Unieke schaatslocaties maken van een schaatswedstrijd een verhaal

Boedapest, WK Allround 2001 en EK Allround 2012
Met een historisch kasteel op de achtergrond vormde de ijsbaan van Boedapest het prachtige decor voor twee grote schaatstoernooien deze eeuw, maar al vanaf de 19^e eeuw werden er internationale toernooien georganiseerd. Ook de kunstschaatsers en ijshockeyers deden de Hongaarse buitenbaan aan. Het WK Allround van 2001 was een bijzondere editie, omdat de wedstrijden wegens de dooi in de avonden gereden moesten worden. Iets wat de ISU nooit eerder had gedaan. Rintje Ritsma moest op zondagavond lang wachten voordat het ijs hard genoeg was voor de afsluitende tien kilometer. “Ik weet nog dat ik daar de hele dag op mijn bed heb gelegen in m'n hotelkamer. En steeds alleen mijn rug rekken. Na een zware 1.500 en 5.000 meter moest toch dat oude lijf een beetje soepel blijven. Ik was vlak voor de wedstrijd ook heel duf en heb vreselijk lang warmgelopen.” Zijn concurrent Ids Postma wist zijn voorsprong niet vast te houden, waardoor Ritsma zijn vierde wereldtitel won.

In 2012 reisde de Europese top af naar Boedapest. Sven Kramer (foto boven achter Bob de Jong), die dat seizoen terugkeerde na een bovenbeenblessure, eiste de titel bij de mannen op, voor Jan Blokhuijsen. Ireen Wüst kon niet goed uit de voeten met de omstandigheden op het buitenijs en eindigde als derde achter winnares Martina Sablikova.

Göteborg, WK Allround 2003
In 2002 werd in het Zweedse Göteborg de Ruddalenbaan gerenoveerd. Over de oude buitenbaan kwam een dak en aan twee zijkanten werden wanden gezet. De andere twee kanten bleven open, waardoor de baan semi-overdekt was. Drie maanden na de opening was Göteborg gastheer voor het WK Allround van 2003. Cindy Klassen eindigde elke afstand op het podium, waarmee de Canadese de wereldtitel won. De Duitse schaatssters Claudia Pechstein en Daniela Anschütz vergezelden haar op het podium. Het toernooi bij de mannen was een Nederlands feestje: Gianni Romme, Rintje Ritsma, Ids Postma en Mark Tuitert vulden de eerste vier plaatsen in. Na 2003 zijn er geen grote internationale kampioenschappen meer in de Zweedse stad gehouden.

Krylatskoje in Moskou, WK Allround 2005, 2012 en WK Sprint 2009, 2012
Aan het begin van schaatsseizoen 2004/2005 werd in Moskou een nieuw ijspaleis geopend. Het won zelfs de Russische architectuurprijs van 2004. De voorzitter van de ISU, Ottavio Cinquanta, noemde het destijds ‘het Bolshoi theater van het schaatsen’, naar het indrukwekkende theater van de hoofdstad.

Het WK Allround van 2005 bleek het begin van een tijdperk, omdat Sven Kramer (derde) en Ireen Wüst (vijfde) voor het eerst meededen aan de mondiale strijd op de grote vierkamp. Wüst kroonde zich zevenmaal tot kampioen, Kramer liefst negen keer. Beiden ook in 2012, toen zowel het WK Sprint als het WK Allround gehouden werd in Krylatskoje. Ook Stefan Groothuis zal de Russische ijsbaan koesteren, hij werd er in 2012 wereldkampioen sprint. Vanaf 2020 is er enkele jaren niet geschaatst op de baan, de hal werd omgebouwd tot een coronahospitaal. Pas in de zomer van 2023 werden de bedden verruild voor een ijsvloer.

Olympisch Stadion Amsterdam, WK Allround 2018
In 1928 werden er de olympische atletiekmedailles verdeeld, bijna 100 jaar later lag er een ijsvloer. In 2014 vond onder de noemer ‘De Coolste Baan van Nederland’ een schaatsevenement plaats in Amsterdam, waarbij de beste sprinters en allrounders streden om de nationale titels. In de 41 dagen dat de ijsvloer in het olympisch stadion geopend was mochten ook andere schaatsers hun rondjes maken. Na het succes van 2014 werd er in 2018 het WK Allround gehouden. Wat vooral bijgebleven is van dat toernooi is de val van Sverre Lunde Pedersen. Niemand leek hem meer van de allroundtitel af te kunnen houden, totdat hij op twee derde van de race viel. Hij stond op, schaatste verder, maar de kansen op goud waren verkeken. En zo won niet de Noor maar Patrick Roest zijn eerste WK Allround. Miho Takagi won in Amsterdam haar enige wereldtitel Allround.

Tomakomai, World Cup 2018
De tweede World Cup van het seizoen 2018/2019 werd in het Japanse Tomakomai op hoogte verreden. Het was de eerste keer sinds de wedstrijd in Baselga di Pinè van 2008 dat er op een buitenbaan een World Cup gehouden werd. Nadien zijn er ook geen internationale toernooien meer in de Japanse stad verreden, waardoor enkele baanrecords nog steeds in Nederlandse handen zijn. Kjeld Nuis mag zich de snelste over 1000 meter (1.10,45) en 1500 meter (1.47,61) noemen, Ireen Wüst won destijds de 1500 meter (1.58,74). Jan Smeekens, winnaar van brons op de 500 meter, zei destijds het volgende over de omstandigheden: "Het is lang geleden dat ik op een 500 meter zó verrot ben gegaan. Je voelt de kou overal, in je longen, in je keel en op je ogen. Ik kreeg er hoofdpijn van. Toch vind ik schaatsen in de buitenlucht wel grappig."

De olympische banen
De olympische ijsbanen: een schaatsbaan van 400 meter, vol prachtige herinneringen aan de spanning, teleurstellingen en euforie gedurende de belangrijkste wedstrijden van een schaatsers carrière. De langebaanschaatsers reisden dit seizoen voor de tweede World Cup af naar Beijing, gastheer van de Spelen van 2022, maar het is niet gebruikelijk dat de ijsvloer na de Olympische Spelen blijft liggen. Zo is de Oval Lingotto in Turijn, waar Marianne Timmer in 2006 goud behaalde, wel behouden, maar wordt er niet meer geschaatst. De baan leek kanshebber op het olympische langebaantoernooi van 2026, maar volgens de laatste berichten is dat onwaarschijnlijk. De Richmond Olympic Oval van Vancouver 2010 is een multisportcentrum geworden, terwijl de ijsbaan in Sotsji (2014) omgebouwd is naar marktplaats. Onlangs is er op de olympische grond van Gangneung (2018) wel een groot toernooi georganiseerd: de Jeugd Olympische Spelen.

Met dank aan Nol Terwindt