‘HET LEEK NET ALSOF IK IN EEN COMPUTERSPEL ZAT’
“Als ik echt één moment moet noemen, dan kies ik voor mijn eerste EK Allround in Budapest. De ijsbaan in de buitenlucht - met prachtige iconische gebouwen aan weerszijden - werd hierna nooit meer het decor van een schaatskampioenschap. Het ijs en de weersomstandigheden waren verre van ideaal. De tijden die werden gereden, waren ook niet om over naar huis te schrijven, maar het voelde als een sprookje. De idyllische sfeer was heel bijzonder en maakte een diepe indruk op mij.
Op de eerste dag van dit Europees kampioenschap in januari 2012 waaide het zo ontzettend hard en het ijs was echt verschrikkelijk. Nu is het amper meer voor te stellen dat zo’n belangrijk titeltoernooi onder zulke omstandigheden zouden worden gehouden. Als ik verder in mijn carrière had gezeten, kon ik het waarschijnlijk niet waarderen. Nu was alles nieuw en vond ik deze setting wel grappig.
Het toernooi werd verreden over drie dagen. Op de vrijdagavond reden we de 500 meter en de 3000 meter. Op zaterdag stond de 1500 meter op het programma en op zondag de afsluitende 5000 meter. Gedurende de dagen werd het steeds beter weer, maar de enorme wind hield aan. Voor de 3000 meter gaf Bob de Jong mij de tip: ‘Linda, je moet zo dicht mogelijk langs de boarding rijden, want dan heb je het minst last van de wind.’ Ondertussen moest je ook kijken waar het ijs het beste was. Het leek net alsof ik in een computerspel zat.
Tijdens de 1500 meter scheen er zelfs een lekker zonnetje. Out of the blue werd ik tweede achter Martina Sáblíková. Ik weet nog dat ik vooral bezig was met het vechten tegen de wind. Ik dacht: hier moet ik zo min mogelijk last van hebben. Focussen op de techniek was niet meer het belangrijkste. Ik moest zorgen dat ik zo snel mogelijk bij de finish was. Dat was het spel. De wisselvallige weersomstandigheden hadden veel invloed op de eindtijden. Er was terecht veel discussie over, maar je kon er op dat moment toch niets meer aan veranderen. Het kon mij niet deren. Ik vond het prachtig om er te zijn. Familie, vrienden en mijn toenmalige vriend waren meegereisd. Dit maakte het af.
Op de laatste dag werden er in de eerste ritten op de vijf kilometer tijden gereden van zo’n acht minuten. Er schoot door mijn hoofd: dit worden mijn langste twaalf rondjes van mijn leven. Hier heb ik echt geen zin in! Als zij er al acht minuten over doen dan wordt het voor mij helemaal ellende. Deze afstand had ik toen nog niet zo vaak gereden. Bij het passeren van de kruising dacht ik telkens:Wat ruikt het hier naar sigaren?! Hoezo zitten mensen hier naast het ijs sigaren te roken? Later bleken dit mensen uit mijn eigen kennissenkring te zijn; sukkels. Gelukkig heb ik er geen hinder van ondervonden. Twee jaar later zou ik echt uit mijn plaat zijn gegaan, maar hier was ik allang blij met alles wat voor mij de goede kant op viel. Uiteindelijk ging de rit nog best oké en kwam ik uit op een tijd rond de 7.45 minuten.
Ik werd in het eindklassement vierde en plaatste me als tweede Nederlandse rechtstreeks voor het WK Allround in Moskou. Ireen Wüst won brons achter kampioene Martina Sáblíková en de winnares van het zilver, Claudia Pechstein. Het feit dat ik de lol en charme van alles in kon zien, is denk ik mijn redding geweest. Ik kon genieten van hoe bijzonder het was zonder erover te klagen of me te laten hinderen door de slechte omstandigheden. Mijn schaatscarrière kende later échte hoogtepunten, zoals brons op de 1500 meter tijdens het WK Afstanden in Heerenveen, maar dit eerste EK blijft voor altijd in mijn geheugen gegrift. In Budapest schaatsen was uniek. Het is één keer gebeurd en daarna nooit meer. Alles met elkaar: de onverwachte zilveren medaille, de gezellige sfeer en het schaatsen in zo'n entourage maakten het heel speciaal. Een moment om te koesteren."
