50.000, misschien nog 10.000 euro meer. Dergelijke bedragen mag Isabelle van Elst als Belgische schaatsster op een of andere manier ophoesten, wil ze een compleet winterseizoen kunnen draaien. Dat is wat je de spreekwoordelijke andere kant van de (topsport)medaille noemt. Het oogt allemaal prachtig - World Cups in Japan, China, de VS en Canada, en dan ook nog een WK op het Noord-Amerikaanse continent (Calgary) – maar het merendeel uit eigen knip te moeten betalen, is een serieuze, extra horde. Van Elst hoor je echter niet klagen. Sinds ze schaatsbelgische is, en opgenomen wordt door de Noorse nationale ploeg, probeert ze zoveel mogelijk het leven van een atlete te leven die de blik heeft op vooruitgang, beter worden en grenzen verleggen. Dat is de uitdaging tot aan 2026, en ze beseft: er moet nog veel terrein worden gewonnen.
De financiële zorgen tackelt de Koninklijke Belgische Snelschaatsfederatie (KBSF) wellicht gedeeltelijk. Van Elst heeft goed contact met de mensen van de bond. Momenteel is het nog onduidelijk wat de bijdrage voor bijvoorbeeld de World Cups is. “Ik heb geen recht op een stipendium vanuit Sport Vlaanderen, omdat ik afgelopen seizoen niet in de top-8 ben geëindigd van het WK. Binnenkort krijg ik meer informatie over wat ik moet betalen. Ik ga er gemakshalve maar vanuit dat ik het meeste zelf moet regelen. Dan kom je ook niet voor verrassingen te staan”, vertelt de Bennebroekse (25).
Ze heeft de hulp ingeroepen van drievoudig olympisch kampioene Yvonne van Gennip die met haar talentfonds al tal van noodlijdende sporters heeft bijgestaan, het zij door een donatie, het zij door het opstarten van een crowdfundingsactie. “Via haar website (zie kader) wil ik iets opzetten om mensen te interesseren voor mijn droom. Misschien hebben de grote bedrijven niet direct belangstelling, maar waarom zouden er geen personen zijn die denken van Oh, haar willen we best een stukje helpen richting de Spelen.”
“Verder ben ik druk bezig met m’n eigen website waarop ik nieuwsgierigen ook wil doorsturen naar de crowdfunding. Er is een brochure beschikbaar waarin staat beschreven wie ik ben, wat ik doe, wat ik nodig heb, en waar naartoe het geld precies gaat gedurende een seizoen. En wat mensen of bedrijven die me willen sponsoren kunnen terugverwachten. Elk bedrijf is verschillend. Het ene ziet er meer in om bijvoorbeeld een clinic te doen met alle werknemers, een andere onderneming vindt het juist leuk een keer bij een wedstrijd aanwezig te zijn, of wil haar logo's op het pak hebben. Ik ben er heel flexibel in, sta open om heel veel dingen voor een bedrijf te doen, omdat ik weet hoe hard je een geldschieter nodig hebt.”
Met de hulp van een olympisch kampioene naar Milaan..?
Yvonne van Gennip hypnotiseerde sportminnend Nederland in de winter van 1988 door op de Olympische Winterspelen van Calgary naar drie gouden medailles te schaatsen. De geboren Haarlemse kwam tot die goldrush mede omdat ze als jong rijdstertje geen zorgen had gekend over de financiering van haar sport. Maar ze realiseerde zich ook dat niet iedereen dat geluk had en heeft, en daarom is ze later een initiatief gestart om jonge, beloftevolle atleten in tal van sporten op weg te helpen. Het Yvonne van Gennip Talent Fonds blijkt een voltreffer. Naast een financiële bijdrage biedt het fonds kinderen en jongeren de kans via het platform Talentboek een crowdfunding te beginnen. “Het is een vorm van zelf (leren) ondernemen om ambities waar te maken”, legt Yvonne uit.
Ook Isabelle van Elst wil proberen een deel van haar sportbudget op deze manier bij elkaar te verdienen. Sinds deze week staat ze in het Talentboek. ‘Ik heb ervoor gekozen om mijn eigen avontuur te volgen’, valt er in haar introductie te lezen. ‘Als Belgisch atlete, aangesloten bij het Noors nationaal team, mijn hoogst haalbare niveau bereiken op de Olympische Spelen van Milaan op zowel de 500, 1000 en 1500 meter. Door een gestructureerde weg richting de Olympische Spelen met meer focus op de middellange afstanden in een allroundploeg hoop ik grote progressie te laten zien op de 1000 en 1500 meter. Nu ik op de goede weg ben en de resultaten van het harde trainen zichtbaar worden, wil ik er graag alles aan doen om in 2026 mijn hoogst haalbare niveau te laten zien op de Olympische Spelen van Milaan.
Met deze campagne wil ik naast mijn zoektocht naar sponsors mijn weg richting de Olympische Spelen mogelijk maken en daar heb ik jullie steun voor nodig’.
Kijk voor meer informatie hier.
“Het kost wel veel tijd”, erkent de Noord-Hollandse. “In feite is het een fulltime-baan die ik naast het schaatsen heb. Echt hoor, alle ondersteuning is heel welkom. De Belgische schaatsers zijn zich intussen veel bewuster geworden van de hoge kosten en daarom zo dankbaar voor het deel dat de KBSF mogelijk wel kan neerleggen.”
Tegenover het financieel jongleren dat Van Elst doet om de eindjes aan elkaar te knopen, staat Noors maatwerk waarvan ze (tegen een vergoeding) optimaal kan profiteren. Vorig jaar sloot ze zich aan bij de selectie van Bjarne Rykkje, nu is er door te testen en te meten een veel beter beeld van wat ze kan en moet doen om dichter in de buurt te komen van de beste rijdsters op haar afstanden, met name de sprintnummers. “Wat ik in 2022-’23 heb gedaan, was basistraining, oftewel veel uren op de fiets. Ondertussen weten de trainers en ik veel beter wat wel en niet werkt. Er is meer individuele benadering, ook omdat ik een van de weinige schaatssters in de Noorse allroundploeg ben die de korte afstanden rijdt. Als we gaan fietsen, rijd ik minder uur dan de anderen, zodat ik ook tijd kan besteden aan krachttraining of een specifieke sprinttraining. In mijn tijd bij Worldstream volgden we allemaal voornamelijk dezelfde lijn. Nu krijg ik maatwerk.”
Dat moet leiden tot snellere tijden. Haar persoonlijke topscores dateren alweer van respectievelijk december 2020 (500 meter), maart 2019 (1000 meter) en oktober 2021 (1500 meter). Van Elst voert aan dat een hardnekkige luchtweginfectie aan het begin van vorig seizoen haar behoorlijk heeft dwarsgezeten. “Acht weken kon ik niets doen. Dat heeft een grotere invloed op de prestaties gehad dan het moeten wennen aan de nieuwe omgeving. Ik was lang mijn stem kwijt, kon deze misère niet gebruiken en gaf mezelf niet de ruimte om rustig te herstellen. Ik wilde World Cups rijden. Stavanger kwam te vroeg, de wereldbeker in Heerenveen misschien ook. Maar ja, ik moest ergens beginnen.”
De races in Thialf vormden de aftrap van het seizoen, ruim een maand later dan de bedoeling was. “Ik ben uiteindelijk heel blij hoe ik me heb kunnen blijven verbeteren, ondanks de acht weken die ik moest missen. In elke wedstrijd maakte ik stappen. Rond het wereldkampioenschap (2-5 maart 2023) had ik het gevoel weer een beetje de oude te zijn. Ik hoop dat het komend jaar weer zal zijn zoals normaal, dus geen gekke dingen. Vanuit een goede zomer meteen doorschakelen naar de opbouw van het winterseizoen. Zonder al te veel bewijsdrang, die is heus niet groter in deze omgeving dan wanneer je tot een commercieel team behoort. Daar krijg je betaald, heb je een mooie plek en wordt alles voor je geregeld. In zo’n situatie voelt voor mij eerder dat je iets hebt te bewijzen.”
