De immer enthousiaste presentator van Voetbal Inside en Tour du Jour groeide op in Leeuwarden. In de Friese hoofdstad zette Genee zijn eerste stappen op het ijs. “Dat was in de Bonkevaart, bekend van de finish van de Elfstedentocht. Ik was toen een jaar of vijf denk ik. We woonden vlakbij die wereldberoemde aankomst en uiteraard ging ik daar met mijn fanatieke vader en zusje regelmatig het ijs op. Het grappige was dat ik nooit met een stoel heb hoeven stuntelen, maar in één keer weg kon rijden. Heel apart was dat. Eigenlijk was ik met stomheid geslagen.”
Ondertussen droomde de jonge Wilfred van een grootse carrière op het ijs. “Dat eerste moment is me wel mijn hele leven bij gebleven. Ik weet ook nog dat ik toen een ouderwets Ard Schenk-mutsje op had, met zo’n puntje naar boven. Blijkbaar was het toch wel heel indrukwekkend allemaal. Het voortbewegen op het ijs was een heel prettig gevoel, precies zoals ik me had voorgesteld toen ik naar de grote helden op televisie keek.”
Winnen op de eerste meters
De verklaring voor de soepele eerste meters op het ijs ligt wellicht in de vele avonden en weekenddagen dat bij de familie Genee het schaatsen op de televisie het gezinsleven domineerde. “Waarschijnlijk konden we als kind die bewegingen een beetje in ons systeem opslaan. Natuurlijk was het niet zó soepel als op televisie, maar wel heel grappig om mee te maken dat het in één keer lukte.”
Toch was het echte ‘toeren’ als een Elfsteden-held niet echt voor hem weggelegd, ook later niet. “Wij begonnen op Friese doorlopers, die je regelmatig moest vastzetten tussendoor. Onhandige dingen. Grote afstanden waren daardoor niet heel lekker om te schaatsen. We hebben wel op een meertje in de buurt veel spelonderdelen gedaan en wat kortere afstanden gereden. Ik won die laatste vaak omdat ik op televisie zag hoe je snel kon starten. Dat had ik gekopieerd en was vaak ongelooflijk snel weg. Maar door mijn zwakke enkels werd ik er bij grotere afstanden vanzelf uit gereden.”
Dat nekte hem ook in zijn spelplezier voor het schaatsen. “Een sport waar ik niet goed in ben, vind ik ook meteen niet meer leuk”, vertelt hij fel. “Er zat ook helemaal geen progressie in, en dat frustreerde me zodanig dat ik rond mijn vijftiende ben gestopt.”
Wat hem ook frustreerde is dat zijn zusje wél vooruitkwam op de schaatsbaan. “Mijn talentvolle zusje werd lid van een schaatsvereniging, en ik weet nog dat ze een keer de baan afliep met een tweede plek op een kampioenschap. Ik werd heel boos en schreeuwde: ‘Je had hem gewoon moeten pakken man! Wat deed je nou bij die laatste twee bochten?!’ Zij heeft in alles veel meer talent, maar ik ben fanatieker.”
Schaamte voor schaatsen
In de jaren daarna heeft hij door schaamte voor zijn zwakke enkels nooit meer schaatsen aangetrokken. Toch zal hij binnenkort weer aan de bak moeten, omdat zijn dochtertje op de leeftijd is gekomen dat zij ook het ijs op wil. “Ik moet dan mee”, verzucht Genee,
“En daar zie ik nu al als een berg tegenop. Ik word dan weer geconfronteerd met mijn eigen falen en onkunde. Uiteindelijk zal het best mooi zijn hoor. Ik vind dat je als vader het symbool moet zijn voor je kinderen, duidelijk maken dat alles kan en alle wegen open liggen. Die zwakke enkels moeten dat niet belemmeren. Hoe ik dat ga doen? Ik denk dat ik ijshockeyschaatsen ga kopen, zodat ik wat minder omval.”
Topschaatsen
Ondanks dit beperkte talent voor de sport, kan het topschaatsen altijd wel op veel aandacht rekenen van de 48-jarige presentator. “Ik was als kind al heel erg fanatiek. Samen met mijn vader hield ik alle standen en uitslagen bij van het langebaanschaatsen en het allround schaatsen. Het was zelfs zo erg dat ik altijd naar de wc moest voordat een Nederlander ging schaatsen. Zo zenuwachtig was ik.”
Ze bezochten samen ook de grote kampioenschappen. “Ik herinner dat ik op mijn vijftiende naar het WK in Assen ben geweest. Dat was toen nog gewoon in de buitenlucht en ik weet nog dat het die dag ijskoud was. Zo’n ouderwetse winterdag. Iedereen was aan het zuipen om het een beetje warm te krijgen. Dat was echt schaatsnostalgie. Het lijkt nu een indoorsport geworden en dat begrijp ik ook wel gezien de verbeterde prestaties, maar buiten; dát was het echte schaatsgevoel. Al is dit ook wel een beetje oude-lullenpraat hoor.”
Van de huidige topschaatsers zijn het met name de sprinters die op veel bewondering kunnen rekenen van Genee. “Ik geniet heel erg van de gebroeders Mulder en Jan Smeekens. Echt fantastisch om te zien hoe zij met zo veel snelheid door de bocht gaan. Op een gegeven moment werd er geroepen dat Nederland internationaal nooit meer op de sprint mee zou kunnen komen, en ineens domineren we ook op die afstanden. Mooi om te zien.”
Schaatsen moet evolueren
Het langebaanschaatsen heeft Wilfred Genee gelaten voor wat het is. “Ik ben een beetje afgehaakt toen ik ieder weekend integraal de World Cup voorbij zag komen. Het is vloeken in de kerk in Nederland, maar begrijpt de ISU wel dat de sport spannender kan? De tien kilometer kan eigenlijk helemaal niet meer. Dat lijkt echt te traag geworden. We leven in een zapcultuur, en wat mij betreft moet het iets meer Sterrenslag worden."
"Ik besef dat het een belediging voor de schaatssport is, want het zijn echt fantastische atleten op de langere afstanden, maar geef mij maar het korte en explosieve werk. Ik hoop echt dat het schaatsen gaat evolueren. Er zit heel veel potentie in die sport. Er zou iets moeten gebeuren met een windtunnel of iets waar ze doorheen gaan, maak het wat spannender!”
En een Fries heeft natuurlijk maar een grote schaatsdroom. “Mocht de Elfstedentocht doorgaan zou ik het fantastisch vinden om het programma te mogen presenteren. We hebben twee jaar geleden ook een programma gemaakt toen de tocht op het laatste moment niet door ging. Dat was wel het hoogtepunt van mijn carrière; een programma presenteren van een evenement dat niet doorgaat. Dat moet nog een keer anders.”
