Het verdriet om Lara's dood doet nog elke dag pijn. Vorige week kwamen de shorttrackouders samen, om elkaar te troosten. Zes van hen vertellen nu hun gezamenlijke verhaal aan schaatsen.nl. Dat zijn Henna en Wilfried Hoogerwerf (ouders van Dylan), Sytje en Henk de Vries (van Rianne) en Marian Woudberg en Jan van Kerkhof (ouders van Yara).
Dat verhaal begint in de laatste week van juni. Het trainingskamp in Zuid-Frankrijk is net begonnen. Sytje de Vries is verbaasd als ze op social media Lara mist tussen de foto's van fietsende teamgenoten. Zou ze toch nog niet genoeg hersteld zijn van haar schouderoperatie om vanuit Font Romeu de Pyreneeën te verkennen? Dochter Rianne meldt haar dat Lara ziek is. Ze is er zelfs zo slecht aan toe dat ze in het ziekenhuis moet worden opgenomen.
Een paar dagen later komt het persbericht, dat Lara van Ruijven in kritieke toestand op de IC-afdeling ligt, waar ze in een kunstmatig coma wordt gehouden. De prognoses zijn slecht. Thuis zitten de ouders van alle zeventien teamgenoten van Lara in spanning, constant turend op de telefoon. Zou er nieuws zijn?
Ze proberen vanuit Nederland Lara's vader, broer en vriend te ondersteunen. Die zijn naar Frankrijk afgereisd. Al gauw ontstaat er een app-groep, om de laatste info uit te wisselen, maar vooral ook om opbeurende woorden met elkaar te delen. Een vreselijke tijd. Marian: "We balanceerden bijna twee weken tussen vrees en hoop."
Dankbaar
Terwijl de medici in Frankrijk vechten voor Lara's leven, zorgen bondscoach Jeroen Otter en zijn staf ervoor dat het team zich door deze onzekere tijd heenslaat. Het trainingskamp gaat door, er wordt getraind, maar natuurlijk is er ook veel verdriet, spanning en onzekerheid. Om daar adequaat op in te spelen krijgt de staf versterking vanuit de KNSB en NOC*NSF.
"De begeleiding die de rijders hebben gehad was geweldig. Dat deed ons als ouders erg goed. We zijn hen daarvoor zeer, zeer dankbaar", vertelt Marian. Jan vult aan: "Wij wisten gewoon: onze kinderen zijn daar veilig. Hoe emotioneel de situatie ook was, we wisten dat ze altijd goed werden opgevangen. En dat mag ook wel eens worden gezegd."
Ze slaan in hun dankbaarheid niemand over, alle namen passeren de revue. Ze krijgen allen even veel lof, respect en waardering. "Onze kinderen hebben zo veel steun aan hen gehad", zegt Wilfried. "Als ouder denk je: dat is heftig wat daar gebeurt. Maar wat was het fijn en goed te weten dat die begeleiding er was." Jan: "Naast hun eigen angst en verdriet moesten ze ook de rijders opvangen, troosten en begeleiden. Dat hebben ze heel goed gedaan. Ook de rijders hebben in dat opzicht getoond een perfect team te vormen."
Familie
Voor de buitenwereld is het misschien minder bekend, maar feit is dat de shorttrackers en hun ouders ook echt een soort familie vormen. Ze vormen al jarenlang één team. Rijders trainen zes dagen per week met elkaar in en rond Thialf, of zijn gezamenlijk op reis voor wedstrijden of trainingsstages in het buitenland.
Hun ouders reizen achter hen aan. Zij stappen samen in de auto of het vliegtuig, slapen vaak bij elkaar in het hotel, eten samen én moedigen samen hun kroost aan in het stadion. Bij elk toernooi, met tientallen races, kunnen vreugde en verdriet elkaar snel afwisselen. Dat alles beleven ze zij aan zij.
"Ik denk dat er geen enkele andere sport is waarin ouders zo hecht met elkaar zijn en ook echt blij kunnen zijn voor andermans kind", vertelt Henna. Jan: "Zo'n wedstrijdweekend is een rollercoaster van emoties. Zoiets moet je ook van elkaar kunnen hebben." Sytje: "In al die jaren hebben we ook zo ontzettend veel meegemaakt…" Vanaf 2010 heeft het nationale shorttrackteam een gestage opmars naar de wereldtop gemaakt. Dat succes ging soms gepaard met persoonlijke drama’s, die vooral achter de schermen voelbaar waren.
In 2013 overleed de vader van Jorien ter Mors, kort daarna stierf de moeder van Lara. In aanloop naar de Spelen van 2018 brak Rianne haar enkel en hing Yara van Kerkhof een lange schorsing boven het hoofd vanwege afwijkende bloedwaarden, het gevolg van een hartaandoening. En dan was daar nog het brandincident van Sjinkie Knegt. "We hebben zo veel meegemaakt", herhaalt Sytje. "En we zijn er altijd voor elkaar."
Kaarsjes
Zo is het nu ook. Terwijl Lara in het ziekenhuis ligt, leeft de hele shorttrackfamilie mee. Ze hopen, duimen, bidden en branden kaarsjes. Ze volgen de berichtjes op de voet. Maar als Yara, Rianne en Suzanne Schulting op donderdag naar het ziekenhuis gaan om afscheid van hun teamgenote te nemen, is het laatste vonkje hoop vervlogen.
Een dag later deelt Lara’s vader in de appgroep een mooie foto van zijn dochter op het strand, met daarbij de boodschap 'Lara 1992-2020'. Jan: "Dan weet je dat het voorbij is, dat het echt waar is. Vier uur later werd het gemeld bij de NOS." Het verdriet is immens.
Terwijl hun kinderen tijdens een korte vakantie proberen hun emoties te verwerken, komen de ouders bij elkaar in huize Schulting. Dat voelt goed, het biedt troost. Marian: "Iedereen was geschokt en is dat nog steeds. Dit kan toch niet bestaan? Het ene moment ben je nog gezond en het andere moment maakt je eigen lichaam je kapot. Dit voelt zo oneerlijk."
Ze halen herinneringen op aan Lara, de sprintster die het schopte tot wereldkampioene op de 500 meter. Marian: "Als ze van kop af startte, kwam niemand haar meer voorbij. Wat kon die blokken!" Ze denken terug aan Lara, die eigenlijk altijd vrolijk was. Lara, de positivo die meeleefde met haar teamgenotes, hun kinderen. Vanavond is bij Thialf het laatste eerbetoon aan Lara, die zij allen gaan missen om wie ze was.
