Leerdam begon aanvankelijk goed aan het seizoen, maar kwakkelde sinds de World Cups met een enkelblessure. Tel daarbij op problemen in de persoonlijke sfeer en het werd voor de rijdster van Jumbo-Visma een van de lastigste seizoenen uit haar carrière. Na het verliezen van haar wereldtitel op de 1000 meter kon ze in Inzell ook haar wereldtitel sprint niet prolongeren, maar toch kreeg het seizoen na alle ellende een positief eind. In de Max Aicher Arena reed Leerdam een aardig toernooi, maar bewaarde de beste race voor het laatst. 1.12,86, een forse verbetering van het baanrecord dat 24 uur eerder gereden werd door Miho Takagi (1.13,32).
“Ik zei het al, dit zat er het hele seizoen in. Nu zie je hoe frustrerend het was, dit zat er de hele tijd in”, begon de spraakwaterval uit ’s-Gravenzande een half uurtje na haar race. “Ik had ook niet verwacht dat ik dit weekend deze tijd zou rijden omdat ik in erg korte tijd veel progressie moest boeken. Maar die stap die ik gemaakt heb in een paar weken, ben zo blij en trots op mezelf.” Het WK Sprint sloot ze als derde af, achter Miho Takagi en Femke Kok. “Ik ben altijd wel trots als het voor de wind gaat. Nu weet ik ook hoe het is om niet een normaal lichaam te hebben, als ik niet alles kan geven en mijn power kwijt kan.”
Een seizoen vol stress en onzekerheid, waarin Leerdam het plezier in het schaatsen lange tijd kwijt was, werd op een positieve noot afgesloten. “Als ik een paar weken geleden in Calgary toch had gekund, dan was het genoeg geweest”, keek ze terug op het brons dat ze haalde tijdens het WK Afstanden. “Dat wist ik, voelde ik steeds. Het is fijn om voor mezelf te laten zien dat ik gewoon zó hard kan schaatsen. Voelde me echt weer mezelf, raakte ze zo lekker. Dat is heel fijn.”
Tijd om rust te nemen en dan door te bouwen op deze ene race, gereden op een vrijdagavond in Inzell. “Deze voelt als een wereldtitel”, aldus Leerdam. “Het is geen wereldtitel, maar zo voelt het wel.” Het geeft vooral het vertrouwen om na een kwakkelwinter de draad weer op te pakken en door te bouwen. “Dit geeft mij het gevoel dat er nog veel te verbeteren is om richting de 1.11 te gaan op de 1000 meter. Hiermee kan ik verder.”
Het probleem met haar enkel is nog geen verleden tijd, aan een oplossing voor de lange termijn wordt gewerkt. Leerdam bewees op de laatste dag van het seizoen in ieder geval naar zichzelf: “Ik sta er als het moet, wat er ook gebeurt.”
