33,77. Er klonk gegil, gejuich, en iedereen die aanwezig was wilde de kampioen wel knuffelen. Vijftien jaar had Jeremy Wotherspoon op het pluche mogen toekijken hoe alle snelle Canadezen op schaatsen na hem zich de tanden stukbeten op zijn nationale toptijd die hij in buurland Amerika realiseerde in november 2007. Die score, 34,03, wanneer zou die er nou toch eens aan gaan?
Op een vrijdagmiddag dus, op de universiteitscampus die in 1988 dolle taferelen opleverde rond de goldrush van Yvonne van Gennip, brak Dubreuil eindelijk de magische grens. Wat was hij al dichtbij in de buurt gekomen, de voorbije periode. In oktober bijvoorbeeld al, in een fase waar langebaanschaatsers zich nog plegen warm te rijden voor de belangrijke confrontaties, knalde hij met rake klappen naar 34,12. Negenhonderdsten boven Wotherspoons markeringspunt, het bleek voor de uit Québec afkomstige rijder de ideale lanceerbasis voor meer moois.
"Ik ben er blij mee en Jeremy, die ik even heb gesproken, had het over een mix van teleurstelling over het kwijtraken van het record en van trots, want het doet hem goed te zien hoe ik groei als sprinter", aldus Dubreuil die een voorgevoel had dat hij Wotherspoon zou kunnen onttronen. "Ik zag andere schaatsers eerder ontzettend hard rondrijden en dat gaf me extra moraal. Het is geweldig die mythische tijd van Jeremy te hebben verbeterd. Ik begon pas serieus met deze sport toen hij dat record vestigde, wat bovendien heel lang wereldwijd de beste tijd is geweest."
In eerste instantie was het vooral Dubreuils regelmaat in de klasseringen van de World Cup-optredens die opviel. Derde en tweede in Polen, eerste en tweede een week later in Stavanger, en zeven dagen terug zette hij aan voor de eerste grote explosie. Natuurlijk, de Olympic Oval van Salt Lake leende zich prima voor die eerste knalrace waarin hij op 34,09 finishte. Het kon nóg harder, zo werd op de verjaardag van Sinterklaas duidelijk: 34,05. Hij was blij, maar baalde toch ook een beetje. Zijn zesde medaille op zes beschouwde hij als een leuke troostprijs.
Vrijdag was het feest. De middag (hier de avond) stond bol van fenomenale ritten bij de mannen, onder meer van de pas zeventienjarige Jordan Stolz die zijn eigen wereldrecord voor junioren dik verbeterde (34,11). De lefgozer uit de VS maakte indruk; dat deed de Chinees Tingyu Gao nog meer door met 33,87 de kleedkamer in te duiken. In totaal reden er acht man een persoonlijke toptijd.
De Nederlanders waren niet in de voorste regionen te bekennen. Ronald Mulder, terug van een liesblessure die hij opliep tijdens de Daikin NK Afstanden, mocht vanwege het massaal terugtrekken van de Nederlandse toppers de oversteek maken naar Canada. Hij moest de 500 meter openen, maar kwam van een heel koude kermis thuis: te constateren dat zijn poging tot 35,01 had geleid, noemde hij voor de camera van de NOS een 'mokerslag'. "Ik heb een slecht voorseizoen gekend en daarom hoopte ik op iets veel beters dan dit. Gisteren was het gevoel veel beter dan wat ik nu heb laten zien. Als je straks bij het olympisch kwalificatietoernooi in Thialf 34,6 moet kunnen halen....ah, daar ben ik een straatlengte vandaan. Tja, wat nu? Analyseren en kijken of het zondag beter kan", klonk het somber. uit de mond van de Zwollenaar die al 'eeuwen' Nederlands recordhouder is (34,08).
Lennart Velema, de tweede Nederlander op de startlijst, verlichtte misschien de pijn van Mulder enigszins door net wat langzamer rond te gaan en als laatste te eindigen (35,11).
Zo'n recordfeest als de mannen-500 meter was, zo modaal waren de tijden bij de vrouwen, een uitschieter daargelaten. Olga Fatkulina mocht eindelijk juichen: voor haar betekende de zege (36,72, persoonlijk record) de eerste sinds 16 november 2019, toen ze in Minsk de rapste was. Michelle de Jong eindigde net buiten de top-10 (37,73). Met haar prestatie voldeed ze in elk geval aan de wens van de selectiecommissie om de derde plaats met het oog op startplekken in Beijing veilig te stellen. Dione Voskamp werd dertiende (37,80), terwijl Letitia de Jong haar rentree in de World Cup na veel blessureleed anoniem begon (38,10, negentiende tijd.)
Joy Beune diende op degelijke wijze het landsbelang in de strijd om deelnamebewijzen voor de Winterspelen: door haar zevende plaats op de drie kilometer (4.00,41) klom ze in het wereldbekerklassement naar de zesde stek. Daarmee is de Twentse nu de tweede Nederlandse, achter Irene Schouten (derde) en voor Antoinette de Jong (tiende). De niet fitte Carlijn Achtereekte (4.01,78) strandde op de dertiende plaats.
Nils van der Poel heerste op vijf de kilometer zonder de special effects te etaleren die veel mensen van hem verwachtten. Al voor de helft van zijn wedstrijd vertelden de vergelijkende statistieken van zijn fabuleuze 6.01,56 in Salt Lake (vorige week) dat hij niet de benen had om de barrière van zes minuten te slechten. De Scandinaviër, voor wie de trip naar Canada het laatste tussenstation is van zijn olympische campagne, kwam uit op 6.04,30, een kleine seconde meer dan het baanrecord van Sven Kramer uit 2007. De Italiaan Davide Ghiotto, afgestudeerd filosoof, leverde een goed opgebouwd kunststukje dat hem op plaats twee deed belanden (6.09,34). Ted-Jan Bloemen meldde zich voor het brons (6.09,52). Marwin Talsma slaagde er niet in zijn beste tijd aan te scherpen; de 6.17,37 was ruimschoots voldoende om als elfde post te vatten in de wereldbekerstand, het hoofddoel waarmee hij van start was gegaan. Nederland kan op dit nummer in China drie man opstellen.
De uitslagen vind je hier
