Zijn ploeggenoten waren al helemaal klaar toen Christoffel Hendriks koortsachtig zijn zakken doorzocht. Nergens een paspoort te bekennen. ''Ik realiseerde me dat ik het thuis had laten liggen'', bekende de Amsterdammer. ''Er zat niets anders op dan razendsnel naar huis gaan, anders kon ik de Grand Prix in Zweden zeker vergeten.''
De rit naar huis zal hij zeker niet vergeten. ''Ongelooflijk. Zoiets heb ik echt nog nooit meegemaakt.'' Hendriks charterde een taxi, en de chauffeur bleek het commando 'snel' echt letterlijk te nemen. De schaatser waande zich in de eerste de beste James Bondfilm. ''Het was niet normaal. Hij gaf echt flink gas, haalde links in, haalde rechts in. Het zweet stond in mijn handen.''
Binnen twintig minuten was Christoffel Hendriks weer thuis, griste zijn paspoort mee en stapte weer in de taxi, die met draaiende motor stond te wachten. ''Vervolgens weer razendsnel terug naar Schiphol, waar mijn ploeggenoten me inmiddels ingecheckt hadden.'' Lachend: ''Uiteindelijk had ik nog een half uur over. Ruim op tijd dus.''
Toch was er nog een merkwaardig detail. ''Om mijn paspoort heeft nooit meer iemand gevraagd.''
