12.50,84 en de negen seconden waarmee hij Beau Snellink naar plek drie verwees suggereren dat hij dat zomaar even deed, toch liet hij in de slotfase zijn rondetijden iets oplopen. Instorten, zoals hij dat de laatste jaren op de tien kilometer wel eens deed, wist hij ditmaal te voorkomen.
“Ik ging iets te gek weg”, analyseerde Roest zijn race. “Ik zocht te veel naar de ontspanning in mijn slag. De rondjes 30,5 leken misschien makkelijk, maar eigenlijk kwam ik er niet echt lekker in. De tien kilometer blijft voor mij altijd oefenen. Ik vind het gewoon lastig en heb misschien vandaag wel weer wat geleerd. Dat 30,5 weggaan iets te veel van het goede is. Mijn betere tien kilometers reed ik ook toen ik rustiger begon.”
Het recept voor succes lijkt Roest dus al te kennen. De 26-jarige Lekkerkerker liet zich niet voor niets al driemaal tot wereldkampioen allround kronen. Op de individuele afstanden willen de hoofdprijzen nog niet zijn kant op vallen, hoewel Roest op de 5000 meter de afgelopen jaren heer en meester was. Daarom moest dit seizoen het roer om, zodat op het moment dat het er echt toe doet, straks op de Spelen, het wél lukt.
De veranderingen in het trainingsschema die daarvoor moeten zorgen, leverden alleen wel de nodige onzekerheid op. Het knaagt af en toe aan Roest, die eerlijk toegeeft dat het schema tot nu toe nog niet zo heel goed bevallen is. “Dat is toch, omdat ik minder heb gewonnen dan andere jaren. Het gaat alleen nu om pieken op het juiste moment. Als ik straks op topniveau ben, maakt het allemaal niet uit. Ik vind het af en toe wel lastig dat ik niet altijd het niveau laat zien dat ik kan. Dat is lastig voor het zelfvertrouwen. Ik ben blij dat het nu een stuk beter gaat, maar er zit nog veel meer in.”
De World Cup in Stavanger afgelopen november was voor Roest het keerpunt. Na een beroerde 10.000 meter ging de allrounder in gesprek met Jac Orie. De hoofdcoach van de Jumbo-Visma formatie legt uit wat er speelt. “Eigenlijk was het een relatief normale aanloop voor een olympisch jaar. Alleen schoot Patrick op het gegeven moment iets te ver naar beneden door. Dat vond ik niet goed en dan moet je harder ingrijpen.”
De correctie van Orie lijkt inmiddels zijn vruchten af te werpen. Roest heeft zijn vorm teruggevonden en ook het vertrouwen dat het over zes weken in Beijing nog sneller kan. “Het gaat nu al zoveel beter dan de eerste twee World Cups. Dat heb ik echt te danken aan Jac. Samen hebben we alles perfect uitgevoerd hiernaartoe. En ik denk dat er nog veel meer in zit, omdat ik zie dat het in zo’n korte periode al zoveel beter gaat.”
Zichzelf wil en kan hij intussen niets meer verwijten. Aan hem ligt het in ieder geval niet, als het straks in Beijing toch de verkeerde kant op zou vallen. Wel zou die vermaledijde Nils van der Poel nog roet in het eten kunnen gooien. De rol van topfavoriet die Roest de afgelopen jaren op de lange afstanden regelmatig toebedeeld kreeg, komt nu zijn Zweedse concurrent toe. Voor Roest maakt die veranderde verhoudingen niet zoveel uit. “Ik moet het zelf doen en ben niet veel bezig met wat om me heen gebeurt. Zeker niet als het startschot klinkt: je laat de buitenwereld gaan, zit in je eentje in de baan en wilt zo snel mogelijk naar de streep.”
