“Quebec is een speciale baan. Het ijs is heel goed, al is het niet zo snel als de hooglandbaan van Salt Lake City”, vertelt Valérie Maltais, die uitkijkt naar de World Cup in haar stad. “Het wordt een geweldig weekend, want de tickets zijn helemaal uitverkocht. Er kunnen niet zoveel toeschouwers in als in Heerenveen, maar er zal alsnog een fantastische sfeer hangen. Met de aanmoedigingen van de Canadezen wordt het genieten.” Maltais is op twee uur afstand van Quebec geboren en veel familie en vrienden komen de schaatsster aanmoedigen.
Het wordt de eerste World Cup op de ijsbaan, die in 2021 ter vervanging van de buitenbaan kwam. “Jarenlang moesten de atleten uit Quebec in allerlei weersomstandigheden trainen. Iedereen is trots op deze nieuwe hal, wat fungeert als tweede nationaal trainingscentrum naast Calgary. Niet alleen omdat de topsporters er kunnen trainen, maar het is ook een plek om het schaatsen te ontdekken. We zien veel mensen het ijs betreden. Verschillende niveaus en generaties rijden er op klapschaatsen hun rondjes. En als je het langebanen niet leuk vindt, kun je shorttracken of ijshockeyen.”
“Deze internationale wedstrijd zal het schaatsen weer naar een hoger level brengen. Niet alleen in Quebec, maar ook in de omgeving. Overal zal het te volgen zijn en op vrijdag komen er duizend kinderen naar de wedstrijden kijken. Op de muren van de ijshal zijn er al tekeningen van de schoolkinderen. Het toernooi is een prachtige promotie voor de sport.”
Voor Maltais persoonlijk heeft de hal in Canada ook een bijzondere betekenis: “Zonder de nieuwe ijsbaan in Quebec was ik al gestopt.” Ze begon haar carrière als shorttrackster, behaalde verschillende medailles op WK’s en zilver op de Spelen, maar besloot in 2018 de overstap te maken naar de langebaan. Ze verhuisde vanaf Montréal naar de andere kant van Canada om in Calgary te trainen. Een succesvolle stap, want met Isabelle Weidemann en Ivanie Blondin werd ze olympisch kampioene op de ploegenachtervolging.
Na dit goud van 2022 verlegde Maltais haar prioriteiten. Ze wilde met haar verloofde, langebaanschaatser Jordan Belchos, terugverhuizen naar Montréal. “We werden ouder en wilden ons graag settelen. Jordans familie komt uit Toronto, ik kom uit het noorden van Quebec en we wilden niet altijd in het vliegtuig hoeven te stappen om naar huis te kunnen en onze familie te zien. Vanwege de coronacrisis waren de prijzen in Montréal enorm gestegen. We moesten meer dan een ton overbieden voor een huis. Toen zei een vriend dat hij een huis te koop had in Quebec. Twee dagen later stond het op onze naam. Mochten we wel naar Montréal zijn verhuisd, waren we beiden niet meer op het hoogste niveau actief. Het was meant to be.”
“We hadden in Calgary mooie resultaten behaald, maar ik was klaar voor verandering. Ik werd met open armen ontvangen en de overgang verliep soepel. Desondanks was ik de eerste zomer zoekende: Normaal zou ik nu deze training afwerken met de andere vrouwen, of was ik dit aan het doen.” Haar ploeggenotes Weidemann en Blondin bleven in Calgary, waardoor het gouden drietal was opgesplitst. “Dat gebrek aan trainingen zie je terug in de ploegenachtervolging. We rijden niet meer zo clean als tijdens de Spelen. Voor de volgende Winterspelen moeten we daar meer op focussen.”
Op individueel vlak bracht de overgang Maltais veel. “Wat voel je? Wat heb je nodig? Die vragen stelden coaches niet vaak aan mij in al die jaren als schaatsster. Nu ben ik daar veel meer mee bezig. Van nature ben ik een yes girl, zeg overal ‘ja’ op. Altijd wil ik anderen tevreden stellen en ga ik door. Nu wordt er echt naar mij geluisterd. Ik kan aangeven wanneer ik meer wil trainen op volume of juist rust nodig heb. Natuurlijk behoudt de coach het laatste woord, maar het is fijn om meer inspraak te hebben. Omdat we in kleine groepjes trainen krijg je ook meer aandacht van de coach. In Calgary had ik niet het idee dat ik iets miste, maar ik heb hier wel nieuwe dingen ontdekt. Door de huidige manier van coaching krijg ik meer zelfvertrouwen. De trainers luisteren naar mij en passen waar nodig het schema aan. Ik vertrouw erop dat ik volledig eerlijk kan zijn over hoe ik mij voel. Dit recept werkt heel goed voor mij.”
En dat blijkt uit de resultaten van de Canadese. Maart vorig jaar behaalde ze haar beste individuele klassering op een WK, vijfde, en afgelopen weekend won ze haar eerste individuele medaille op een World Cup: brons op de 3.000 meter. “Dit is het beste seizoen uit mijn carrière. Deze week heb ik mijn allereerste wereldbekerrace op de langebaan teruggekeken, omdat je zo snel vergeet waar je vandaan komt en hoeveel energie je erin gestopt hebt. Door al die inspanningen kan ik nu strijden voor het podium. Dat had ik nooit verwacht in 2018. Hopelijk kan ik dit doorzetten naar het WK... Nee, niet hopelijk. Mijn plan is om daar mijn eerste individuele medaille te behalen.”
Maar eerst de zesde World Cup, het programma, de loting en hoe de wedstrijden live te volgen zijn, vind je hier.
