10 februari 2017. Het is 18.10 uur Zuid-Koreaanse tijd en Jan Smeekens heeft net zijn 500 meter gereden bij de WK Afstanden. Een dag voor zijn dertigste verjaardag voelde hij aan alles dat het heel snel ging op het ijs van Gangneung. Het was dan weliswaar geen foutloze race, maar doordat hij makkelijk snelheid kon maken, waren die foutjes verwaarloosbaar.
Zijn tijd ziet hij niet direct. Pas op de kruising spot hij het scorebord: 34,58 seconden. Tot dan toe de snelste tijd, achthonderdste sneller dan de Duitser Nico Ihle. Dat kan weleens een pittige tijd zijn om te verslaan, bedenkt Smeekens dan. Maar met nog vier ritten te gaan, is hij er allerminst zeker van dat dit weleens de winnende tijd kan worden.
Zijn hartslag gaat omhoog, de spanning is om te snijden. Die paar minuten duren voor hem een eeuwigheid. Het zal toch niet weer? Het overkwam hem al eens eerder dat hij op het laatste moment het goud verloor. Exact drie jaar eerder waande de Raaltenaar zich heel even olympisch kampioen op de 500 meter. Het scorebord zette een 1’tje achter zijn naam, maar een paar seconden later veranderde dat naar een 2’tje. Met een verschil van 0,012 seconde ging het goud toen alsnog naar Michel Mulder. Ook op de WK Afstanden van 2011 en 2013 voerde hij tijdelijk de ranglijst aan, maar moest hij genoegen nemen met brons.
Met nog één rit te gaan, durft Smeekens nog niet te juichen. Ruslan Murashov is de laatste die nog onder de tijd van de Nederlander kan duiken. De Rus start goed en passeert rap de finish. Maar het scorebord liegt ditmaal niet: 34,78 seconden. En dat betekent brons voor Murashov en een 'historische' gouden medaille voor Smeekens. Het is tevens de eerste keer dat er op een WK één 500 meter wordt gereden.
Emotioneel
Het is de hoofdprijs waar hij jaren naar heeft gesmacht. "Eindelijk, ik heb er zolang tegenaan gehikt", vertelt Smeekens trots in Hotel Chiemgauer Hof in Inzell. "Dan is het heel lekker om eindelijk bovenaan te staan en de beste van de wereld te zijn. Het geeft mij die voldoening van: zie je wel dat ik het kan? Ja, dit is echt het hoogtepunt van mijn carrière." De ontlading is groot na afloop. Iedereen vliegt hem aan, zelf staat hij te flippen, terwijl de adrenaline nog door zijn lichaam heen giert.
"Het was vrij emotioneel. Zeker ook omdat het een periode iets minder ging. Dan is het des te lekkerder om zo terug te komen." Pas als Smeekens even een momentje voor zichzelf heeft, komt het besef. "Als je dit kan delen met iedereen wie je lief en leed hebt gedeeld, gaat er toch een rilling door je heen", aldus de sprinter.
"Het was bovendien hartstikke leuk dat mijn twee ooms en tante erbij waren. Mijn ouders zaten in Nederland, die hebben enorm meegeleefd voor de tv. Aan de telefoon waren ze emotioneel, net als ik. Het was gewoon een geweldige rit in een geweldig toernooi op een geweldig moment in mijn carrière."