In ’t Hof zegt een stabiele basis nodig te hebben in deze fase van haar carrière om er het maximale uit te halen. In de formatie van Johan de Wit (Team Gold) werd ze weliswaar omringd door een paar mondiale toppers uit Japan en China (Miho Takagi en Zhongyan Ning) en uitstekende coaches, maar viel er in financiële zin niets te verdienen. Bij Orie kan ze weer een normaal salaris genieten. Van haar korte wenperiode, zeven jaar geleden, herinnert ze zich dat het team een geoliede machine was waar alles tot in de puntjes was geregeld. Daar kijkt ze nu opnieuw naar uit.
Toch liep het destijds niet goed. “Ik kwam als een jong, talentvol meisje bij een commerciële ploeg en kende op dat moment geen rem omdat ik mezelf wilde bewijzen. Daardoor werkte ik me compleet over de kop”, geeft ze als reden aan voor het snelle vertrek.
Sindsdien heeft ze veel geleerd en is ze als schaatsster verbeterd. Dat had Johan de Wit ook in de gaten en hij gaf In ’t Hof de kans om aan te pikken bij de Aziatische trein. Door een langdurende blessure aan haar knie (water bij nader inzien een scheenbeenbreuk bleek te zijn) kwam ze nimmer in het goede ritme en bleven de prestaties achterwege. Dat was (deels) de reden voor De Wit om niet verder te gaan met In ’t Hof, die in een gesprek aangaf dat ze zelf evenmin nog heil zag in de samenwerking.
Nu mikt ze op nieuwe vooruitgang in het geel-zwarte tenue, die uiteindelijk moet resulteren in een startbewijs voor de Winterspelen van Milaan. In Beijing deed ze ook mee: op de 5000 meter eindigde ze als zevende.
