Hopend dat de ijsdansers (Hanna Jackucs en Alessio Galli) de WK-finale halen en het paar Daria Danilova/ Michel Tsiba in de top-15 eindigt: de realistische verwachtingen van Niki Wories weerspiegelen precies hoe ze de sport benadert die ze zelf een kleine twintig jaar intensief beoefende. Of beter, waar haar leven om draaide. Presteren, beter worden, de top bereiken. Datzelfde wil ze net zo lief met de Nederlandse atleten, van jong tot oud, maar anders dan de manier waarop het in het recente verleden is geprobeerd.
“Meedenken met de rijders die heel verspreid van elkaar, onder leiding van hun eigen coaches en trainers werken om zich te verbeteren en voor te bereiden op wedstrijden”, zo licht ze toe. “En door een paar keer per jaar een trainingskamp te organiseren waarbij iedereen aanwezig is – schaatsers, coaches, trainers, juryleden – om te monitoren, houd je grip op het geheel. Al vind ik grip zo'n beladen term. Ik noem het liever samenwerking.”
Wories kiest zorgvuldig haar woorden, als geen ander wetend hoe alles in de wereld van het kunstrijden onder een vergrootglas ligt. Door het stopgezette project van het Nationaal Trainingscentrum Kunstrijden, juist bedoeld om de sport te centraliseren en atleten zo optimaal mogelijk te faciliteren, is het volgens haar verstandig een andere route te volgen.
“Daarmee zeg ik niet dat het NTK mislukt is. Het idee had potentie, maar de timing was wat ongelukkig. Door verschillende oorzaken (onder andere het plotselinge vertrek van bondscoach Aljona Savchenko, red.) pakte het niet uit zoals het bedacht was. We werden genoodzaakt een pas op de plaats te maken en te analyseren hoe we het beschikbare budget beter zouden kunnen besteden. Dat deden we niet door het NTK te heropbouwen, of opnieuw naar een goede hoofdcoach te zoeken. De prioriteit was de sporters te helpen waar we konden.”
De reden laat zich raden: de olympische cyclus. Geen beter moment om het kunstschaatsen in de spotlights te plaatsen dan op de Winterspelen. Het optreden van Lindsay van Zundert in Beijing 2022 is het beste voorbeeld. “We zitten er alweer een kleine twee jaar van de volgende Spelen af. Als we iets willen, moeten we aan de slag. Het woord controle vind ik heel vervelend – het is alsof ik dan een riem om de rijders leg – liever zeg ik het zo: de atleten moeten het gevoel krijgen dat wij hen ondersteunen. Dat wij wel kunnen communiceren over waar we ondersteunen, wat onze mening is en wat we voor ogen hebben. Door te overleggen kunnen we dan per rijder tot een plan komen. Op dit moment praat ik dan echt over de top: over Michel Tsiba en Daria Danilova bijvoorbeeld, want dat wordt meer maatwerk. Je kunt ze niet meer wegtrekken van hetgeen waarbij zij zich nu goed voelen.”
‘Ik vecht voor de rijders’
Niki Wories heeft de afgelopen twee jaar eindeloos veel gesprekken gevoerd om thuis te raken in haar nieuwe vak. Onder met name de coaches van kunstschaatsers signaleerde ze de behoefte om samen te werken. “Ze vinden het fijn zelfstandig te werken, maar men beseft ook dat er van elkaar kan worden geleerd. Er is een dag voor de coaches geweest waarop iedereen kon vertellen wat hij of zij wilde, hoe ze over zaken dachten of wat ze graag zouden zien veranderen. Ik kon zo de communicatielijntjes kort houden. Als er iets is, zeg het mij, dan kan ik er wat mee doen. Misschien. Misschien ook niet. Of ik kan uitleggen waarom dingen op een bepaalde manier worden gedaan. Zo ontstaat samenwerking, met voor ons allemaal hetzelfde doel: het kunstrijden hogerop brengen.”
Dat doet ze meer en meer door eigen ideeën in te brengen. “Het gaat altijd in overleg. Ik beslis nooit iets in mijn eentje. De ene keer werk ik wat uit met Remy de Wit (technisch directeur KNSB, red.), de andere keer trek ik op met Jeroen Prins (internationaal scheidsrechter, red.). Verder heb ik veel aan de andere disciplinemanagers van de KNSB, ik houd van de ervaringen van anderen. Daarom praat ik in Canada ook veel met buitenlandse coaches en schuif ik aan bij een meeting met de Canadese bond, puur om vragen te stellen. Die organisatie zit heel goed en professioneel in elkaar, van de ideeën kan ik wat opsteken. Elementen oppikken en die in onze cultuur mixen. Niet alles wat in een land wordt gedaan, kun je bij Nederlanders doen.
“Volgens mij zijn we op de goede weg. In juni staat er een trainingskamp gepland waaraan alle deelnemers van de Challenge Cup kunnen meedoen. Er zijn momenteel vee leuke rijders in ons land. Waar het een beetje aan schort is het contact met die groep. Ik hoef heus niet te weten wat ze 24/7 aan het doen zijn, maar het is handig enigszins op de hoogte te zijn. Tegelijkertijd moeten de schaatsers weten dat wij er zijn en klaarstaan. De KNSB tegen de kunstrijders, daar wil ik vanaf. Ik ben geen tiran of een dictator die zal vertellen wat er moet gebeuren. Uiteindelijk ben ik wel degene die beslissingen neemt, maar dat kan in overleg omdat ik ook niet alles weet. Laat staat dat ik op de hoogte ben van wat de sporters dagelijks nodig hebben in de training.
“Ik vecht voor de rijders, die staan op 1. Als zij kunnen functioneren op de juiste manier en wij als KNSB hen daarbij kunnen begeleiden, is me dat veel waard.”
Hoe belangrijk is het voor je dat Nederland ook aan de Winterspelen in Milaan kan meedoen met een kunstrijdster of een paar?
“Nou, dat is natuurlijk ons doel én het doel van de rijders.”
Is dat op dit moment realistisch?
“Jazeker! Honderd procent voor het paar dat wij nu hebben (Danilova/ Tsiba, red.). Zij presteren heel goed. En als ze doen wat ze kunnen, maken ze zeker kans op een startplek op de Olympische Spelen.”
Maar geldt dat ook voor Lindsay van Zundert?
“Momenteel is het erg moeilijk daar iets zinnigs over te zeggen. Qua kunnen? Ja. Het is nog steeds haar doel, en daarom realistisch. De vraag is hoe zij zich de komende tijd ontwikkelt.”
Of moet je, met het oog op de toekomst, eerder de pijlen richten op het grote talent Angel Delevaque?
“Daar ben ik het dus niet mee eens, want dat is de fout die in het verleden vaker is gemaakt. Dat we altijd naar een jonger iemand gaan kijken. Er is iemand die iets heeft gepresteerd voor het land. Die gaat vervolgens door iets moeilijks heen, staat op dit moment niet waar ze wil staan, heeft een moeilijke periode en we kijken direct naar: ‘Oké, wat komt erna?’ Dat werkt niet. Je moet zo'n rijder, van achttien of negentien, oppakken, steunen en erin blijven geloven. Wanneer je elke keer, zodra een sporter een beetje laat zien dat hij of zij het moeilijk heeft, de blik verlegt naar anderen, blijf je tot aan het eind van het universum hetzelfde probleem houden.
“Angel doet het momenteel hartstikke goed, maar vergeet niet: het meisje is pas dertien. Laten we niet al te veel druk op haar leggen. Wij willen dat ze zich in alle rust kan ontwikkelen. Ze is een geweldige rijdster, een ruwe diamant, maar dat meisje moet nog door zoveel heen gaan. De pubertijd, mentaal verander je, lichamelijk, je privéleven, ach, zoveel. Er zijn zoveel talenten geweest die stopten op hun zeventiende, achttiende omdat ze het niet meer konden opbrengen. Om dan je topsportmentaliteit te behouden… En dat papa en mama je niet langer overal naartoe brengen, je het zelf moet regelen: dat is ook een grote stap. Wij zullen Angel helpen waar we kunnen.”
Toch nog even terug naar de Spelen en de kansen voor Nederland.
“Michel en Daria zijn kansrijk. En Lindsay is echt nog niet in out of the picture. Ik praat op dit moment niet zo veel over haar. Zij verdient de rust. Ik heb liever dat ze lekkere dingen kan doen en op haar eigen manier kan herstellen. Het meisje heeft heel veel doorgemaakt. Ik vind het niet eerlijk dat er elke keer wat over haar gezegd wordt, of wat anderen over haar denken. Wat haar potentie als rijdster nu is, weet ik niet. Ze heeft wél de capaciteiten om nog eens naar de Spelen te kunnen.”
Verder?
“We hebben geen mannen. Dat is dus lastig. In het ijsdansen is het veld zo sterk dat het een moeilijk verhaal wordt. Maar zeg nooit nooit, omdat je niet kunt voorspellen wat voor progressie mensen maken in een seizoen. Bij het dansen is het bijna politiek: met de juiste mensen en de juiste coaches praten, de juiste gesprekken voeren. Er komt meer bij kijken dan alleen goed presteren. Ik ben blij dat wij twee paren hebben die hun scores voor het WK hebben gehaald. Zij zijn van wereldklasse. Anders kom je niet op het WK. terecht De Olympische Spelen is een ander verhaal.”
Danilova en Tsiba 17e na eerste onderdeel WK voor paren
Het Canadese paar Deanna Stellato-Dudek (40) en Maxime Deschamps (32) voert na het korte programma op het WK kunstschaatsen in Montréal verrassend het klassement aan. Het duo (op de bovenste foto) troefde in het Bell Center, het imposante ijshockey-onderkomen van de Montréal Canadiens, de wereldkampioenen van 2023 - Riku Miura en Ryuichi Kihara - af. De in Amerika geboren Stellato en Deschamps lieten een score van 77.48 punten noteren, terwijl de Aziaten bleven steken op 73.53 punten. Sara Conti en Niccolo Macii uit Italië, een jaar terug goed voor de bronzen plak, nemen de derde plaats in op de lijst van 24 koppels.
Daria Danilova en Michel Tsiba moeten het voorlopig doen met de zeventiende plek. De klassering volstond om door te gaan naar de finale, waarin ze donderdagavond (Canadese tijd) hun vrije programma mogen laten zien. "Michel maakte helaas een kleine fout bij de sprong en het tweede rijtje van het jury-oordeel was iets minder hoog dan verwacht. Zo zit de sport in elkaar: soms krijg je een betere beloning, soms valt de score iets tegen", aldus de aandachtige toeschouwer Niki Wories. Tsiba beging de misser bij de drievoudige Salchow. Hij hield zich nog overeind met zijn armen, maar meer dan vijftig procent van zijn lichaamsgewicht was niet meer 'overeind', waardoor dat als een val wordt opgevat door de jury. "De rest van de elementen was goed uitgevoerd. We zijn een beetje verrast door de wat lage score voor de componenten. Nu ons uiterste best doen om te stijgen in het klassement, de onderlinge verschillen zijn gelukkig niet erg groot", aldus Tsiba zelf.
De uitslag van het korte programma van de paren is hier te vinden.
