‘VOL ONGELOOF KWAM HET BESEF: IK BEN EUROPEES KAMPIOEN!’
“Mijn meest bijzondere herinnering als voormalig shorttrackschaatser voert me terug naar het jaar 1996; ik was twintig. Het betrof de Europa Cup in Oberstdorf, de voorloper van het Europees Kampioenschap, waarvan de eerste editie een jaar later verreden zou worden. Ik was heel onbevangen aan dit toernooi begonnen. Ik leefde in een soort roes en voelde me conditioneel heel sterk. Ik werd vierde in het eindklassement, maar het waren mijn prestaties op de drie kilometer die het weekend onuitwisbaar maakten.
De 3000 meter was toen nog een officiële individuele afstand. Je had heats, een halve finale en de finale. Het crème de la crème van het Europese shorttrack deed mee, onder wie Michele Antonioli, Nicky Gooch, Matthew Jasper en zelfs nog Wilf O'Reilly (huidig disciplinemanager Shorttrack bij de KNSB, red.). Hoewel de 500 meter niet mijn sterkste afstand was – en ik er in de kwartfinales al uit lag - reed ik in dat weekend wél een Nederlands record. Als eerste Nederlander doorbrak ik de 44-seconden-barrière op de 500 meter, met een tijd van 43,80 seconden. Ik wist: met de vorm zit het goed.
De drie kilometer was de afstand waarop ik excelleerde. Met mijn toenmalig coach, Peter Breukel, werkten we een plan uit. Ik zou vroeg in de wedstrijd een aanval inzetten. Marc Velzeboer zat ook in de finale. Ieder reed voor eigen kansen. We zaten met z’n achten in de rit. Ik had al een eerste versnelling ingezet en reed op kop. Na zo’n twaalf rondjes gingen Marc en zijn toenmalige zwager O’reilly onderuit, waardoor de race werd afgeschoten. Wilf kreeg voor deze actie een penalty en moest de baan verlaten. Ik kan me herinneren dat hij heel boos was, logisch natuurlijk. Er volgde een herstart.
Ik had met Peter alles doorgesproken en ik dacht: we gaan het gewoon nog een keer proberen. We zien wel waar het schip strandt. Als het me de eerste keer lukt, moet het me de tweede keer ook lukken. In het begin van de race was het een kat-en-muisspel. Iedereen keek naar elkaar. Op een gegeven moment besloot ik ervandoor te gaan. De Fransman Bruno Loscos ging mee. We reden de rest op een halve ronde. Hij zat vlak achter me en ik moest nog flink mijn best doen om hem te kloppen op de streep.
Eenmaal over de finish volgde er een extase. Vol ongeloof kwam het besef: Ik ben Europees kampioen op de drie kilometer! Ik had het totaal niet verwacht. Voorafgaand aan de race had ik voor een podiumplek getekend, maar om dan op het bovenste schavot te staan, was zo onbeschrijfelijk mooi. Marc werd uiteindelijk vijfde. Deze overwinning leverde mij een vierde plek in het eindklassement op. Michele Antonioli werd Europees kampioen. Nicky Gooch won het zilver en Matthew Jasper kreeg het brons omgehangen.
Er stonden allemaal mensen langs de kant met de hand uitgestrekt om me een high five te geven. Vervolgens vloog ik Peter om zijn nek. Het eerste wat ik deed toen ik van het ijs afstapte, was mijn ouders bellen. Zij waren thuisgebleven. Mijn vader was zelf trainer en ging voorheen vaak mee, maar nam wat afstand naarmate ik in het nationaal team kwam. Mijn moeder bleef al langer thuis; zij vond het kijken te eng. Toch hebben ze me altijd door dik en dun gesteund. Aan de telefoon waren zij door het dolle heen. Achteraf gezien baalden ze ontzettend dat ze niet bij dit bijzondere moment aanwezig waren.
Met het gehele team hebben we het ’s avonds tijdens het slotbanket tot in de kleine uurtjes gevierd. Voor de shorttrackkenners: onze ploeg bij de mannen bestond destijds - naast ondergetekende - uit Marc Velzeboer, Dave Versteeg, Harold Janssen en Alex Velzeboer. We hadden een heel goed team. Op de relay werden we in de halve finale helaas uitgeschakeld. Bij de vrouwen vertegenwoordigden Anke Jannie Landman, Penelope Di Lella, Esmeralda Ossendrijver, Maureen de Lange en Ellen Wiegers ons land. Tijdens het eindfeest werd ik gefeliciteerd door allemaal buitenlandse toppers. Het maakte diepe indruk op me. Verder weet ik niet veel meer van die avond (lachend).
Eenmaal thuis werd ik verrast door mijn ouders die het huis hadden versierd. De ruiten waren volgeplakt met ‘Hoera, Vincent is vierde van Europa!’ Apetrots waren ze. Het was het hoogtepunt uit mijn carrière. Zeker omdat het voor mij totaal onverwacht kwam. Ik reed tussen zulke grote namen. Als je iets bedenkt en het goed uitpakt, is dat zo gaaf. In dit weekend kwam alles samen.”
