54 woorden, bij elkaar geharkt in goed 42 seconden vormen het verhaal van de enige individuele gouden plak voor Oranje waarop beslag is gelegd tijdens twee enerverende finaledagen in het eindstation van de World Cup Shorttrack, Optisport Sportboulevard in Dordrecht. In vergelijking met de buit van TeamNL in de eerder bezochte plaatsen is dat misschien een wat magere score, maar reden tot paniek, met alleen het wereldkampioenschap nog te verrijden? Welnee. Goud is goud, en de eigenares reist sowieso vol vertrouwen af naar Seoul waar ze de mondiale titel op de 500 meter heeft te verdedigen.
Xandra Velzeboer is de koningin te rijk deze zondag, op eigen bodem, voor eigen publiek – 2700 mannen, vrouwen die volkomen uit hun dak zijn gegaan. “Ja, het lijkt een makkie”, reageert ze vrolijk lachend, op die manier de vraag parerend die ze net te vaak krijgt voorgeschoteld omdat ze nou eenmaal zo gemakkelijk haar rondjes wegrijdt. Shorttrack is moorddadig hard werken, of het nu de 500, 1000, 1500 meter of de verschillende aflossingswedstrijden zijn. Het programma is een aaneenschakeling van racen, rusten en veel te snel opnieuw knallen op het ijs. Voeg daarbij het gegeven dat het aan de top áltijd dringen is en het aantal medaillekandidaten per evenement groeit, en het is voldoende verklaard waarom shorttrackgoud geen muntstuk is dat je zomaar van straat raapt.
Logisch, die enorme blijdschap waarmee ze de streep is over gevlogen. “Er viel best wat van me af”, erkent Velzeboer, “omdat is gelukt wat ik zo graag wilde: hier winnen. Het voelt een beetje als een revanche voor het EK (waar ze een penalty kreeg na een valse start op haar favoriete nummer, red.). De ontlading werd ook veroorzaakt door de entourage, het feit dat iedereen zo enthousiast mijn overwinning meevierde. Echt geweldig!”
Ze heeft ze allemaal weerstaan: Kim Boutin, Rikki Doak, Corinne Stoddard en teamgenote Selma Poutsma. De basis is gelegd in de eerste bocht van de vierenhalve ronden, altijd een cruciaal punt op dat vliegensvlugge nummer. “Ik moest daar voor Boutin zijn, en dat gebeurde. Toen dacht ik: nu volle bak en alles geven. Gelukkig had ik direct wat ruimte op de anderen, zodat ik minder hoefde te letten op wat er zich afspeelde achter m’n rug en zo de focus kon leggen op meer snelheid maken. Ja”, besluit ze, even een tel pauzerend, “ik ben zó blij met deze zege.”
Het is vanaf zondagavond tijd voor een paar dagen vrijaf, verpozen met de familie en hopen dat de verzuurde spieren die ze overal in haar ranke lijfje voelt, hersteld zijn voordat de eerste ijstraining (woensdag) weer begint. “Ach, dat komt goed, maar het is lekker dat we even kunnen ademhalen. Wat zeker is: ik heb nu nog meer zin in het WK. Daar wil ik hoe dan ook mijn wereldtitel verdedigen.”
Eigenlijk zou ze willen zeggen: ik kan niet wachten op dat moment.
De uitslagen staan hier.
