Alles bij elkaar gaat het natuurlijk prima met het Koreaanse team. Alleen in 2010 werd op de langebaan beter gepresteerd, met vijf medailles. Nu staan we al op drie. Alle rijders stijgen boven zichzelf uit. Dat zilver van Cha was een mooie verrassing, dat van Sang-hwa Lee was ook prachtig. Goud was een bonus voor haar geweest, hier was iedereen heel gelukkig mee.
Hoogtepunt
Het hoogtepunt voor mij was de bronzen plak voor Min-seok Kim op de 1500 meter. Ik heb hier al eerder gezegd dat het heerlijk is om met zo'n jonge jongen te mogen werken. Ik ben het hele seizoen met hem bezig geweest, onder meer om zijn bochtenwerk te verbeteren, en stapje voor stapje heeft hij dingen opgepikt. Die medaille was heel erg lekker!
We hebben dat niet uitbundig gevierd of zo. In de kleedkamer zaten, zoals elke dag, twee hoge heren van de Koreaanse bond te wachten. Die schudden Min-seok netjes de hand en dat was het eigenlijk. We hebben nog wel samen een hapje gegeten, maar nee, daar is geen soyu geschonken. Ik heb het drankje in elk geval niet voorbij zien komen.
De Koreanen zijn nu eenmaal niet zo uitbundig. Zelf heb ik Min-seok een dag later nog wel opgezocht in zijn appartement. Eventjes samen die medaille bekijken. Dat was wel bijzonder. Het hoort er ook bij, vind ik. Op die manier heb ik geprobeerd samen met hem die bijzondere prestatie te vieren.
Esmee Visser
Ja, en dan mijn clubgenootje van Nut en Vermaak: Esmee Visser. Wat zij hier gepresteerd heeft, was fantastisch. Omdat Korea geen rijdsters had op de 5000 meter, heb ik die wedstrijd heerlijk op de tribune gezeten, samen met mensen van onze club. Twee vakken verder zat de IJsclub Ter Aar, van Annouk van der Weijden. Normaal doen onze clubs veel samen, nu waren we eventjes concurrenten van elkaar.
Het resultaat was prachtig en ik kon nog mee naar het feestgedruis rond Esmee in het Holland Heineken House. Acht jaar geleden was zij er als klein meisje bij, toen ik in Leimuiden werd gehuldigd voor mijn brons in Vancouver, nu stond zij daar zelf als olympisch kampioene! Moet je nagaan: ze had nog nooit tegen die andere vrouwen geschaatst…
Ons cluppie uit Leimuiden heeft nu twee olympische kampioenen: Esmee en ik. Ter Aar moet het doen met drie Elfstedentochtzeges, van Jan (1947 en 1956) en Lenie van der Hoorn (1985). Ook niet slecht, overigens.
Adrenaline
Waar ik erg van geniet tijdens deze Spelen is het Koreaanse publiek. De mensen zijn laaiend enthousiast. Zoals een vol Thialf vroeger 'Leo, Leo!' zong, zo scandeerden de mensen de namen van Min-seok Kim en Seung-hoon Lee. Ik stond op het middenterrein en dat maakte diepe indruk. Ik voelde weer de spanning en adrenaline door mijn lijf, alsof ik zelf reed.
Dat is voor het langebaanschaatsen in Korea ook echt bijzonder. Rijd je hier een World Cup, dan zit er misschien 300 man op de tribunes, nu heb je 8000 man in de Gangneung Oval. Dat is wel een verschil. Ik heb daar zeker van staan genieten. En het mooie is: al onze rijders stijgen in die ambiance boven zichzelf uit. En de Spelen zijn nog niet voorbij!
Seung-hoon Lee heeft op de vijf en tien kilometer laten zien, dat ie in vorm is. Dat belooft nog wat moois voor de mass start en ook de ploegenachtervolging.
Dit is het achtste en voorlaatste blog van Bob de Jong over de Olympische Spelen in Gangneung. Voormalig olympisch kampioen De Jong werkt dit seizoen als assistent-bondscoach voor de Zuid-Koreaanse schaatsploeg.