Penalty’s horen bij shorttrack als een puck in het ijshockeyspel, maar de straf die de meest succesvolle rijdster van TeamNL in Montréal zaterdag krijgt na een vermeende armblok bij nota bene ploeggenote Selma Poutsma, lijkt wel heel gemakkelijk uitgedeeld. Lang nadat de Maurice-Richard Arena is leeggestroomd, loopt de bondscoach van Nederland zichtbaar met zijn ziel onder de arm. Het verzoek of er nog even kan worden nagepraat, hoeft niet eens te worden vervolgd met een vraag. Kerstholt begint zelf te spuien, en het is logisch, na een op veel meer fronten bewogen middagje, dat de discutabele maatregel tegen Velzeboer als eerste aan de orde komt.
“We hebben het over de twee snelste vrouwen van de wereld in deze sport, hè, dat is toch duidelijk. Nou, als die twee om de plaatsen een en twee aan het vechten zijn, kan er altijd wat gebeuren.” Met stemverheffing: “Maar ik zie op de video niet dat ze elkaar raken. Ik kan het gewoon niet vinden in die beelden. Nou, dan ga ik vragen stellen bij de ISU. Je snapt dat ze zo’n uitslag niet veranderen. Zo werkt dat niet. Je kunt je beklag doen en dan krijg je als antwoord: ‘Ja, bedankt, leuk van geleerd’. Daar kopen we niks voor.”
Kerstholt pakt onmiddellijk een ander wedstrijdmoment bij de pinken. In de finalewedstrijd van de 1500 meter voor mannen is Jens van ’t Wout benadeeld door een opponent.
“Jens wordt heel hard vastgepakt en valt daardoor stil. Er gebeurt niets mee. Jens eindigt als vierde. Je koopt er niets voor. De scheidsrechters vond ik vorig weekeinde heel erg goed. Als tijdens die World Cup een situatie een clear and obvious-penalty was, werd die ook gegeven. Ik houd daarvan. Gisteren en vandaag is het duidelijk niet zo. De rijders weten dan ook niet meer waar ze aan toe zijn. Dat maakt me stront-chagrijnig. Het voelt machteloos. Het enige dat ik kan doen, is dat ik weer kan zeuren bij Nathalie van de ISU van: wat is dit nou? Is dit zo clear and obvious? Ik snap er helemaal niets van. Zo loop ik nu weg na een toernooidag. Maar dat wil ik eigenlijk niet.”
De Utrechter lijkt dan hardop een fragment uit het onderhoud met de jury te dicteren. ‘Nee, scheidsrechter. Xandra ligt op 2. Niet op 1, want Selma ligt op die positie. Ze probeert het buitenom en dat doet ze hartstikke mooi’. Ja, denk ik nu, volgende keer toch iets meer ruimte nemen. Dan ga ik naar dat soort dingen kijken. Tegelijkertijd voelt het heel erg als onrecht. Oh ja, Selma raakt uit balans, waardoor die Canadese (Rikki Doan, red.) eroverheen vliegt. Ik ben benieuwd of het een penalty zou zijn geweest, wanneer Selma was blijven staan en tweede zou zijn geworden. Zo voel ik dat een beetje. Al wil ik niet zo zijn of op die manier praten.”
Er is wel bijval voor hem. Weliswaar afkomstig uit zijn eigen kamp, maar het typeert de onvrede over de arbitrale dwalingen. Ook Selma Poutsma, doorgaans de bescheidenheid zelve en iemand die het liefst niet openlijk kritiek uit, vindt dat de scheidsrechters en juryleden niet erg consequent zijn in het naleven of toepassen van de regels. “Ze treden anders op. Het ene moment reageren ze heel scherp, even later juist niet.”
Jens van ’t Wout refereert aan de overtreding uit zijn wedstrijd die Kerstholt reeds heeft benoemd. "Hwang Daeheon (een van de betere Koreanen, red.) komt binnendoor en pakt mijn heup vast, op zijn Hwangs. Niet alleen ik, maar iedereen vindt dat naderhand een penalty waard. Ik wil dat niet als excuus gebruiken voor mijn vierde plaats. Het zou wel prettig zijn geweest wanneer er naar gekeken zou zijn, net zoals de jury dat heeft gedaan met het geval tussen Xandra en Selma. Ik ben niet gevallen, wél door die actie van Hwang stil komen te staan. Mijn rit is erdoor verpest. Selma maakt de beweging alsof ze achterover zou vallen, daar is naar gekeken.”
Van ’t Wout draagt een ander voorbeeld aan van de mannenrelay. Nederland is volgens hem de dupe geworden van de ‘enorm goede acteurs uit Kazachstan’, die moord en brand zijn gaan gillen, alsof er iets heel ernstigs aan de hand is. "Ja, ze rijden op 2 en zijn plotseling terug op 4. Alle reden om de beelden daarvan terug te zien, vinden de scheidsrechters. Als de sport op deze wijze beïnvloed kan worden…., is dat niet juist. Nu worden degene die overdrijven in hun bewegingen eerder beloond. Soms lijken ze zelf niet te snappen wat ze doen.”
“Zo geweldig frustrerend”, oordeelt Kerstholt opnieuw. Hij wil niet in dat negatieve blijven hangen. “Ik moet deze affaire op een goede manier afsluiten. Want vergeet niet dat we ons op dit moment zo f&%king snel en goed. Bij de mannen en bij de vrouwen. Dat geeft mij een goed gevoel. Dat betekent dat de sporters in orde zijn, zeker ten opzichte van vorige week. Ze hebben er een stap bij gedaan. Er is extra scherpte. Ja, het klopt dat er vandaag weer veel is misgegaan. Toch houd ik vol: we kunnen op elke afstand goud winnen. Mannenrelay, vrouwenrelay, mixed relay, ook in dit veld. Dan is het irritant dat er slechts twee zilveren medailles zijn behaald. Ik heb even gedacht dat we weer in de buurt van het recordaantal van de World Cup van verleden seizoen (zes plakken) zouden kunnen komen. Mits het een beetje oké zou lopen allemaal.”
Niet dus. Nog een finaledag. De verzameling eremetaal kan worden uitgebreid. “De snelheid ervoor zit in de benen. Dat denk ik tenminste, als coach. En de ploeg gelooft dat ook.”
Kortom, het is nog even wachten totdat de kassa rinkelt. Mits de scheidsrechters ook hun duit in het zakje doen...
