Over die nationale titelstrijd gesproken: toen de intussen 22-jarige Sven Roes twee winters geleden tamelijk onverwacht de beste shorttracker werd van Nederland, nam hij beduusd alle felicitaties van de Trias-clubgenoten op zijn thuisbaan (Leeuwarden) in ontvangst. “Wat ik dacht op dat moment?” Hij probeert terug in de tijd te gaan. “Oh, nou, volgens mij iets van: ik kan best wel leuk schaatsen. Misschien moet ik het eens echt serieus nemen. Hahaha! Maar wel met het idee dat ik relaxt moest kunnen blijven en lol beleven aan de leuke dingen. Het kwam absoluut niet in me op dat ik er nog veel meer mee zou kunnen bereiken."
Had je vier jaar eerder bij Roes mee moeten aankomen. In die periode trok hij zich na de trainingen bij Trias regelmatig jankend terug in een hoekje van de kantine, omdat het levensgeluk ver was te zoeken. “Ik heb destijds vaak willen stoppen, want ik was klaar met shorttrack. Alleen, ik durfde het niet tegen papa te zeggen, bang als ik was om hem teleur te stellen. Hij vond het prachtig dat ik schaatste. Ik trainde alle dagen zo hard, maar nooit won ik wat. Dat ging al jaren op die manier, sinds ik begon op mijn tiende. De vierde plaats was de beste klassering, hahaha!”
Die lach, je verwacht ’m niet direct na zo’n flashback. “Papa zei naderhand: ‘Ik ben wel blij dat je bent blijven shorttracken’. Ik ook, natuurlijk, want ik zit in de Nederlandse selectie, het hoogst haalbare. Maar het was zwaar hoor, omdat je sport om zo nu en dan wat te winnen. Ik trainde me de pletter, en iedereen om me heen stond weleens met een prijs op een podium, behalve ik. Dat was moeilijk voor me. Trouwens, als ik toch was gestopt, had papa dat ook prima gevonden. Hij genoot en geniet ervan, maar hij en mama laten me gewoon m’n gang gaan. Mijn zusje bijvoorbeeld schaatste ook, totdat ze iets aan haar enkel kreeg en er een punt achter zette. Ze werkt nu in een viswinkel. Lekker visjes bakken en de klanten helpen, vindt ze geweldig.”
“Dat is ook het mooist aan de shorttrackwereld, joh, praatjes maken met anderen. Doe ik ook altijd op de toernooien. Tuurlijk, je moet eerst wedstrijden winnen. Maar ben je klaar, dan trekken de dingen eromheen. Kletsen, contacten leggen, dat is toch leuk? Twee jaar geleden ben ik een week naar Hongarije geweest, mocht ik logeren bij Shaoang Sandor Liu en meetrainen met de Hongaarse ploeg. Geniaal, om de mensen van dat team te leren kennen. Ik ben een mensen-mens. Het is me niet te doen om zelf een bekende te worden. Nee, gesprekken voeren en plezier eraan beleven. Daarom weet ik niet zo goed wat ik straks moet met mijn afgeronde mbo-opleiding in de ICT. Verder studeren? Het is veel aantrekkelijker mensen een op een te helpen. Als je ICT-er zit je de hele dag in een kantoortje netwerken te regelen en zie je nooit iemand. Is niks, man.”
Nu schaatst Roes. Graag, zegt hij op de vraag of dat voorlopig zo mag voortduren. Zijn bestaan is redelijk overzichtelijk. Hij woont in een appartementje in Heerenveen, omringd door andere shorttrackers. Trainen, wedstrijden rijden, rondtrekken met de nationale selectie en overal zijn ogen uitkijken van de luxe in de hotels die hem dan ten deel valt. Hij verdient namelijk geen dikke boterham. Sterker nog, door een tegenvallend seizoen 2020-2021 raakte hij de A-status van NOC*NSF kwijt en daarmee een groot deel van zijn inkomsten.
“Gelukkig heb ik in Wadro (een bedrijf dat thuis is in bouwconstructies, red.) een fijne sponsor. Bart Henstra is de eigenaar en die sponsorde de regionale selectie waar ik eerst in zat. Hij vond het leuk om me te ondersteunen nadat ik naar de nationale selectie overstapte. Nu komt dat mooi uit, anders had ik net als twee jaar terug opnieuw pizza’s moeten bakken bij New York en op de scooter rondbrengen. Zou niet eens kunnen, omdat de sport veel te veel tijd vraagt. En ik moet daarnaast ook chillen, hè..”
Dat gebeurt niet al te veel meer met zijn grote gabber Steyn Land, een ondertussen afgezwaaide shorttracker. Samen namen ze hilarische rapvideo’s op onder de naam ‘Broezn’ die via Youtube een grote schare fans trok. Roes schatert het uit. “Geweldige tijd gehad, álles deden we samen. Steyn woonde naast me. Jammer dat het voorbij is. Ik zie hem nog wel, buiten het seizoen, en dan is het onmiddellijk weer gezellig. Topsporter zijn beviel Steyn niet zo erg. Ik ben er meer en meer aan gewend geraakt, heb totaal geen moeite om elke dag op te staan met de gedachte: weer een dag van trainen.”
Ooit moet dat ritme hem helpen aan…. Nee, Roes roept nu niet dat olympisch goud op hem wacht. Verre van dat. Hij is immers nog herstellend van een vieze crash op het ijs van Dordrecht, vlak voor de start van de laatste World Cup. Zijn enkel kraakte, maar brak godzijdank niet. Op de Winterspelen van Beijing is hij erbij. “Dat wil iedere sporter een keer meemaken. Mijn grote carrièredoel is wereldkampioen worden op de 1500 meter, waarbij ik in de finale mijn idool Yoon-Gy Kwak versla. Het is mogelijk, dat weet ik. Mocht het me niet lukken, dan lach ik er geen seconde minder om. Er zijn genoeg andere zaken die het leven net zo fijn maken.”
Een vaarbewijs bemachtigen, om iets te noemen. “Een jetski hebben is droom voor me. Vroeger op vakantie in Kroatië huurde ik er een. Dat was geweldig om over het water te spuiten. De broer van mijn vriendin heeft een jetski waarmee je lekker tekeer kunt gaan. Op het Tjeukemeer heb je een stuk waar je hard mag varen. Als je scherp stuurt kun je net zulke bochten draaien als met shorttrack. Die machines zijn duur hoor, vooral het type dat ik wil hebben en 110 km/uur kan, dat kost 18.000 euro. Wordt nog even flink sparen. Dus is het handig dat ik de komende tijd veel prijzengeld pak op het ijs, hahaha!”
