Friso Emons doet het nog een keer voor. Als een soort levende paspop beweegt de Tilburgse shorttracker van de nationale trainingsselectie (NTS) zijn lichaam in hoog tempo op en neer, kantelt hij zijn romp, zwaait hij de armen van boven naar beneden en eindigt hij in een bijna-onmogelijke houding van benen en bovenlijf.
“Snap je nu dat je al gauw het idee hebt dat je in een schaatspak wordt tegengehouden? Dus dat het daarom lekker is een pak te creëren waarin een rijder zich prettig voelt. Niet het idee hebben dat je je in een harnas moet voortbewegen, cru gezegd, hè”, voegt hij er met nadruk aan toe. “Het is niet voor mij alleen. Het gros van het team is zoekende, ik ben hier namens ons allemaal.” Hij wil zich deze middag op het kantoor van Sportconfex in Assen niet als de grote zeikerd presenteren, maar positief-kritisch een bijdrage leveren aan de nieuwe creatie op shorttrackgebied: een toppak dat sneller dan ooit is én net zo comfortabel zit als een tweede huid.
Logisch geredeneerd is het onmogelijk, die combinatie. Bert van der Tuuk, de eigenaar van het Groningse bedrijf dat al dertig jaar aan een nooit eindigende speurtocht bezig is naar het volgende kwaliteitsniveau van sportkleding, met name in het wielrennen en langebaanschaatsen, weet hoe lastig het is. Als de wegen van comfort en aerodynamica elkaar kruisen, is het meestal hommeles. Rubber blijkt het beste materiaal, dat wijzen de windtunneltesten uit, maar het minder snelle lycra is wat rekbaarder en daarom ook zeker zo geliefd onder atleten. Soms krijgt Van der Tuuk een punthoofd van die sporters en hun wensen. Verwijzend naar de fietsscene kan hij zich nog prima herinneren hoe die conservatievelingen bij de introductie walgden van de strakke pakken en druppelvormige helmen. ‘Leuk voor de marketingpraatjes, niks anders’, was de reactie.
“Renners zijn intussen gelukkig wat verder, zich ervan bewust dat aerodynamica ertoe doet. Ze beseffen dat hun tijdritpak per definitie niet goed zit. Shorttrackers hebben wat dat betreft nog een lange weg te gaan, zeker nu we op rubberpakken overstappen. Niet allemaal trouwens, de vrouwen trekken die veel makkelijker aan, omdat ze eerder tevreden zijn. Heeft er wel mee te maken dat er een vader is geweest van een rijdster die ons dwong wat anders (veiligers, red.) te produceren wat naderhand door de internationale schaatsbond als nieuwe regel werd ingevoerd…. twee pakken over elkaar aan.”
Op de Winterspelen van Milaan 2026 verschijnt TeamNL in compleet nieuwe pakken. “Voor het eerst in acht jaar wordt het totaal anders. De pasvorm hoeft er niet onder te lijden, maar delen van het pak veranderen van samenstelling. De veiligheid van de atleten komt niet in het geding: dat is onze grootste prioriteit. Altijd.”
Zover is het nog niet. Eerst een raceoutfit scoren die voldoet in de World Cups en de andere grote toernooien van deze winter. Emons, die al verschillende keren heeft overlegd met Sportconfex, legt in het naaiatelier aan een ontwerpster uit wat de hobbels zijn. Bij veel rijders is bijvoorbeeld de knieholte een knelpunt. “Te veel stof zorgt ervoor dat het op die plek als het ware opkrult en daardoor een vervelend gevoel ontstaat. Dat moet worden voorkomen. Maar ik ben ervan overtuigd dat we bij dit bedrijf op de juiste plaats zitten. Ze weten hier echt wel wat ze aan het doen zijn.”
Het wordt nog vaak passen, meten en weer iets meer weten. Of het eindresultaat voor ultiem geluk zorgt? Dat zullen de klasseringen op het ijs eerder doen. Bovendien: goede pakken helpen wellicht een beetje; het overgrote deel van de prestaties moeten de heren en dames shorttrackers immers zelf leveren.
