Jens van ’t Wout zegt gewoon: “Oh, ik ben direct doorgegaan na het WK Shorttrack in Zuid-Korea. We hebben nog even gekeken of ik niet bij de Koreanen kon meetrainen om zo de jetlag even uit te stellen, maar dat lag allemaal wat gecompliceerd. Toen ben ik ook maar naar Nederland gevlogen en heb ik me aangesloten bij de ploeg van Dave Versteeg (Team Wadro KTT Noord, red.), omdat ik geen zin had in rust. Ik kon mooi nog twee weken doorgaan, net zo lang als de pauze van de nationale selectie was. Ben ik vervolgens kalmpjes aan gaan beginnen met krachttraining en fietsen. Nee, daar zei Niels (Kerstholt, de bondscoach, red.) niets van. Ik doe wat ik zelf wil in zo’n periode, want ik voel best wanneer ik vermoeid raak. Dan denk ik: oké, ik moet stoppen. Dat is me nog niet overkomen. Mentaal evenmin. Daarvoor heb ik lang niet genoeg geracet in mijn leven.”
Een speciale hoor, die Jens. Hij, twee weken voor z’n 22e, is zonder discussie de beste shorttracker van Nederland. Iemand die in het nu leeft. De dag van vandaag telt, gisteren is voorbij en wat morgen komt, ziet-ie dan wel. Ergens op zijn arm staan enkele Japanse tekens getatoeëerd: ukiyo. Het woord verwijst naar een gemoedstoestand die de nadruk legt op het leven in het moment, los van de moeilijkheden van het leven. “De moderne vertaling is zwevende wereld”, weet Van’t Wout, voor hem kortweg het synoniem van ‘pluk de dag’. Boeddhisten gebruikten de term als ze het over het aardse vlak van dood en wedergeboorte spraken, waaruit ze verlossing zochten. Aldus de uitleg van het onvolprezen wikipedia…
“In mijn gedachten ben ik heel erg met nu bezig. Ik denk nooit aan verleden of toekomst. Als mensen me vragen wat ik ga doen, moet ik hen het antwoord schuldig blijven. Zo is het ook in ons gezin. Wat gaan we eten? Ja, geen idee. Ik moet nog boodschappen doen. We zien het wel, begrijp je?”
Ah ha, een flashback. Terug naar Montréal, eind oktober 2022, waar de toen nog niet ontdekte ster van het circuit vertelde dat hij geen idee had wat hij de volgende dag zou doen op het ijs. Raceplan? “Dat heb ik nooit. Ik doe maar wat en kijk wat er gebeurt.” Het is dus instinct. Als je dat op zo’n manier ontwikkelt, wordt het sterk. En nóg belangrijker, het maakt hem onberekenbaar voor de tegenstanders. “Dat komt van m’n vader. ‘Doen, nú, want je weet niet wat er morgen staat te gebeuren. Dat zegt-ie heel vaak.”
De toelichting verklaart veel. Van ’t Wout zal weinig zorgen aan de kop hebben, en met de focus puur op zijn sport (én winnen, liefst alles) wordt alles een stuk overzichtelijker. De batterij (geest en lijf) vullen lukt hem door zich continu over te geven aan zijn passie. Momenten van ontspanning buiten het ijs? Zeker, het sleutelen met z’n pa aan een oude motorfiets, een Yamaha Virago uit 1985 leidt Jens voldoende af. “In de zomermaanden doe je aan krachttraining en fietsen. Dat kost minder tijd dan schaatsen, waardoor ik tussendoor ruimte heb voor die motor. Het is een choppermodel dat we ombouwen tot caféracer”, vertelt Van ’t Wout. Hij verandert van zithouding, helt wat meer achterover om te laten zien wat er door het knutselen verandert. “Zo zit je op een chopper, en straks liggen we voorover. De achter- en voorvering zijn die van een racemotor. Er zit niet heel veel op qua cosmetica. Het is een motorblok, een tank en twee wielen. Niet per se om er hard op te racen hoor. We willen wel in leven blijven.”
Knetteren bewaart hij voor op de shorttrackpistes. Vandaar dat Van ’t Wout eerder deze week tijdens de seizoenspresentatie van TeamNL Shorttrack zo vol verlangen uitkeek naar de eerste wedstrijden. Van de trials werd hij niet onmiddellijk enthousiast (‘Ik race ze alleen om te winnen’), het aanstaande weekend van het Daikin NK kon hem meer bekoren. Vorige winter pakte hij alle titels. Dat moet een passend vervolg krijgen. Heel resoluut: “Ik zal niet zeggen dat ik alles wil winnen, want dat is niet mogelijk in shorttrack. Maar als je een keer goud hebt veroverd, wil je dat in het vervolg alleen maar herhalen.”
“Toen ik in Montréal en Salt Lake City een wereldbeker won, kreeg ik ineens het besef. Ik kan die ook, winnen. Daar groeide mijn drive enorm door. In Amerika was ik al bezig met de zomertraining van dit jaar. Ik was de beste op de 1500 meter in Salt Lake; de Koreaan Ji Won Park stond voor de rest in andere wereldbekers met goud om zijn nek op dat nummer. Die jongen was zo dominant. Ik wilde hem toen al meer verslaan dan in die ene race en daarom dacht ik al na over de manier van trainen. Het is duidelijk dat ik me op veel vlakken nog kan verbeteren. Nee, moet. Maar met plezier hè. Van shorttrack word ik blij en zodra ik op het ijs stap hoef ik nergens aan te denken.”
Alleen aan nu. En aan winnen, waarschijnlijk.
Informatie over het Daikin NK Shorttrack staat hier.
