Dit is het verhaal van een aparte, grappige en sympathieke solist die oneindig ver van huis alle dagen ploetert, zwoegt, soms twijfelt en gelukkig veel vaker de positieve kant van zijn zwervende sportbestaan omarmt als z’n beste vriend. Peter Michael verlegt al schaatsend de grenzen, steeds geïnspireerd door doelen, ondertussen turend naar de horizon waar lichtpuntjes verleidelijk dansen. Kan goed zijn dat niemand anders ze ziet, zolang de 32-jarige Michael ze maar in zijn vizier kan houden.
6.20,29 verschijnt er zaterdagmiddag op de scoreborden in Thialf, nadat de snelste van paar 84 tijdens de Plaatsingswedstrijd 2 over de finish is gegleden. Niets bijzonders, die tijd. Ja, met voorsprong de beste van deze middag op de vijf kilometer, maar de man die erbij hoort - Michael dus - reed al vijftien keer rapper sinds hij serieus werk heeft gemaakt van de switch van inlineskaten naar langebaanschaatsen. Dat lukte hem in Salt Lake City, Gangneung, Calgary, Berlijn, Nagano, en ook eerder in de ijstempel van Heerenveen.
Toch voelt deze uitslag op een zaterdagmiddag aan het eind van augustus heerlijk. 6.20 en een beetje? “Ik heb me aan m’n plan gehouden, bijna de gehele rit, en daarom noem ik het een geslaagde eerste lange afstand van mijn seizoen. Nooit eerder deed ik een vijf kilometer zó vroeg. Ik ben écht blij”, klinkt het opgetogen.
Terugschakelen naar een dag eerder, wanneer Michael met plezier een inkijk geeft in zijn wereld. Zijn onderkomen, een eenkamerruimte op het erf van vrienden die langs een stille weg wonen die tot de gemeentelijke grond van Weststellingwerf behoort, verraadt onmiddellijk dat de Kiwi weliswaar een zeer opgeruimd mens is, maar vooral dat opruimen geen hobby is. Het aanrecht overvol, het wasrek uitpuilend, een racefiets geparkeerd op een berg sportkleding, kortom, een ongeorganiseerde bende. Maakt ’t iets uit? Niet voor Peter, die omschrijft het als ‘cosy’ (knus) en zegt dat de paar vierkante meter genoeg is om zich thuis te voelen.
“Natuurlijk zou ik liever in Nieuw-Zeeland wonen, dicht bij de familie. Maar dat is wat lastig voor een langebaanjongen, omdat er geen enkele 400meterbaan is in mijn land. Mijn moeder zou juichen als ik morgen weer zou thuiskomen. Dat zal nog niet gebeuren”, meldt hij grinnikend. I have some shit to do.”
De uitspraak verwijst naar zijn grote wens straks een olympische medaille te veroveren. Vier jaar geleden was hij er tot twee keer toe bij in de buurt: Michael kwam iets meer dan twee seconden tekort voor brons op de vijf kilometer. Daarnaast greep hij als lid van de Nieuw-Zeelandse achtervolgingsploeg net naast de derde plaats.
Dat was inderdaad shit. “Och”, reageert hij, “dit is een uitdrukking van ons Kiwi’s. We have always the darkness before the dawn. De dingen gaan altijd eerst slecht voordat ze verbeteren. Ik veronderstel dat het nu ook zo zal zijn in Beijing. Het draait voor me om doelen stellen en bereiken, al sinds ik een klein ventje was die op inlineskaten wilde. Toen moest ik wereldkampioen worden. Het lukte me voordat ik het laatste jaar inging van die categorie, wat voor mij reden was om tot een meervoudig wereldkampioen uit te groeien. Naderhand gold hetzelfde in de senioren. De Olympische Spelen zijn soortgelijk, al heb ik minder een datum opgeplakt. Dat was ook niet het geval in Pyeongchang. Alleen was iedereen om me heen zó bezig met het moment zelf, dat ik het idee kreeg dat ik mijn doelen niet had bereikt. Dat alles voorbij was. In werkelijkheid liep alles gewoon door, en zouden er opnieuw Winterspelen komen.”
“Eigenlijk waren die twee vierde plaatsen een grote openbaring, twee topresultaten voor iemand uit een land dat in de gehele olympische geschiedenis van de Winterspelen pas drie medailles heeft gewonnen. Die klasseringen waren shit, maar maakten me een stuk zelfbewuster. Ze zetten me aan het denken over wat er mogelijk is over een maand of zes. Ik geloof echt in een verrassing.”
Michael staat er niet alleen in en voor. Hij kon zich vorig jaar aansluiten bij Team Frysk. “Ik weet dat het geen topploeg is. Voor mij is het echter een topteam waarin ik mijn langebaanervaring verder kan uitbreiden. Het samenwerken met de staf en Nederlands kampioen op de tien kilometer Marwin Talsma – een geweldige schaatser op de lange afstanden en iemand met wie ik het goed kan vinden – voelt als de juiste move richting Spelen. Een ontbrekende schakel? Zo zou ik het haast zeggen, ja. Ik zie de puzzel bijna vanzelf in elkaar passen, in plaats van alleen te moeten hannesen met stukjes die uiteindelijk niet blijken aan te sluiten.”
Hij straalt bij de laatste woorden. “Yeah, ik houd van dit leven. De focus ligt op presteren, maar tegelijkertijd zoek ik de ontspanning. Ik ga graag naar de kroeg om vrienden te ontmoeten. Let wel: wanneer het kan. Nu ben ik toegewijd aan wat ik op het ijs wil laten zien. Neemt niet weg dat je moet genieten van alles dat je doet. Uitdagingen aangaan en er het beste van zien te maken.”
Leven in de geest van rockgigant Kurt Cobain. Althans, zoals hij zijn gedachten en dwalingen aan het papier toevertrouwde. Op tafel bij Michael ligt Kurt Cobain Journals, een soort notitieboek van de zanger/gitarist van Nirvana die zichzelf in 1994 door het hoofd schoot. Er staan ruwe aantekeningen en schetsen in van Cobains hand. Michael, een groot muziekliefhebber en bewonderaar van de slechts 27 jaar geworden rockicoon, bladert geregeld door de hersenspinsels van de Amerikaan. “Zo met beide benen op de grond, dat spreekt uit zijn teksten die ongecensureerd zijn. Ze geven mij stof tot nadenken en ik probeer steeds overeenkomsten te vinden met mijn eigen bestaan.”
Een ding lijkt zeker wanneer hij in gesprek gaat met de muzikant achter Smells Like Teen Spirit: Cobain zal geen tips hebben voor de race naar een medaille in Beijing….
Voor de uitslagen van Plaatsingswedstrijd 2 klik hier
