Hoe plotseling de mededeling ook is, vreemd kun je het niet noemen. Struinend door de reeks artikelen die er over deze ‘sprankelende’ ijsfee de jongste jaren op dit platform is verschenen, kun je er met een beetje fantasie een bepaalde teneur in ontdekken. Schaatsen vindt Irene schitterend, maar d’r bestaat ook nog veel meer in het leven dat ze als belangrijk (en belangrijker, belangrijker etc) beschouwt. De familie, Dirkjan, de vriendinnen, ook gewoon eens uitgaan, noem maar op; je stuit elke keer in de grotere verhalen die niet alleen over schaatsen gaan, op zaken van alledag die als tentakels van een inktvis proberen grip te krijgen op de mens die er achter de wereldtopper schuilt.
Heel lang heeft ze die griezelige, sponzige armpjes weten weg te duwen, zich eraan kunnen ontworstelen, omdat ze die ongelooflijke schaatsdiva is voor wie presteren als een evangelie klinkt. De bezetenheid houdt haar seizoen in seizoen uit aan de gang. Soms wil ze niet eens, maar doet het gewoon. En steeds frequenter zoekt ze het daarbij in nieuwe uitdagingen. Prikkels heten die in de sportwereld.
In een lang interview in 2021, tijdens het jaarlijkse trainingskamp van de ploeg-Anema in paradijslijk en weldadig Livigno, laat ze weten dat ze kotst van de plek. Van de mythische bergtoppen als Gavia en Mortirolo die elke zomer vertellen hoe het met de vorm van de rijders is gesteld. “Wat mij betreft is het de laatste keer dat ik hier ben. Ik heb het echt gehad om me op deze plek te moeten klaarstomen voor de winter. Misschien moet ik eens naar iets anders uitkijken…”
Ze houdt woord. Livigno verdwijnt van de agenda, een Colombiaanse hoogtestage komt ervoor in de plaats. Aanbeden door de locals in het sportgekke Zuid-Amerikaanse land fietst Schouten met manlief en de meegereisde skeelerbroers Schipper de ene col op en de ander weer af, daarbij het in het trainingsschema ook ruimte creërend voor het inlineskaten en toeristische uitstapjes. Irene voelt zich er gelukkiger door, wat coach Anema alleen maar kan toejuichen. Hij vergroot de vrijheid van zijn ster in het team, wetend dat ze zo wat langer aan boord zal blijven.
Maar zie: ook aan de rekbaarheid van avonturen elders op de planeet om het plezier te waarborgen dat (voor Schouten in het bijzonder) nodig is om een carrière op hoog niveau voort te zetten, zit een grens. Na Colombia is Colorado gevolgd. Tenerife was al een toevluchtsoord om de conditie op te vijzelen, zodat ze weer in de winter kon vlammen.
Vlammen ja! En niet achteruit schaatsen, zoals ze doet in de World Cup van Beijing, dat nota bene een bedevaartsoord zou moeten zijn vanwege haar olympische successen. Schouten kan heel goed een baalgezicht opzetten (dat is afgelopen zondag ook prima in beeld wanneer Joy Beune haar een dreun verkoopt op de vijf kilometer). Deze zeperds – ze heeft er gelukkig niet al te veel meegemaakt – zijn de loerende tentakels die zich natuurlijk ook in het hoofd van de topsportster hebben genesteld (waar doe ik goed aan, want vind ik dit nog steeds net zo leuk als het normale leven?) en die dikwijls twijfels zaaien.
En vandaag is er geoogst door die lastpakken. Irene heeft het netjes gespeeld: de staf van Team Albert Heijn Zaanlander is al langer op de hoogte van het onvermijdelijke besluit. De houdbaarheidsdatum van een grootse schaatsloopbaan is verlopen. Dat was een keer te verwachten. Misschien niet nu, na drie gouden WK-medailles. Of: juist wel nu. Op het hoogtepunt.
Dan nog is het rauw-op-je-dak-nieuws. Toch?
