Het olympische seizoen eiste, zoals bij zoveel schaatsers, ook bij Van der Wart zijn tol. “Het was zwaar en heel vermoeiend. Fysiek kwam ik er slecht uit, mentaal ook. Ik heb de laatste twee jaar zoveel van mijn lichaam gevraagd, dat ik merkte dat ik bijna uitgeput was.”
In de rustperiode na het WK, waar Van der Wart op de aflossing wereldkampioen werd, schoten zijn gedachten nog geregeld terug naar olympisch Sotsji. “Natuurlijk had het anders gemoeten. Mijn enige kans op een medaille was snel verkeken. Op de 500 meter werd ik uit de baan gedrukt door Grigorev, op de 1000 meter maak ik een domme actie en op de relay schiet de scheidsrechter niet terug. En dat zijn dan de Olympische Spelen waar ik van kleins af aan van droomde. Lig ik daar drie van de vijf ritten te dweilen…”
Beter worden
Van der Wart nam de door bondscoach Jeroen Otter voorgeschreven rust en stapte daarna weer gewoon in in het programma van de nationale shorttrackselectie. Dat programma stak in deze na-olympische zomer sowieso anders in elkaar. “Pas in juni zaten we voor het eerst in de hoeken op het langebaanijs.” Maar Van der Wart ging ook bij zichzelf te rade. “Ik heb met mezelf geëvalueerd. Hoe kan ik nog beter worden? Hoe kan ik verder doorgroeien?”
Hij kwam tot de conclusie dat het anders moest. “Als ik zo nog een jaar door zou gaan, dan zou ik wel eens helemaal in elkaar kunnen klappen. Ik wilde investeren in mezelf om ervoor te zorgen dat ik überhaupt nog vier jaar door kan gaan”, stelt Van der Wart. De voormalig Europees kampioen stak meer energie in zijn basisconditie, dat betekende meer uren op de fiets. Bovendien pakte hij de problemen die hij her en der in zijn lijf had, grondig aan.
Voorwaarden scheppen
“Mijn schouder is vorig seizoen twee keer uit de kom geweest. Elk gewricht dat ik de afgelopen jaren heb overgeslagen of niet is meegegroeid, daar heb ik extra werk in gestoken. Ik heb eigenlijk altijd last van mijn rug. Nu probeer ik daar meer ruimte te krijgen, zodat ik minder vaak naar de fysiotherapeut hoef. Daarmee schep ik de voorwaarden om de komende jaren door te kunnen stomen naar de top.”
Ook op andere gebieden is Van der Wart op zoek naar beter. Zo experimenteerde hij deze zomer geregeld met zijn ijzers, verschillende krommingen en rondingen. “Door te sleutelen aan mijn materiaal hoop ik mijn techniek iets te kunnen aanpassen, waardoor mijn benen minder snel vollopen en ik het makkelijker vol kan houden.”
1000 uur
Geduld is daarbij het sleutelwoord voor Van der Wart. “Je ziet niet meteen de effecten. Het heeft bij mij tijd nodig. Ik ben niet het talent dat in één keer iets kan toepassen en dan harder gaat schaatsen. Ik heb 1000 uur nodig, wil het effect hebben.”
Op topprestaties moeten we bij de start van het wereldbekerseizoen in Salt Lake City dit weekeinde nog niet rekenen. Van der Wart mist nog de fysieke vorm, de absolute snelheid en de scherpte. “Toen wij 1500 kilometer op de fiets zaten en over allerlei bergen reden in de Pyreneeën, schaatste Charles Hamelin (tweevoudig olympisch kampioen, red.) al 40,5 seconden in Calgary. Op het moment dat zij al goed moesten zijn om zich in het Canadees team te rijden, deden wij nog een volledig duurblok dat niets met schaatsen te maken heeft.”
“Zo’n fietskamp in september, daar ga je echt niet harder van schaatsen. Je kan meer trainingen aan, wordt er soepeler van en kunt de wedstrijden langer vol houden. Dat zie je echt niet terug in de eerste maand. Dan voel je alleen de nadelen. Zo was mijn start tijdens de Invitation Cup zeker niet van een hoog niveau.”
