Niet dat de twee ijsdansers zo’n slechts seizoen draaien; integendeel, vrijdagavond keken Verhaegh en Van Geffen na hun verbluffend knappe vrije dans ook kort terug op eerdere wedstrijden en concludeerden dat er op hun sportjaar nu al een sticker ‘geslaagd’ kon worden geplakt. De meer dan waarschijnlijke bonus, een deelnamebewijs aan de mondiale strijd dat nog officieel moet worden bekrachtigd door de KNSB, noemden ze de spreekwoordelijke kers. Of een klein wondertje, dat paste net zo goed bij de bijzondere tweedaagse van het koppel in het Tilburgse IJssportcentrum.
Met twee tamelijk vlekkeloze uitvoeringen (rhythm dance op donderdag, vrije programma vrijdag) werkte het koppel een moeilijk te overbruggen achterstand weg. En dat niet alleen: ze vraten het andere Nederlandse tweetal Hanna Jakucs en Alessio Galli met huid en haar op. De Hongaarse stond bibberend van ellende na hun dans in de mixed zone te stamelen dat ze allesbehalve fit de ijsvloer was opgegaan. “Een slechter moment om ziek te zijn, had ze niet kunnen kiezen. Niets aan te doen”, sprak Galli teleurgesteld, zich realiserend dat stip van de WK-droom aan de horizon was verdwenen.
Wat een contrast met de spraakwatervallen van Oranje die hun verhaal van de surprise van de dag minstens zo minutieus leken te hebben voorbereid als de twee küren. Je stopte er een eurootje in en je kreeg een lawine aan verrukkelijke tekst over je uitgestort. Vragen stellen bleek overbodig: wanneer Sherim even naar adem hapte, nam Chelsea het woord over. Over de wedstrijd van donderdag die hen blij had gestemd. Over de vrije dans, terecht gebombardeerd tot de beste prestatie van de jaargang. Over het publiek (niet heel veel, wel enthousiast) dat nog nooit al vanaf de warming-up een onvergetelijke steun was geweest. Over de onbevangenheid waarmee ze de arena waren betreden, voornamelijk ingegeven door de kansloze missie die wachtte. Niet dus.
Met name Chelsea vond dat ze iets had recht te zetten. Een jaar geleden misten ze de Challenge Cup omdat ze leeg waren, uitgeput van een seizoen vol stress, fysieke tegenslag, mentale dreunen etcetera. “Ik wilde wel, maar kon op een gegeven moment niet meer schaatsen. Ik kreeg corona, Sherim kreeg corona. Het seizoen doofde als een nachtkaars”, aldus Verhaegh. Alle malheur kon naar de achtergrond worden gedirigeerd.
De uitslag van het ijsdansen staat hier.
