Ja, ook onder de rijders en rijdsters van TeamNL, voor wie de World Cup Finale natuurlijk een net wat belangrijker raceweekend is dan alle voorgaande wedstrijden. Ze hebben toegewerkt naar dit toernooi om nog een keer alles uit de kast te halen en vooral succesvol te zijn. De kansen liggen deze middag voor het grijpen, te beginnen om een paar minuten voor half vier.
15.27 uur: Suzanne Schultings vaste moves na het betreden van het ijs zetten de tent onmiddellijk in vuur en vlam. Beter dan met de shorttrackkoningin van de Lage Landen kan het repertoire aan finales niet van start gaan. De wedstrijd verloopt goed. Als Suus de dans leidt, juichen de tribunes van opwinding. De mensen worden nog veel gekker, wanneer ze zich laat terugzakken in the pack, zoals het pelotonnetje van zeven vrouwen in het jargon heet, om vanuit die positie opnieuw naar voren op te schuiven. “Jaaaaah”, schreeuwt de menigte uit alle macht dat net zo verslaafd lijkt aan winnen als de Friezin zelf.
Maar Schulting wordt verschalkt door de kleine Vlaamse Hanne Desmet, ‘op wie niemand let in de race’, zo zal Schulting naderhand opmerken. Dat is een terechte constatering: hiërarchische verhoudingen bestaan ook in deze sport. Suus is altijd en eeuwig het opgejaagde wild, terwijl haar Belgische trainingsgenoot een overal tussendoor rijdende outsider is.
Dat neemt niet weg dat de twee fenomenale slotronden die Desmet uit haar korte beentjes perst, van hoog niveau zijn. Ze kruipt als een ongrijpbare muis langs of onder alles en iedereen door in de laatste bocht, vlak langs de blokjes. Het is net alsof iedereen haar niet ziet, maar ze drukt wel de schaatspunt als eerste over de finishlijn. Schulting, opgesloten, uit balans, of wat dan ook, presteert eveneens het onmogelijke, want ze wurmt zich vanaf de vierde plaats alsnog naar de tweede stek. Zilver. Ze is niet tevreden. Dat wekt geen verwondering. Zilver geldt voor haar als een troostprijs.
15.47 uur: Nieuwe ronde, en voor de Nederlandse enclave een nieuwe kans op roem, glorie en goud, wederom op de langste afstand. Jens van ’t Wout vertegenwoordigt de natie, en daar gloeit het volk van. Gestart van positie 1, houdt de twintiger de benen stil om de opponenten voorrang te verlenen. Vaste prik bij Jens, die in vier maanden is opgeklommen is tot een gevreesde prijsvechter. Met drie Koreanen in de baan, die altijd onder een hoedje spelen, beseft Van ’t Wout dat er een heel moeilijke puzzel wacht. Maar wie niet probeert, die niet wint. In de derde ronde versnelt hij, voldoende om de leiding te pakken.
In de centrifuge die een shorttrackwedstrijd doorgaans is, wisselt iedereen razendsnel van plaats, Jens ligt op drie, dan op zes, maar wanneer de drie Aziaten voor hem opduiken en een muurtje vormen, gaat hij weer langs hen. Er mengt zich – tamelijk onverwacht - een Amerikaan in het duel, en ook de Let Reinis Berzins geeft niet op.
De Koreanen hebben Ji Won Park, de meester van het leger dat deze winter al meer dan zestig World Cup-medailles heeft vergaard. Hij beschikt over een ongekend venijnig wapen voor de laatste 160, 170 meter: een raketversnelling. Die wordt Van ’t Wout te machtig. Parks landgenoot Donghyun Lee trouwens ook. Het gevecht eindigt met brons. Het is wel weer een plak, maar Jens had een andere kleur in gedachten.
16.07 uur: Driemaal is scheepsrecht? 1000 Meter, twee troefkaarten op vijf speelsters, met Xandra Velzeboer en Selma Poutsma. Daar gaan de toeschouwers extra goed voor zitten. Er ontvouwt zich een fascinerend schouwspel van elkaar beloerende vrouwen onder wie de geslepen Kim Boutin en de soms onberekenbare Kristen Santos. De kleine oh zo felle Velzeboer wil het niet laten gebeuren dat de anderen haar overvleugelen en nestelt zich op kop, waar ze zienderogen het tempo opvoert. Normaliter is het buigen en meestal barsten achter haar; een finale kent echter andere wetten. Bij het aansnijden van de voorlaatste bocht komt ze iets te wijd uit, en wat ze ook probeert om het gaatje links van haar te dichten tot de volgende curve, Boutin ruikt haar kans en passeert ze binnendoor. Xandra raakt een beetje uit evenwicht, maar meer dan genoeg om Santos ook voorrang te moeten verlenen. Shit happens. En dikwijls in shorttrack, zoveel is zeker.
De hal baalt mee met de blonde ijsfee, al wordt dat gevoel van teleurstelling al gauw weggezongen bij de huldiging. Bovendien meldt de enthousiaste speaker aan degenen die dat mogelijk is ontgaan, dat het rad van avontuur na de dweilpauze vrolijk verder draait. “De mixed relay zal toch voor gerechtigheid zorgen?”, dromen de fans hardop.
16.48 uur: Twee minuten, 38 seconden en 811 eenheden van een tel houden de mensen hun adem in. Het is weergaloos wat Oranje op het ijs tovert. Itzhak de Laat, Jens van ’t Wout, Suzanne Schulting en Xandra Velzeboer loeien, racen, knallen, passeren, duikelen en dartelen ronde na ronde in een veld vol voortglijdende pionnetjes die beurtelings het beste uit zichzelf halen, en dat na een middag van voortdurend de grens opzoeken. Het is stuivertje wisselen aan de top tussen Nederland en Canada, terwijl de Poolse formatie als een sluipmoordenaar loert vanuit de verte. Het is eind goed, al goed. De Nederlandse driekleur wordt rondgedragen door de dolgelukkige ploeg.
Om zeven voor vijf zaterdagmiddag explodeert Optisport Sportboulevard echt. Want er is goud. Eindelijk.
De uitslagen staan hier.
