Haar verhaal begint bijna een jaar geleden met een mountainbikecrash. Na het EK Inlineskaten in Oostende, waarop Schimek een zilveren medaille en tweemaal brons veroverde, was het tijd voor vakantie. "Een actieve vakantie, dat was achteraf geen goed idee", lacht Schimek. "Ik was niet voorzichtig genoeg op de fiets, viel en brak mijn sleutelbeen. Een paar dagen later werd ik geopereerd, maar dat is niet goed gegaan."
De breuk wordt vastgezet met een draad, maar deze was een paar centimeter te lang. "Het had een gaatje geprikt in mijn borstholte waardoor er lucht in kon komen en m'n rechterlong inklapte. In eerste instantie werd het niet opgemerkt. Ik had wel moeite met ademen, maar het was mijn eerste operatie dus ik wist ook niet hoe mijn lichaam erop zou reageren." Twee dagen later bij de controle komen de dokters erachter dat de ademhalingsproblemen zijn veroorzaakt door de klaplong. Met een drain in de borst kan de lucht ontsnappen en de long weer uitklappen.
"Ik dacht dat het al erg genoeg was om een gebroken sleutelbeen te hebben, en vervolgens een klaplong. Maar het ergste moest nog komen", vervolgt Schimek. Omdat ze bijna niks kon doen vanwege de sleutelbeenbreuk zat zij een maand na de klaplong nog thuis bij haar ouders in Otzberg. "Achteraf was dat een geluk bij een ongeluk, want die dag voelde ik me op een gegeven moment ontzettend duizelig worden. Ook mijn zicht was niet goed meer. Ik belde mijn broer, die twee verdiepingen beneden woont, en kon alleen maar fluisteren: help, help." Schimeks broer rent naar boven en ziet gelijk dat het mis is.
Verlaten ziel
Als het ambulancepersoneel arriveert, duurt het nog drie kwartier voordat Schimek stabiel genoeg is om te kunnen vervoeren. "Ik zakte steeds weg. Er was geen bloed meer in mijn armen en benen, alles was gecentraliseerd in mijn bovenlichaam. Niemand snapte wat er aan de hand was. In de ambulance maakte een cardioloog een echo van mijn hart. Toen wisten ze het eindelijk: het draad van het sleutelbeen was in mijn aorta terechtgekomen. Het hart zit in een soort zakje en door de beschadiging stroomde dat vol met bloed. Er lag teveel druk op mijn hart en zodoende kon het nauwelijks meer kloppen."
De oorzaak is dan weliswaar bekend, maar de reddende ingreep kan niet worden uitgevoerd in het plaatselijke ziekenhuis. Daarvoor moet worden uitgeweken naar Frankfurt, op zo'n 45 minuten rijden. Maar eerst moet de druk verlicht worden. Terwijl de chirurg via een katheter het hart probeert te bereiken, voelt Schimek dat ze wegglijdt. "Het is net als in de film. Alsof mijn ziel mijn lichaam aan het verlaten was. Op dat ogenblik voelde ik niets meer. Alles werd stil en ik zag de hele ruimte van bovenaf. Ik lag op de operatietafel en de chirurg stond naast mij. De verpleegkundigen liepen rond. Dat was het moment dat ik dacht: fuck, dit was het. Het was mijn eerste heldere moment sinds een paar uur. Het was ongelooflijk."
Het hart van een topsporter is goed getraind, maar ook elastischer. De katheter buigt telkens. Na vijf pogingen slaagt de arts er eindelijk in om de naald goed te plaatsen en kan het bloed wegvloeien. De belasting op het hart verdwijnt en het begint weer sneller te kloppen. "Toen wist ik dat ik het zou overleven. Ik had net de andere kant gezien en dat gaf mij kracht om door te gaan. Ik heb nog zoveel om terug te geven in dit leven, om te zeggen en te doen. Het was een opluchting. Ik dacht: ik moet weer vechten, en voelde me gelijk een beetje beter", lacht Schimek.
Helikoptervlucht
De eerste hobbel is genomen, maar de volgende dient zich alweer aan. Hoe gaat Schimek van Gross-Umstadt naar Frankfurt: met de ambulance of met de helikopter? "Het was inmiddels al rond negen uur in de avond en normaal gesproken vliegen ze niet in het donker. Maar met de helikopter was wel sneller en op een of andere manier hebben ze het gered. Er werd een dokter opgeroepen om met mij mee te vliegen."
"Ik zei tegen mezelf dat ik al het positieve moest aangrijpen, dus dacht: hey, je kan straks wel zeggen dat je met een helikopter bent geweest! Het klinkt stom, maar het hielp wel." Veel plezier aan haar ritje door het luchtruim beleeft Schimek echter niet, want ondertussen was haar lichaam stabiel genoeg voor een narcose. "De verdoving verloste mij van alle pijn. Maar de hersenen weten wel dat er iets met helikopters is, want ik voel me nog steeds vreemd als ik het geluid hoor. Het voelt als een trauma, ook al was ik niet bij bewustzijn."
In het ziekenhuis van Frankfurt staat de grootste operatie te wachten voor Schimek. De ijzeren boosdoener wordt verwijderd uit haar borstkas en de gaten in de aorta en long gerepareerd. Een week na de operatie verruilt ze het ziekenhuis voor een revalidatiecentrum, waar ze een maand verblijft. "Na de operatie kon ik niet zelfstandig lopen. Eerst zat ik in een rolstoel en daarna liep ik als een tachtigjarige vrouw met een rollator. Door de hechtingen kon ik mijn borst drie maanden niet belasten. Het deed al teveel pijn om te liggen. Dat was een heel moeilijke periode."
Cocktails in Barcelona
"Tijdens mijn revalidatie heb ik nooit opgegeven. Dit kon niet het einde zijn van mijn gewone leven en sportcarrière. Het kwam niet eens in mijn hoofd op om te stoppen. De dokters gaven mij de hoop dat het goed zou komen. Ze zeiden: als je straks wereldkampioen bent, gaan we het samen vieren", klinkt het dankbaar. "In januari stond ik voor het eerst weer op skates. Het inlineskaten zat natuurlijk nog steeds in me, maar al mijn spieren waren weg. Ik was zo'n zeven kilo afgevallen. Van de periode dat ik weer begon met sprinten, heb ik video's gemaakt. Het zag er zo grappig uit, haha. Leek in de verste verte niet op sprinten."
Ondertussen is het eind april en verschijnt Schimek aan de start van de Europa Cup op haar thuisbaan in Gross-Gerau. Op de 300 meter tijdrit zet ze de beste Duitse tijd neer. Daarna volgt de Holland Cup in Heerde. "Dat toernooi ging oké, maar was lastig vanwege het weer", doelend op de regenbuien. "Met die twee wedstrijden heb ik laten zien dat ik niet ver van mijn normale vorm was. Daarna waren de Duitse kampioenschappen en werd ik eerste en tweede. De bondscoach vertrouwde mij en wilde mij de kans geven op het WK. Die heb ik gegrepen."
"Al ruim voor het WK had ik het erover met Josie (Hofmann, red.), want zij heeft vorig jaar een herniaoperatie gehad. We waren allebei wat ongerust over hoe het seizoen zou verlopen. Om de druk te verlichten, zeiden we: laten we sowieso naar Barcelona gaan om cocktails te drinken op de tribune en anderen aan te moedigen. Maar we boekten zoveel progressie dat we er heen konden om te skaten. Dat was onverwacht. Ik had me meer gericht op het EK, zodat ik nog meer tijd had om te herstellen."
De uitslagen op het WK zijn verrassend goed voor Schimek. Op het wegtoernooi eindigt ze twee keer in de top-tien. "Ik was meer relaxed dan ooit op het WK en dat kwam niet omdat ik geen druk voelde. Ik weet hoe het is om niet te kunnen sporten. Het was een lange tijd weg, ik kon niets doen. En nu kan ik weer alles wat ik maar wil. Niet alleen op sportief gebied, maar in elk aspect van mijn leven. Daar ben ik dankbaar voor. Het is een groot verschil in denken."
Meer dan goud
Anderhalve maand later volgt het slotstuk van het inline-seizoen. Op het EK in Pamplona verovert Schimek een bronzen medaille op de 500 meter. "Verrassing!", lacht ze. "Natuurlijk hoopte ik op een medaille, maar je weet het nooit. Ik was best moe na het WK, want mijn conditie is nog niet geheel op peil. Een verkoudheid hield me ook een week aan de kant, dus ik ben anders gaan trainen. Bekeek wedstrijdbeelden, werkte aan het mentale gedeelte en dat was ook niet verkeerd. Ik werd mentaal sterker, en dat is altijd een zwakte geweest van mij. Mijn heftige ervaring haalde de stress eraf. Zo heb ik me voorbereid op het EK."
Op 27 augustus, dag twee van het kampioenschap en exact tien maanden na de grote operatie, staat de 500 meter op het programma. "De finale halen was al meer dan ik had verwacht. Het is altijd moeilijker om daar te komen dan om een medaille te winnen. Van de race kan ik me alleen de laatste honderd meter herinneren. Ik wist dat ik derde was en blijer dan ooit met een medaille. Mensen kwamen naar me toe en zeiden: je hebt zo'n mooie race gereden en die inhaalactie was zo goed. Heb ik iemand ingehaald dan? Het is dat ik de beelden heb gezien", lacht Schimek. "De emoties achteraf waren overdonderend. Deze bronzen medaille voelde als goud, meer dan goud."
Met een vijfde plek op de 200 meter duo-tijdrit, diskwalificatie op de relay ('in de drukte misten we elkaar in de aflossing, balen maar dat kan gebeuren') en een zevende plek op de 100 meter zette ze een punt achter het zomerseizoen. De one lap op het circuit in Parque Antoniutti liet ze schieten. "Ik heb afgelopen donderdag (5 september, red.) weer een operatie gehad en daar zat ik bij het EK ondertussen al aan te denken. De focus was een beetje weg en ik wilde uitrusten voor de operatie. Het was geen grote ingreep, alle draden zijn nu uit mijn lichaam en ik voel me heel goed."
Colombia en schaatsen
Hoe kijkt Schimek terug op de afgelopen maanden? "In het begin voelde ik me hulpeloos en vroeg ik me af waarom mij dit allemaal moest overkomen. Ik was heel boos over al de negatieve dingen. Maar die vragen hielpen mij niet. Op de goede momenten realiseerde ik me hoeveel geluk ik heb gehad. Dat ik een tweede kans heb gekregen. Na drie maanden begon ik de chirurg te vergeven voor zijn fout. Hij is ook een mens en ik weet zeker dat hij het niet met opzet heeft gedaan. Dat was een grote stap voor mij. Het is gebeurd en een bijna-doodervaring is bizar, maar wat je eruit kunt halen is meer dan ik me ooit kon voorstellen."
Nu is het wederom tijd voor vakantie! Een echte rustperiode dit keer. "Vanwege de operatie neem ik een paar weken vrij zodat ik helemaal kan herstellen. Daarna ga ik opnieuw starten met mijn volledige capaciteit. Ik hoop volgend seizoen een stuk beter te zijn, zeker met het oog op het WK in Colombia. Ik heb weleens gekscherend gezegd dat ik sowieso net zolang doorga tot er een WK in Colombia is, zodat ik daar minstens een keer kan racen. Volgend jaar is hét jaar. Het kan daar alleen maar geweldig zijn."
In de winter wil Schimek het schaatsen weer gaan oppakken. Afgelopen maart reed ze nog een 500 meter in Inzell en tussen 2013 en 2015 pakte ze ook een aantal wedstrijden mee, waaronder het nationale sprintkampioenschap. "Ik heb er weer zin in. Maar in mijn regio Hessen is het niet makkelijk om te schaatsen. Wij hebben hier geen goede ijsbaan, Frankfurt is het dichtstbij. Zonder coach en teamgenoten is het niet ideaal. Nu heb ik een deal met de coach in Inzell en hij wil proberen om iets op te bouwen. Ik zie wel hoe het gaat en waar het eindigt, er is geen druk."
En hoe heeft de skatewereld op haar verhaal gereageerd? "In eerste instantie heb ik er met weinig mensen over gepraat, omdat ik het nog een plek moest geven. Maar mensen praten weer met anderen, haha. Ik heb heel veel kaarten, berichten en bloemen van over de hele wereld gehad. Van mijn sponsor Powerslide kreeg ik een teddybeer. Ondanks de pijn en al het gedoe heeft deze ervaring ook mooie dingen met zich meegebracht. Dat vind ik ook het fijne van inlineskaten: het is een grote familie. Iedereen geeft om elkaar en dat is hartverwarmend."
