Vijfduizend krijsende mannen en vrouwen die zwaaien met vlaggen en voor de Koreaanse warriors op het ijs net zo’n sterk front van supporters vormen als het Legioen van Feyenoord. Het is niet moeilijk je een beeld te vormen van de aanstaande gekte rondom de populaire sport in dit deel van de wereld. In 2020 zou de mondiale strijd in Seoul plaatshebben. Als gevolg van de coronapandemie ging er toen een streep door. Het toernooi is nu in de herkansing en dat zorgt in elk geval voor een sterke magneetwerking op het publiek.
“Binnen drie minuten, heeft een rijder van hun ploeg verteld, waren alle kaarten uitverkocht. En die waren alleen beschikbaar voor mensen met een Koreaans paspoort”, beweert Sjinkie Knegt, een paar uur na een van de laatste trainingen. De Fries is dankzij de zeven keer dat hij al voor een wedstrijd de miljoenenstad heeft bezocht, inmiddels redelijk bekend met de Aziatisch taferelen. “Dit weekend zit het kennelijk bomvol, maar het kan net zo goed helemaal leeg zijn in dat stadion. Beter, dat het tot de nok toe is gevuld: krijg je leuke wedstrijden van hoor. Ik heb hier mooie races gehad.”
Seizoen 2014-’15 bijvoorbeeld, toen reed-ie naar zilver in de World Cup op de 500 meter en was er brons op de 1000. Op het enige verreden wereldkampioenschap dat in de geschiedenis aan de hoofdstad was toegekend (2016) ontbrak hij. “Misschien wordt dit WK dan wel het mooiste voor me. Kan zomaar”, zo denkt de ‘Schicht van Bantega’ hardop, nooit te beroerd wat gewaagde beweringen de ether in te slingeren. “Ik voel me goed, ik rijd lekker en volgens mij ben ik weer wat beter dan vorige maand, toen ik zilver pakte op de World Cup in Dresden.”
Zoals bekend liet Knegt het een maand terug donderen binnen de nationale selectie, waarbij hij met name de staf niet spaarde omdat hij niet tevreden was over het trainingsschema. De uitkomst was dat hij in de weken naar het WK wat meer aan het gewenste duurwerk is toegekomen. “Nou”, haakt hij in om te verbeteren, “in de periode daarvoor ben ik al m’n eigen weg ingeslagen. Dat lijkt prima uit te pakken. Ik ben er blij mee op dit moment.”
Met andere woorden: Knegt gaat graag de confrontatie aan met het Koreaans leger onder aanvoering van Ji Won Park, in vijf van de zes wereldbekers de beste op de 1500 meter. “Die mannen leven ervoor. Doen wij in Nederland ook, maar het is hier anders. Als een Koreaan kan meedoen aan een wereldkampioenschap moet die al echt héél goed zijn. Dat is hun voordeel”, oordeelt hij, doelend op de onderlinge selectieoorlog die zich achter de schermen afspeelt. “De vijf die nu op de lijst staan, kunnen zo vervangen worden. Is er iemand geblesseerd? Dan trekken ze een ander uit de hoek die ook wedstrijden op topniveau kan winnen.”
Het zit ’m deels in het bijna krankzinnige systeem van de trials die doorgaans in april plaatshebben: de grote schifting van de beste atleten. “Het hele seizoen zijn er wedstrijden en op basis daarvan komen 36 shorttrackers in aanmerking voor de trials, het toernooi dat de nieuwe groep van rijders oplevert die de winter erop de World Cup ingaat. Alle grote jongens moeten daaraan meedoen, met uitzondering van degene die wereldkampioen is geworden. Je kunt je voorstellen dat de mannen die de hele World Cup en het WK hebben gedraaid, in april onderhand klaar zijn met shorttrack. Mogen ze nog eens een piek zien te halen tegen gasten die zich volledig hebben toegelegd op deze trials. Dat zorgt ervoor dat de grootste toppers zomaar een paar seizoenen van het toneel zijn verdwenen, omdat ze zich niet hebben weten te plaatsen. Yoon-Gy Kwak (een levende legende in Korea, red.) zei altijd: ‘Dit is de moeilijkste wedstrijd van het jaar voor mij. Er is nergens ruimte op de baan, alles rijdt op elkaar. Het is een aaneenschakeling van gekke botsingen’”, aldus Knegt.
Die sportcultuur fascineert Knegt, al zou hij er nooit in gedijen. Hij kent de verhalen van anderen die er wilden trainen om beter te worden. “Heb ik nooit overwogen. Ik denk ook dat Koreanen je heus niet bij een topteam laten aansluiten. Als je dan iets wilt, moet je ook met het nationaal team kunnen meetrainen. Ik zou er geen heil in zien. Het verschilt zoveel van onze aanpak. Zij fietsen helemaal niet, wat ik belangrijk vind. In plaats ervan rennen ze de hele dag en doen ze veel droogtrainingen en andere gekkigheid met gewichten. Dat is niet voor mij weggelegd, denk ik. Maar ze blijven altijd goed in shorttrack, dat is erg bijzonder.”
Tijdens de zomer van 2016 kruiste er een speciale Koreaan zijn pad in Heerenveen.
“Er trainden er vier mee bij ons. Een van hen was een leftover in Korea, die het nationaal team niet had gehaald, schijt-irritant vond ik hem. Ik was op dat moment veruit de beste in Nederland. Dat kereltje zat op de universiteit, was superjong. Hij en die drie stonden met ons op het ijs. En ik werd niet goed van die gast. Die jongen was niet bij te houden. Ik werd er echt vier weken lang dag in dag uit afgereden. Ja, echt serieus. Die zat niet in het team, hè. Ik dacht what the fuck gebeurt me hier? Ik kon hem wel enigszins bijhouden, maar meestal….nee, het ging nergens over.”
De marteling kwam ten einde toen er een Koreaans selectielid geblesseerd raakte tijdens de World Cup in Salt Lake City. “Er moest iemand worden ingevlogen. Stuurden ze die dwaas. De eerste de beste wedstrijd die hij reed, stond er een wereldrecord op de 1000 meter op het bord. Terwijl hij nota bene het hoofdprogramma niet eens had gehaald. Hij zat in de herkansingen, door toedoen van mij met Wu Dajing. Ik heb twee of drie rondjes aan de buitenkant gereden waardoor dat mannetje niet kon inhalen en er als nummer drie uitvloog. Hij presteerde het om in de kwartfinale van de herkansing 1.20,8 te rijden. Dat zijn twee heel snelle 500 meters achter elkaar.”
Knegt heeft zijn naam lang geheimgehouden. “Daeheon Hwang heette hij. Vorig jaar won hij goud op de 1500 meter en zilver met de mannenrelay in Beijing. Hij frustreerde me die zomer behoorlijk, ja. Jeroen (Otter, de toenmalige bondscoach, red.) vond het prachtig. Iemand die over is in Korea sturen ze naar Nederland. Dan verwacht je niet dat je er iets aan zult hebben. Dat zegt iets over de breedte van de sport daar. Wanneer wij een rijder naar Korea sturen die bij ons niet mee kan, dan hebben zij er hier niets aan.”
Over Koreanen gesproken: Knegt treft er vrijdag, zoals gebruikelijk de kwalificatieronde voor het hoofdtoernooi, direct een in de kwartfinales van de 1500 meter. June Seo Lee (22) kent de piste als kind van de Mokdong arena waar hij in 2010 begon met shorttrack van haver tot gort. Overleven mag geen groot probleem zijn, wetend dat de nummers 1 en 2 doorgaan, plus de drie tijdsnelsten van acht heats. “Ik ben tevreden wanneer ik de finale bereik van deze afstand. Als ik daarin slaag, is in mijn ogen alles mogelijk”, gelooft de 33-jarige rijder, die verder aan de 1000 meter meedoet. “Is moeilijk te voorspellen hoe dat zal lopen. De ene keer wil het beter dan de ander. De loting wordt voor mij heel belangrijk. Ik ben niet echt iemand van de start en als je dan een verkeerde positie krijgt, achteraan moet beginnen en ze voor je lekker gaan zitten blokken, ben je snel gezien. Negen rondjes zijn in zo’n situatie zo voorbij. Bij de mannen is het erg lastig dan op kop te komen of op een plek waar je wat kunt uitrichten.” Wat de voorronde betreft kan hij onmogelijk klagen: Knegt vertrekt van startpositie 2 in een heat met vier man van wie er sowieso twee zich plaatsen voor de volgende serie.
Alle info over het WK Shorttrack in Seoul vind je hier.
