„Ik zal nooit helemaal tevreden zijn omdat ik mijn einddoel nooit heb bereikt. Maar ik verlaat deze sport in de wetenschap dat het in goede handen is, met schaatsers die in staat zijn te doen wat mij nooit is gelukt", aldus de 31-jarige in het Schotse Livingston geboren rijdster, daarbij doelend op het ontbreken van olympisch eremetaal in haar prijzenkast.
I’ve been putting this off.
— Elise christie (@Elise_Christie) December 14, 2021
I will have a lot to say and I know a lot of people with have a lot of questions… but for now it’s time to announce my retirement from short track speed skating. pic.twitter.com/70u9g3Wnqv
"Ik veranderde deze sport in dit land, ik trotseerde kansen, maakte nooit excuses voor het hebben van minder dan mijn tegenstanders, en ik stop na het winnen van meer dan zeventig prijzen op WK's, Europese en wereldkampioenschappen.." Haar avonturen tijdens de Spelen van Pyeongchang (2018) en Sotsji (2014) waren een opeenstapeling van ellende. Op het Russische ijs bereikte ze nog wel de eindstrijd op de 500 meter. In de uitslag ontbrak ze echter omdat ze werd gediskwalificeerd. Dat gebeurde haar eveneens in de andere optredens. Vier jaar later kwam Christie op alle individuele afstanden ten val. Bovendien kreeg ze te maken met bedreigingen van Koreaanse fans, nadat ze in de ogen van die supporters op de 500 meter een crash had veroorzaakt die de nationale heldin Park Seung-hi uitschakelde.
In de 1500 meter-race ging de Britse zo hard onderuit dat ze naar een ziekenhuis moest worden afgevoerd. Kennelijk hielp de behandeling zo goed dat Christie alweer terug was voor de 1000 meter, die eveneens in een nachtmerrie eindigde. Direct na de start plofte ze al tegen het ijs, maar volgde er een herstart. Wederom wist ze niet overeind te blijven; de tweede uitglijder kwam haar op een penalty te staan. Bij de jacht op een nieuwe kans actief te kunnen zijn op de Spelen, bleken de halve finales steeds het eindpunt, onvoldoende om in aanmerking te komen voor een ticket naar Beijing. „Voorlopig zal ik me concentreren op het helpen van de rest van het team en het coachen. Ik zal voorlopig mijn sportieve plannen voor 2026 niet onthullen, maar de droom van een Olympische medaille is nog niet voorbij.”