Hij streek een maand geleden neer op een bank van het terras dat direct naast de ijsbaan in Bormio is gelegen. Open blik, enthousiast verteller en barstend van de ambities. “Ik ben zo blij dat ik hier ben. Dat ik nu deel uitmaak van Shorttrack TeamNL, was een doel op zich”, zei hij, nadat hij was geconfronteerd met zijn blessureverleden. Dan, zichzelf weer met beide voeten op de grond plantend: “Nu begint het pas.”
Was getekend: Hugo Bosma (22). Ondernemer-in-de-dop die handig is met online marketing en daarin straks – lees: als zijn shorttrackcarrière is geworden wat-ie zich ervan voorstelt sinds hij is gegrepen door de sport – wil doorgroeien. De commerciële aanleg heeft de Brabander van zijn ouders; vader handelt in gezondheidsproducten, moeder is als zelfstandig therapeute werkzaam. “Ze helpt mensen op geestelijk niveau om weer tot zichzelf te komen en gelukkig te leven.”
Zo te horen had en heeft Bosma daar geen behoefte. “Oh, jawel, zo af en toe vind ik het heel fijn als ze me advies geeft. Ik ben zelf een gevoelig iemand en misschien heb ik op dat vlak een stapje voor ten opzichte van personen die dat minder hebben. Mijn moeder kan me echt weer in m’n kracht zetten.”
Dat zou het geval kunnen zijn geweest in de late tienerjaren wanneer Bosma twijfels had over zijn sportieve toekomst, veroorzaakt door blessures. In zijn laatste jaar als B-junior liep hij een hersenschudding op terwijl hij op trainingskamp was in Salt Lake City. “Ik zat er mentaal even doorheen, had wellicht een andere route moeten kiezen met meer ingebouwde rust. Er was onduidelijkheid: was het nou wel of geen hersenschudding? Ik keerde terug uit Amerika, ging weer trainen en kreeg daarna de raad om rustig aan te doen. Het was een heel geklooi, totdat ik in contact kwam met een chiropractor die me goed begeleidde. Aan het einde van het verloren seizoen kon ik nog wat leuke wedstrijden meepakken.”
Het tweede seizoen bij de A-junioren ging het opnieuw mis. Bosma draaide een alleszins acceptabele jaargang, plaatste zich voor het WK dat hij zou opluisteren met een Nederlands record op de 1000 meter (‘Een soort troostprijs’). Op de tweede dag brak hij echter een sleutelbeen. “Zo jammer en zuur, want ik denk dat we met de jongens een medaille zouden hebben veroverd op de relay. Van die tegenvaller heb ik naderhand best last gehad.”
De gehele reeks van fysieke klappen, eerder vermeld in dit verhaal, stelde Bosma aardig op de proef. Gelouterd door de ellende, zeg maar. “Sommige mensen hebben nooit de wind tegen gehad. Gebeurt hen dat wel, dan vallen ze weg en zie je ze niet meer. Ik heb veel meegemaakt en dikwijls gehoord van andere mensen dat ze niet meer dachten dat ik zou terugkeren. Het idee van stoppen heeft nooit in mijn hoofd gezeten, al waren er zeker momenten dat ik het niet meer zag zitten. Maar altijd was ik ervan overtuigd dat ik m’n oude niveau weer zou halen. Daar heb ik veel van geleerd en die ervaringen neem ik nu mee in deze nieuwe fase.”
Bosma, een toonbeeld van vechtlust of wederopstanding? “Ja en nee. Het was voor mij normaal om steeds terug te komen, in dat opzicht wel. Kijk ik naar mezelf: dat mes tussen de tanden en er volledig voor gaan, no matter what, daarin kan ik nog wel een stap maken op het ijs.” Grote kans dat dat zal lukken, nu hij als het ware wordt meegezogen door generatiegenoten als Jens van ’t Wout.
“Ik heb vanaf december vorig jaar het programma van de NTS meegedraaid, zo ervarend hoe het eraan toeging. Zodra de besten naar de World Cups, het EK en het WK gingen, keerde ik terug naar mijn team (Wadro KTT Noord, red.) In januari maakte ik ook deel uit van de groep die op Gran Canaria een fietsstage had. Dat was leuk, maar totaal anders dan het trainingskamp hier in Bormio (en het verblijf momenteel in Boedapest, red.). Dit is schaatsen, keihard trainen, kapotgaan en doorgaan.”
Vooral dat laatste is gewenst. De droom moet namelijk levend blijven, het verlangen ooit olympisch kampioen te zijn. In het persoonlijk gesprek met bondscoach Niels Kerstholt – dat alle leden van de NTS voerden in Italië – hoefde Bosma dat streven niet eens aan te halen. “Ik heb die wens niet op tafel gegooid, want Niels wist dat al. We hebben gepraat over een plan dat er moet komen om komende winter World Cups te kunnen rijden, daarin ervaring vergaren en beter worden.”
“Niels gaf er geen duidelijke reactie op, al zei hij ook niet zoiets als ‘Zet dat maar uit je hoofd’. Het zit wel goed en het ligt aan mezelf, ik moet het zelf doen. Hij maakt me in de trainingen beter. Wat hij me wel vroeg was wat ik nodig had om mijn doel te bereiken. Ik vond dat een moeilijke vraag. Volgens mij kan ik mentaal en fysiek nog verbeteren. Een mental coach heb ik al anderhalf jaar, die heb ik buiten het schaatsen gezocht omdat ik wist dat ik op dit gebied een achterstand had. Topsport is hard, daarin moet je ook een bikkel zijn. Het werkt goed.”
Formule 1-wereldkampioen Max Verstappen is in dit opzicht een inspirerend voorbeeld. “Wat er voor mij uitspringt, was de Grand Prix van Zandvoort in 2021. Er lag zoveel druk op Max om die race te winnen, in Nederland, met honderdduizenden die toekeken. Hij kraakte niet en was voor iedereen de grote uitblinker. Niet normaal.”
Een andere sportheld die diepe indruk op hem heeft gemaakt is basketballer Michael Jordan. De alom geroemde Netflix-documentaire over dit fenomeen, The last dance, zag Bosma intussen vier keer. “Hoe hij mentaal is, en hárd, niet te geloven. Jordan wilde altijd winnen, maar dat moest met zijn team gebeuren en daarom moest hij zijn best doen om de rest beter te maken. Dat aspect is wat minder aan de orde in shorttrack – wel op de relays – maar vind ik het ontzettend gaaf.”
